ARAW-ARAW (A broken melody)

Sabi nila, sa unang hampas ng gitara doon makikita ang tunay na kasiyahan. Susulat, aawit at gitara'y tutugtog. Ngunit paano kung dumating ang araw na sapat na ang liwanag, kahulugan ng bawat awit ay naisulat ay ang siyang paglimot sa unang hampas ng gitara?

Hindi ko matandaan ang petsa ng paglisan sa entablado ngunit tandang-tanda pa ang unang hampas ng gitara. Gitarang siyang magtuturo ng samo't-saring emosyon na hindi napapalaya.

Sa unang hampas ng gitara, hayaan ang awitin ang siyang magsabi kung gaano kalalim ng sugat.

Isa, dalawa, tatlo, handa ka na ba pakinggan ang unang hampas ng gitara?

" What if galit parin siya?" my sister asked me.

We are packing my things.

It's been a while since I saw him. The day, I left the Philippines is the day is chose to break him.

" Ang tagal na noong umalis ako." Siguro mapatawad na rin niya ako.

I will beg for his forgiveness.

" You mean, noong iniwan mo siya?" pagtatama niya.

Yes, I left. He begged me to stay but I flee.

" Ate ginawa ko kung ano ang tingin ko na tama. If leaving him will save him from any danger then I won't regret doing it again."

Naramdaman ko na lang ang pagyakap niya sa akin. She gently caressing my hair. "Hayaan ang tadha na magsabi kung kayo talaga ang para sa isa't isa. Kahit gaano pa kalalim ang sugat mapapatawad ka niya kung tunay ang pagmamahal."

We continue packing my things. Hanggang sa makarating ako sa airport ay hindi parin mawala sa isipan ko kung paano natapos ang lahat. How those sweet lullaby become painful. How he set me free and how I break him apart.

The Ben&ben music is the witness how the sweet genre turn into broken melody.

" Handa ka na harapin ang bagong kabanata na walang musika?" tanong ni Kuya Ios.

The answer is no but I have no guts to tell.

A chapter without music is lifeless.

Iba-iba ang ating musika. Ang bigkas na nais nating ibagkas at ang sulat na nais inahagi. Ngunit oras na maging malupit ang mundo, ito'y magiging isang durog na bahagi ng ating pagkatao.

" Are you about this? Sena and I can help you. Hindi nga lang ganun kalaki ang kinikita pero humingi na lang tayo ng palugit." nanghihinayang na saad ni Kuya Ash.

Isa ito sa iilan na pagkakataon na magkasama kaming magkakapatid.

Dapat ba akong matuwa kung kapalit naman nito ay ang pamama-alam?

" I'm not into this plan. Iiwan mo ang career mo dito para lang magpaalila sa pilipinas? Love, just ask him for 15 years and we will pay him." busangot na suggestion ni Kuya Ios.

We're in the middle of crisis. My parents died and our business is at stake.

Ate Sena is a lawyer but she left her job for soul searching.

Masyadong mahirap ang kumita ng pera at magbayad ng mga utang. One of us will sacrifice, at mukhang ako ang napili ng tadhana.

One hugged from them and settle myself to the country that I once hated.

I'm trembling inside. Hindi ko nga alam kung ilang oras ako naghintay hanggang sa makarating ako sa Pilipinas.

The country that inflected thousands of memories, pain, hatred, trauma and undeniably perfect melody.

Pagkababa ko ng eroplano ay bumungad sa akin ang malamig na hangin ng bansa na minsan kong tinakasan.

It's time to face the wrath of broken melody...

" Lv!" excited na sigaw ni Belinda.

Nang makita ko ang dati kong kaibigan at agad ko silang sinalubong ng yakap.

" How are you?" I asked them.

Curson chuckled and tightly hugged me. "Nag-amerika lang, englishera na." he joked.

" Ano ba it's masakit and I can't hinga." angal ko.

Pero ang walanghiya na si Ellah ay binatukan pa ako. " Nagsisitaasan ang balahibo ko ay pagiging conyo mo."

After a little chitchat in Curson's restaurant I went to my apartment.

Home? I doubt that.

Simula nang lisan ko siya ay nakalimutan ko na ang kahulugan ng Tahanan.

Mas nadagdagan ang kaba ko nang makita ko siya at tuluyan makaharap.

He changed. Mas nadipina ang western look niya. I applied for his interior designer but I ended up being his secretary. Eh kung iumpog ko kaya ang ulo niya?

Pero sa huli wala ako nagawa. Our world turn upside-down. Malaki ang utang ni Papa sa kanya.

Still, loving him is the best decision.

Parang ang unang hampas ng gitara, walang kasiguraduhan ngunit patuloy aasa kung tama ba na nagpatuloy.

" Love!" he sounds irritated.

" Yes, love?" I asked him back unknowingly.

Ang aga-aga high blood agad baka mamaya ay matuluyan ka na niyan. Chos.

Nakita ko kung paano niya marahas na nihilot ang kanyang ilong habang magkasalubong ang kanyang makakapal na kilay.

I heard different groaned from his former band mate.

Halos batukan ko ang sarili ko nang mapaktanto ko ang aking sinagot. Nasa conference room kami at ako'y lumulutang .

" Are you in relationship with your secretary, Mr. Constalion?" malisosyong tanong ng isang matanda na businesses partner niya.

Wyatt sighed heavily before he answer him. "Yes."

I smiled wickedly. Hindi naman ako updated na sobrang ganda ko at para hindi makalimutan. I flip my hair and confidently nodded my head bilang pagsang-ayon kay Wyatt. Pero ang ngiti na 'yun ay agad din napalitan ng ngiwi.

" He was my girlfriend. It means she is my ex lover." he clarified.

