/0/26670/coverbig.jpg?v=85ae602045e4a2f5e21248efd468e01f)
In fairy tales, when the two person get married, they'll say it's a happy ever after. But for Aiana and Caspian, that wasn't the case. Exchanging wedding vows doesn't guarantee that they will love each other forever. Marriage doesn't guarantee love. And love isn't always enough.
SIMULA
How can you be sure that you love someone?
Kapag ba nararamdaman mo ang mga paru-paru sa iyong tiyan? Kapag ba tumitibok ng mabilis ang iyong puso? Kapag ba masaya ka kapag nakikita mo siya?
O kapag kaya mo siyang bitawan sa panahong ayaw na niyang kumapit?
Sinuklay kong muli ang aking itim na buhok gamit ang aking mga daliri. Iginala ko ang paningin sa mga taong nakasuot ng magagarbong damit at muling pinasadahan ang suot kong white off shoulder dress na abot hanggang tuhod. Ayos naman siguro ang suot ko, no?
Nasa labas pa rin ako ng simbahan , hindi makapagdesisyon kung papasok na ba ako o huwag nalang. Hindi ko alam ngunit para bang ang bigat sa pakiramdam at may kung anong pumipigil sa akin.
It's been 6 years, I think?
Time....really does fly. I was starting to hope that it would pass by a little slowly. Time really does fly by regardless of whether you hold on to it or have it pass by really quickly.
Nakabalik ako sa ulirat nang makarinig ng tunog ng sasakyan at hiyawan ng mga tao. Napalingon ako roon at tama nga ang hinala ko, narito na ang ikakasal.
" Aiana! "
Sinalubong agad ako ni Leasley, ang ikakasal. Malawak ang kaniyang ngiti nang makitang naroon nga ako , na para bang mas excited pa siya sa pagdating ko kaysa sa sarili niyang kasal. Inalalayan siya ng bride's maid para hindi niya maapakan ang mahabang wedding gown.
Noong una ay ayoko talagang pumunta dito ngunit hindi niya ako tinigilan sa pangungumbinsi. Ayoko rin namang maging masama ang loob niya sa akin dahil noong kasal ko ay siya ang pinakamaagang pumunta .
Ngumiti ako nang matamis at pinasadahan siya ng tingin. She is wearing a European style wedding dress with a bouquet of flower in her hand. It suits her very well.
" Ang ganda mo, " komento ko.
Natatawa siyang umirap. " Huwag mo nga akong bolahin! "
Umiling ako at tumawa bago nagpasyang mauna na sa loob dahil magsisimula na ang kasal.
Saktong pagkaupo ko sa pinakagilid ay nag-umpisa ng maglakad ang mga officiants, ring bearer, at kung ano -ano pa. Hindi ko na binigyang pansin ang mga iyon dahil ang pinakahihintay ko ay ang ikakasal. Panghuli ay pumasok ang pinakamagandang bride.
I'll pass her that title now.
Hindi ko maiwasang mag-init ang sulok ng aking mga mata habang pinapanood siyang naglalakad sa altar.
Parang kahapon lang, magkasama kaming kumakain, natutulog, pupunta sa school at nagrereview tuwing may exam. Parang kailan lang noong sinabi niyang hindi siya mag-aasawa kahit kailan.
Napatawa ako sa aking isip. Mabilis talagang lumipas ang panahon.
Kasama na roon ang pagmamahal.
Sana lang.. sana lang ay manatili ang pagmamahal nila habang-buhay. Sana ay makayanan nilang harapin ang mga pagsubok. Sana ay hindi sila sumuko sa isa't isa. Sana lang ay hindi sila dumating sa puntong maiisipan nilang maghiwalay....katulad namin.
"We are gathered here in the presence of God, family, and friends to unite Leasley Ravea and Maximilian Gastrell in holy matrimony. " Panimula ng pari. Tahimik lang na nakikinig ang mga tao roon.
Happines and love was very visible on the bride and groom's eyes.
Marami pa siyang sinabi ngunit hindi ko iyon nasundan dahil todo iyak ako. Grabe, Aiana, hindi naman ikaw ang ikakasal!
Nagpalitan rin sila ng vows, rings, at pagkatapos ay muling nagsalita ang pari. Tahimik ang lahat, at seryosong nakikinig sa kaniyang sinasabi.
" Maraming nagtatanong sa akin ng "father, what is the secret of a succesful marriage?" panimula niya na siyang nakaagaw ng atensyon ko.