" But you called her ' love '." pangungulit ng matanda.

" Love is a nickname for her. Almost everyone calling her love." he harshly explained.

Like he never loved me and begged me to stay.

People change especially when they suffer from pain.

I don't know how I delivered my presentation. Thankfully, I have a little knowledge about business.

" Tara! Let's celebrate." panghihila sa akin ni Marty. He is one of closest colleague when I transfer in Constalion Main Branch.

" Sure." I agreed without hesitant.

Akmang lalabas na kami nv building ay may isang kamay na pumulupot sa akin beywang. He possessively in circled his firm arms around my waist. Ramdam ko ang mainit niyang hininga na tumatama sa aking leeg.

He lean on me. Sobrang liit ng pagitan ng aming mukha. "You're not going to leave me, again."

I bit my lower lips ans face Marty's shocked face.

" Ah, I have something to fix." I pouted.

I will fix our relationship. I hope you understand.

Hindi na siya nabigyan na makasagot nang hilahin ako ni Wyatt papunta sa kanyang sasakyan.

" Tapos na ang trabaho ko. Ano ba?!" mas lalo uminit ang ulo ko dahil sa pagtali niya ng seat belt sa akin.

" Let's celebrate." it's not a mere suggestion.

" Do I have a choice?" matalim ko siyang tinitigan pero mukhang masya pa siya at naaaliw.

" I gave you a years of freedom, love." puno ng hinanakit niyang sabi.

Ilang segundo ang lumipas at halos mabingi ako sa katahimikan. I decided to break the silence.

" Bakit hindi ko pa pinapalitan ang kotse mo? Ang yaman mo."

I saw a hint of pain in his eyes pero agad din ito nawala. Maybe I'm just imagining things.

" Do you want me to forget the chapter that contains of fulfillment and happiness. The chapter that witness our new beginning? But who Am I kidding? Ako lang ba ang naging masaya? You left." mas lalo humigpit ang kapit niya sa manubela na para bang ito ang kanyang katunggali.

I remain silent. Tapos na ang nangyari at ayaw ko na magsisi. Pagod na ako iyakan ang paglubog ng araw...

Lumabas kami sa sasakyan sa harapan ng isang bar.

" Careful. " he reminded me while walking in inside of the bar.

Ngayon ko lang napansin na masyado palang mataas ang hills na gamit ko. Halos masubsob na ako kung hindi niya mabilis nawakan ang ang beywang.

" I told you to be careful." diin niya.

He entwined our hands. Hindi na lang ako umangal dahil isang salita pa ay bubuga na siya ng apoy. He aggressively moving his jaw.

" Wyatt, buti naka-abot ka!" bati ni President Knott.

" Tara, tayo na kakanta! " sigaw ni Anthen.

In one glimpse the 'Star band' is now in the stage.

Maangas na hinawakan nila ang kani-kanilang instrumento habang ekpertong nakatayo sa kanilang entablado.

After many years, ngayon ko lang ulit sila nakitang nagtatanghal.

Si Jia lang ang kulang sa kanilang banda.

Wyatt is the main vocalist of the band.

Sa unang hampas ng gitara makikita ang liwanag. Ito'y magtuturo ng aral sa musika at buhay sa gitna ng sakit.

" Kaya namang makayanan

Kahit pa na nahihirapan

Kahit lungkot dumaraan

Pag natuyo na ang luha

Parang nahipan

Ang 'yong kandila

Init ay wala"

His eyes lazily bore at me. Matang mapanuri at puno ng sakit.

"Hindi ba, pangako mo nung una

Tiwala'y iingatan

Baka naman sa susunod

Na habang buha-ay

Ha-ay

Na-lang"

Puno ng hinanakit niya akong tinitigan.

"'Di talaga inasahan

Magkagulo't magkagulatan

Tahanang

Pinagpaguran

Sa'n na napunta?

Hindi ba, pangako mo nung una

Tiwala'y iingatan

Baka naman sa susunod

Na habang buha-ay

Ha-ay

Hindi ba

Pangako mo nung una

Tiwala'y iingatan

Baka naman sa susunod

Na habang buha-ay

Ha-a-ay

At kahit nabago na ng oras

Ang puso ma'y nabutas

Ikaw pa rin

Sa susunod na habang buha-ay

Ha-ay

Ha-a-ay

Ikaw pa rin

Ang pipiliin

Kong mahalin

Sa susunod na habang buha-ay. "

Sa huling hampas ng gitara ay magiging sariwa bawat sakit.

It's suffocating. Hindi ko kayang makipag-laban sa kanyang mga titig.

Titig na puno ng paki-usap at hinanakit.

Kahit paika-ika ay lumabas ako sa ingay ng lugar na iyon.

Hindi ko napansin na sinusundan niya pala ako. He grabbed my hand and hugged me from behind.

I small tears fell in his face. Siniksik niya ang kanyang mukha sa aking leeg na parang takot na muli akong mawala.

" D-Did you ever choose me?" he sounds doubtful. At mas doble ang sakit.

God knows kung paano kita pinili sa araw-araw.

" K-Kasi ako oo. Pinili kita at pipiliin sa araw-araw."

He wiped his tears at pilit na pinaharap ako sa kanya.

" Minahal mo ba ako? Bakit mo ako iniwan at sumama sa ibang lalaki?" he asked full of hatred for what I did.

Iniwasan ko ang mabibigat niyang tingin.

" Do me a favor. "

Tumango ako bilang pag-sang-ayon sa kanya.

" Leave my life. Umalis ka na kung balak mo lang wasakin ulit ako. " paki-usap niya.

I bit my lower lip to hide my tears when he turn his back.

Sa muling hampas ng gitara sana matagpuan ang paghilom.

)

_ Wounded_star _