I smiled remembering that I was one of the woman who asked him that question. I was full of curiosity back then.
" Love. Mahalin niyo ang isa't isa nang walang katapusan. Marriage...It is not always roses and butterflies. Marriage is not a noun; it's a verb. It isn't something you get but it's something you do. It's the way you love your partner every day." Ngumiti siya habang ako ay tahimik lang na nakikinig. " A successful marriage requires falling in love many times, always with the same person."
Bahagya akong napailing, tanda ng hindi pagsang-ayon. Mali ka, father. It isn't always love. Love isn't always enough to keep a marriage succesful.
Kahit paulit-ulit na piliin ko ang taong mahal ko, kung hindi niya naman ako pipiliin, anong magagawa ko? Paano kung ako lang ang lumalaban?
Sa huli, ako lang ang talo. Ako lang ang masasaktan habang umaasang pipiliin niya rin ako kahit anong mangyari.
Hindi palaging pagkapit ang sagot.
Ngunit hindi rin dapat palaging pagbitiw ang solusyon.
Nasaan ako?
Pagkatapos ng kasalan ay nagsitayuan ang mga tao upang magpicture taking at makihalubilo .Tumayo na rin ako at lumapit sa nagkukumpulang mga tao roon. Ayoko namang maging kj. This is a happy day.
" Mrs. Cameron! "
Napapikit ako sa itinawag ni father sa akin. Hanga rin ako sa kaniya dahil nakikilala niya pa ang mukha ko gayong isang beses lang kaming nagkita. Siya ang nagkasal sa amin ng asawa ko.
Napapikit ako sa hiya. Wala akong mukhang maihaharap sa kaniya . Hindi rin naman lingid sa kaniyang kaalaman ang nangyayari sa amin ng asawa ko.
Asawa ko. Napatawa ako sa naiisip. Asawa mo pa rin ba, Aiana?
" Hello po, father. " I awkwardly smiled at him.
Malawak ang kaniyang ngiti ngunit hindi ito maitatago sa kaniyang mata na naaawa siya sa akin.
Tumingin siya sa likod ko na para bang may hinahanap. " Hindi mo ba kasama si Caspian? " tukoy niya sa asawa ko.
Malapit sila sa isa't isa dahil pamangkin niya ang asawa ko. Isang beses lang kaming nagkita dahil umalis siya sa bansa ng ilang taon. I think, kakauwi niya lang noong nakaraang buwan.
Umiling ako. " Hindi po, father. Baka po busy.." palusot ko.
Well, totoo namang busy siya. Busy sa ibang babae.
Iwinaksi ko ang nasa isipan. Hindi dapat nito masira ang araw ko. Hanggang dito ba naman?
Malungkot siyang ngumiti sa akin at nagulat nalang ako ng bigla niya akong niyakap. He patted my back and somehow, I found comfort. Parang gusto ko tuloy umiyak ngunit nakakahiya naman lalo na dahil hindi kami close.
" Malalagpasan niyo rin yan, hija " payo niya.
Tumango nalang ako bilang sagot, hindi nakumbinsi sa sinabi niya. Hindi na ako umaasang malalagpasan pa namin ito. Hindi na ako umaasang magiging maayos pa ang lahat dahil kahit katiting na pag-asa ay wala akong maramdaman. Alam kong kapag patuloy akong umaasa, patuloy rin akong masasaktan.
Ano nga ba ang pinakamasakit sa lahat? Ang magmahal, ang umiyak, ang umintindi, o ang umasa?
Humiwalay siya sa pagkakayakap sa akin at nagpaalam na dahil marami pa raw siyang gagawin. Tinanguhan ko na lamang siya at nagpasalamat . Kahit papaano ay bumuti ang nararamdaman ko. I hope we'll meet again some other time.
Nakipag-usap pa ako sa ibang taong naroon ngunit nakakawalang gana dahil palagi nilang tinatanong ang asawa ko. Kung bakit hindi ko raw ito kasama at bakit pagod ang mukha ko. Nahiya tuloy ako dahil baka iniisip nilang hindi naging maganda ang pagsasama namin, which is true.
Napahawak tuloy ako sa mukha . Do I look like a mess? Probably yes.
Pumunta muna ako sa banyo at nagretouch man lang para magmukha akong tao. Ayokong magmukhang mahina at kawawa sa paningin ng lahat. Kahit papaano ay ayokong mawala ang dignidad ko.
Pagkatapos makipagplastikan, este makipag-usap sa mga tao ay nagpaalam na ako. Hindi na ako nakapag paalam kay Leasley dahil hindi ko siya mahanap sa gitna ng napakaraming tao. Itetext ko nalang siya na uuwi na ako.
GUMAGABI na ngunit patuloy akong naglalakad sa gilid ng kalsada pauwi. Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko at naisipang maglakad imbes na mag taxi.
Gusto kong makalanghap ng sariwang hangin... kaso lang, nasa Maynila pala ako. Napahagikhik ako sa naiisip.
Hinawakan ko ang aking batok at inikot ang ulo para maibsan ang pagod na nararamdaman. Pagod na pagod na ako. Physically, emotionally, and mentally.
" Shit! " Napamura ako nang biglang umulan ng malakas. Hindi ko inaasahang uulan at ganoon pa kalakas! Wala pa akong dalang payong! At wala pa masyadong sasakyan! At bakit kasi hindi ko dinala ang sasakyan ko?!
Luminga-linga ako sa paligid, naghahanap ng masisilungan. Pumasok ako sa pinakamalapit na convenience store upang hintayin munang tumila ang ulan. Ayokong magpaulan at baka magkakasakit ako dahil may pasok pa ako bukas sa trabaho.
Paulit-ulit kong iniuntog ang ulo sa pader. Ang bobo mo kasi , Aiana! Kung sana ay nagtaxi ka nalang at nakauwi ka pa ng mas maaga!
Ayoko namang tawagan si Caspian dahil ang tanging isasagot niya lang ay " I'm busy." He's always busy. At hindi ko alam kung busy ba siya o wala talaga siyang oras para sa akin.
Bumuntong hininga ako at bumili nalang ng cup noodles habang naghihintay na tumila ang ulan. Umupo ako at sinimulang kainin ang binili habang nakadungaw sa labas. Somehow, the view is very relaxing. It calmed my mind and heart.
Rain makes me feel less alone. All rain is falling apart
It makes me feel good to know I'm not the only thing that falls apart . It makes me feel better to know other things in nature can shatter. I'm not alone, after all.
I was busy eating when I heard a song in the convenience store. I smiled upon hearing the lyrics.
"It could change, but this feels like
Like the calm before the storm
Not that I don't wanna try
But I've been here before"
Humigop ako sa sabaw ng cup noodles habang nakikinig . Kahit papaano ay nabawasan ang lamig na nararamdaman ko.
"Friend's in town, phone's at home
I tell myself it's fine
Can't remember how you taste
Slept alone too many nights"
I smiled sadly at the lyrics.
I slept alone too many nights.
That song really suits me, huh?
" Where did we go wrong? I know we started out alright
Where did we go wrong? I swear I knew we'd last this time"
Naubos na ang kinakain ko ay hindi pa rin talaga tumitigil ang ulan. Napatingin ako sa aking relo, alas syete na. Isang oras na akong naghihintay dito. Baka hinahanap na ako ng asawa ko.
Napatigil ako sa pag-iisip nang mapagtanto kung anong kahibangan ang iniisip ko. Ikaw, Aiana? hinahanap?
Mapakla akong tumawa. Bakit nga ba ako nag-aalala rito kung gabihin ako sa pag-uwi? Wala namang maghahanap at mag-aalala sa akin .
Umiling na lang ako at nagpasyang lumabas. Medyo humina naman ang ulan ngunit mababasa pa rin ako nang husto kung sakaling uuwi na ako.
Bahala na nga!
Ipinatong ko ang bag ko sa ulo at ginawang payong iyon bago tumakbo pauwi. Mapait akong tumawa habang tumatakbo. Nagmukha tuloy akong tanga.
Habang nagpapaulan ako rito upang makauwi sa kaniya ay baka sarap na sarap na sila ng babae niya sa pag-ungol sa kama.
I was soaking wet when I arrived home. Napansin kong nakauwi na rin siya dahil nakabukas ang ilaw at pintuan. Tumutulo ang ulan mula sa damit ko nang umapak ako papasok sa loob.
Nanginginig akong napayakap sa sarili. I bit my lower lip, trying to stop myself from calling his name whenever I come home from work. It's not the same anymore. And it will never be.
Nakita ko ang nakapatong na towel roon kaya dali-daling kinuha ko na . I covered it on my body and I immediately felt the warmth.
Humugot ako ng malalim na hininga, pinapakalma ang sarili.
Longing and bitterness was all I felt at that moment. Usually, kapag umuuwi ako ay sasalubungin ako ng asawa ko sa isang mahigpit na yakap at halik sa labi.
Now, I wonder where it all went wrong?
Napaangat ako ng tingin nang makarinig ng yapak. Lumipat ang tingin ko sa hagdan, bumaba roon ang isang matangkad na lalake.
My husband, with his white v-neck shirt and enigmatic black shorts , showed up in front of me. His thick brows furrowed as he eyed me from head to toe. Pansin kong basa ang kaniyang buhok kaya marahil ay kakatapos niyang maligo.
Walang salitang namutawi sa aming dalawa. Tanging pagdampi lang sa tuwalya sa buhok ang tanging gumawa ng tunog.
Kasama ko siya, ngunit pakiramdam ko ay ang layo layo namin sa isa't isa. It feels like there was a thick wall built between us.
Sinundan ko siya ng tingin habang naglalakad siya at umupo sa sofa. Tahimik siyang sumandal roon at pumikit.
Doon ko napagtanto na hindi ko na siya kilala. At kahit kasama ko pa siya, hindi na ako masaya.
V.E.N.I.C.X.X.E
Upang matupad ang huling hiling ng kanyang lolo, pinasok ni Stella ang isang madaliang kasal sa isang ordinaryong lalaki na hindi pa niya nakikilala. Gayunpaman, kahit na pagkatapos na maging mag-asawa sa papel, ang bawat isa ay humantong sa magkahiwalay na buhay, halos hindi nagkrus ang landas. Makalipas ang isang taon, bumalik si Stella sa Seamarsh Lunsod, umaasa na sa wakas ay makilala niya ang kanyang misteryosong asawa. Sa kanyang pagkamangha, pinadalhan siya nito ng isang text message, sa hindi inaasahang pagkakataon na nagsusumamo para sa isang diborsyo nang hindi pa siya nakikilala nang personal. Nagngangalit ang kanyang mga ngipin, sumagot si Stella, "So be it. hiwalayan na natin!" Kasunod nito, gumawa ng matapang na hakbang si Stella at sumali sa Prosperity Group, kung saan siya ay naging public relations officer na direktang nagtrabaho para sa CEO ng kumpanya, si Matthew. Ang guwapo at misteryosong CEO ay nakatali na sa matrimonya, at kilala na hindi matitinag na tapat sa kanyang asawa nang pribado. Lingid sa kaalaman ni Stella, ang kanyang misteryosong asawa ay ang kanyang amo, sa kanyang kahaliling pagkakakilanlan! Determinado na mag-focus sa kanyang career, sadyang iniwasan ni Stella ang CEO, bagama't hindi niya maiwasang mapansin ang sadyang pagtatangka nitong mapalapit sa kanya. Sa paglipas ng panahon, nagbago ang loob ng mailap niyang asawa. Bigla siyang tumanggi na ituloy ang diborsyo. Kailan mabubunyag ang kanyang kahaliling pagkakakilanlan? Sa gitna ng magulong paghahalo ng panlilinlang at malalim na pag-ibig, anong tadhana ang naghihintay sa kanila?
Ang kanyang fiance at ang kanyang matalik na kaibigan ay nagtrabaho at nag-set up sa kanya. Nawala niya ang lahat at namatay sa kalye. Gayunpaman, muling isinilang siya. Sa sandaling imulat niya ang kanyang mga mata, sinusubukan siyang sakalin ng kanyang asawa. Sa kabutihang palad, nakaligtas siya. Pinirmahan niya ang kasunduan sa diborsiyo nang walang pag-aalinlangan at handa na para sa kanyang miserableng buhay. Sa kanyang pagtataka, ang kanyang ina sa buhay na ito ay nag-iwan sa kanya ng malaking pera. Inikot niya ang mga mesa at naghiganti sa sarili. Naging maayos ang lahat sa kanyang karera at pag-ibig nang dumating sa kanya ang kanyang dating asawa.
"Huwag mong hayaang tratuhin ka ng sinuman na parang tae!"/Natutunan ko iyon sa mahirap na paraan. Sa loob ng tatlong taon, tumira ako sa aking mga biyenan. Hindi nila ako tinuring na manugang kundi isang alipin./Tiniis ko ang lahat dahil sa asawa kong si Yolanda Lambert. Siya ang liwanag ng buhay ko./Sa kasamaang palad, gumuho ang buong mundo ko noong araw na nahuli kong niloloko ako ng asawa ko. Kailanman ay hindi ako naging napakasakit ng puso./Upang makapaghiganti, isiniwalat ko ang aking tunay na pagkatao./Ako ay walang iba kundi si Liam Hoffman—ang tagapagmana ng isang pamilyang may trilyong dolyar na mga ari-arian!/Ang mga Lamberts ay lubos na nabigla pagkatapos ng malaking pagbubunyag. . Napagtanto nila kung ano ang naging kalokohan nila para tratuhin akong parang basura./Lumuhod pa ang asawa ko at humingi ng tawad. /Ano sa tingin mo ang ginawa ko? Binawi ko ba siya o pinahirapan siya?/Alamin mo!
Si Rhonda ay isang manliligaw na babae sa isang pagkakamali. Matapos mawalan ng trabaho ang kanyang nobyo ng maraming taon, hindi niya naisip na bayaran ang kanyang mga bayarin. Inuna niya ang kanyang mga pangangailangan bago ang kanya.Siya rin ang nag-baby sa kanya para hindi siya ma-depress. At paano niya ito binayaran? Niloko niya si Rhonda kasama ang kaibigan niya! Napakasakit ng puso ni Rhonda. Sa kabila ng panloloko niyang ex, sinamantala niya ang pagkakataong magpakasal sa isang lalaking hindi pa niya nakikilala. Eliam—tradisyunal na lalaki ang kanyang asawa. Sinabi niya sa kanya na siya ang mananagot sa lahat ng mga bayarin sa bahay at hindi na niya kailangang magtaas ng daliri. Tinira siya ni Rhonda, at naisip niyang isa siya sa mga lalaking mahilig magyabang sa kanilang kakayahan. Naisip niya na ang kanyang buhay mag-asawa ay magiging isang buhay na impiyerno. Sa kabaligtaran, si Eliam pala ay isang mapagmahal, mahigpit, at maunawaing asawa. Pinasaya niya siya para umakyat sa corporate ladder. Higit pa rito, tinulungan niya siya sa mga gawaing bahay at binigyan siya ng libreng kamay upang palamutihan ang kanilang tahanan. Hindi nagtagal bago sila nagsimulang sumandal sa isa't isa na parang isang team. Tagalutas ng problema si Eliam.Siya ay hindi kailanman nabigo na dumating sa pamamagitan ng para sa Rhonda sa tuwing ito ay nasa isang dilemma. Sa isang sulyap, para siyang ordinaryong tao, kaya hindi maiwasan ni Rhonda na tanungin siya kung paano niya nagawa ang napakaraming mahirap na bagay. Mapagpakumbaba itong tinalikuran ni Eliam. Sa isang kisap-mata, umakyat si Rhonda sa tuktok ng kanyang karera sa tulong nito. Naging maganda ang buhay para sa kanila hanggang isang araw. Natisod si Rhonda sa isang global business magazine. Isang lalaki sa front page ang nakatitig sa kanya. Nasa kanya ang mukha ng kanyang asawa! Ano ba naman! Kambal ba siya? O may tinatago ba siyang malaking sikreto sa kanya sa lahat ng ito?
“Kailangan mo ng nobya, kailangan ko ng nobyo. Bakit hindi tayo magpakasal?” Parehong inabandona sa altar, nagpasya si Elyse na itali ang may kapansanang estranghero mula sa katabing venue. Nakakaawa ang kanyang estado,nangako siyang sisirain siya kapag ikinasal na sila. Hindi niya alam na isa pala itong makapangyarihang tycoon. Inisip ni Jayden na pinakasalan lang siya ni Elyse para sa kanyang pera, at binalak na hiwalayan siya kapag wala na itong silbi sa kanya. Ngunit pagkatapos niyang maging asawa, nahaharap siya sa isang bagong dilemma. “Paulit-ulit siyang humihingi ng diborsyo, pero ayoko niyan! Ano ang dapat kong gawin?”
In fairy tales, when the two person get married, they'll say it's a happy ever after. But for Aiana and Caspian, that wasn't the case. Exchanging wedding vows doesn't guarantee that they will love each other forever. Marriage doesn't guarantee love. And love isn't always enough.