/0/26777/coverbig.jpg?v=9ceabfc6b0adb5499c495adab2310c1e)
A girl who's suffering a severe disease, and a boy that's slowly losing his sight. As the sunset crosses their paths, love will eventually grow. Every 6:20 PM, as promises slipped through their mouths. Promises that they'll be together, in sickness until they completely recover. But, will they able to survive and fight together if their days are both numbered? Is there a happy ending?
Life isn't measured how long it is. Life is too short to cut those priceless moments, but it's life. Whether we like it or not, our fate in the end decides.
Love conquer everything, love that makes our whole life memorable. But love ruins, love gives pain- an excruciating pain.
***
Darkness, all I can see is darkness. My hands and my whole body's trembling. I can't see anything.
"Tinuveil," I heard someone is sobbing beside me, her voice sounds familiar but I don't know who she is. Rinig na rinig ko ang mahina niyang paghikbi na sinasabayan nang paghaplos sa ulo ko.
"The operation went successful." My mind filled with a confusion hearing voices without seeing anything.
Am I blind?
But why I doesn't remember anything?
"He'll forget some memories, pero babalik pa naman. Naapektuhan lang ang utak niya ng nagkalat na cancer cells. But all in all, I'm glad that the patient recovers quickly." After hearing such, I feel like drowning into a deep ocean. Parang may humihila sa akin pababa nang malaman ang dahilan kung bakit hindi ako makakita sa ngayon.
I tried to reach for my face and I felt that it is covered with a bandage.
Why? What happened? Why do I feel this sudden emptiness in my heart? I must be happy even though I can't remember anything about this so called operation. Bakit parang may kulang?
But I calmed myself, maybe when I'm fully healed I'll finally feed my curiosity. Dahil meron sa loob-loob ko na may hinahanap, pakiramdam ko ay hindi ako kumpleto.
***
Days passed and slowly I feel better. Except a dream that always haunt me everytime I close my eyes.
A beautiful view of sunset and... A familiar girl.
"Anak, gising ka na. Nandito na si Doc, finally gagaling ka na nang tuluyan." I heard her sobs.
I don't know but I felt something strange, I should be happy right?
I closed my eyes when the doctor slowly remove the bandage in my eyes. It took minutes when I can finally sense a light, but I remain my eyes closed.
It's a different kind of feeling, it feels like I'm stuck in a long slumber and now I finally woke up.
I followed the light and turned my head on my left side where the light is coming from.
I slowly opened my eyes, my vision is blurry, but I can see different colors, colors of-
A sunset, a beautiful sunset.
A smile crept on my lips as I looked outside the window. The doctor beside me didn't say a thing and he just did let me look everywhere I want.
My brows furrowed when I saw a girl riding a bike. Her long hair is dancing with the wind. She looked so happy looking at the wonderful view. Biglang nag-iba yung pakiramdam ko at parang gusto ko siyang lapitan.
I keep my eye on her as she stopped her bike and looked at the view. Sa paraan kung paano siya masiglang bumaba sa bike at tumakbo sa mabulaklak na lugar ang nakakuha ng atensyon ko.
I don't know but my heartbeat raced and I feel like it's thumping so hard when she suddenly looked at my direction.
My vision is slowly getting better as she waved her hand so I simply waved back. That simple gesture made me smile genuinely, alam kong kilala ko siya. Ang masakit lang ay wala akong mahanap na ala-ala sa utak ko kung sino nga ba siya.
"Anak?" I saw a woman standing beside me and recognize her as my mother.
"Maayos na ba ang pakiramdam mo?" she asked so I just nodded in response.
I looked outside once again but I didn't see any traces of the girl. Only I could see is a garden full of flowers and a familiar tree house in a huge narra tree beside a small lake.
A tear escaped from my eyes, and I don't even know why.
"Anak." My mother immediately hugged me. I don't know why I'm feeling this, but one thing is for sure, it has something to do with the girl I saw a while ago.
***
I felt the cold breeze of wind embrace me for the first time that my mother let me go out for a walk, it's been a week but I still need to protect my eyes from any infection so I wear my eyeglasses.
My mouth formed an 'o' when my eyes landed on a mesmerizing view. I feel amused by the setting sun and its ray on my face.
Bigla na lang akong nanlamig at parang gusto ko umiyak nang makita ang isang bisekleta. Why am I feeling this way?
My head started to ache when flow of memories rushed to my mind. The scenery, the familiar laughs, two persons talking, a monitor that keeps on beeping- no, it can't be!
I ran as fast as I could until I got home. Diretso ako sa kwarto ko at kinuha ang isang sulat. My mother gave me this letter the day that my sight gets better. At first I don't care about it, but now I feel like I'm dying just to read what's written inside.
I hurriedly come back to the place, the sunset is slowly turning into perfect fascinating view.
My tears began to fall. Naninikip ang dibdib ko habang hawak ang isang nakatuping sulat.
Hindi dapat ako nakararamdam nito kasi hindi ko naman alam kung bakit, pero mayroon sa loob ko na gustong-gusto umiyak dahil sa matinding kawalan.
Mariin kong ipinikit ang mata ko nang bumuhos ang napakaraming luha.
And then there I saw a girl, a girl who's always present in my dream. Her smiles and the way she talks, the way she laughed and how beautiful her smile is with her dimples on the corner of her cheeks makes me feel complete. But why does it seem that I don't feel that thing again?
I opened my eyes and stare at the paper that I'm holding, It's a cream colored paper with some flower accessories filled with glitters, the effort can be seen while looking at it.
My tears are steaming down my face but I still managed to smile.
My hands are trembling and my eyes are blurry because of tears as I opened the letter.
My heart thumps so fast and I can't even say a thing. My feet were stucked on the ground and my peripheral view keeps on roaming around trying to find someone.
I looked up and wiped my tears away.
Ano ba 'tong nararamdaman ko?
Hindi ko maituloy man lang ang pagbabasa sa takot na lamunin na naman ng sakit. Dumapo ang tingin ko sa wristwatch ko-6:19 PM.
Hindi ko alam pero parang hindi ako mapakali, pinagpapawisan ako ng malamig at nanginginig sa hindi maipaliwanag na dahilan.
Tila tumigil ang pag-ikot ng mundo ko, tuloy-tuloy ang daloy ng mga alaala na nagpasakit sa ulo ko.
My tears streamed down my face again, but this time I cried hard.
I now remember everything...
I looked at my watch and bitterly smiled as I read the words written outside the folded paper.
6:20 PM- I burst into tears while looking at the orange sky. A sunset. The witness of our undying love.
The letter written in cursive form, It's really her.
Us every 6:20 PM
-love, Leana.
With my blurry eyesight, I looked at the sky and said,
"We're here. Like what we've promised, 6:20 PM. Let's meet again."
***
"Sir, hindi pa po siya patay. Gusto niyo bang sagasaan ko siya ulit?//"Gawin mo na."//Narinig ng bugbog at duguang si Rebecca ang utos ng asawa at nagngangalit ang kanyang mga ngipin.//Ang mag-asawa ay hindi pa natatapos sa kanilang kasal, at dahil dito, hindi sila nagkaroon ng anak. Gayunpaman, ang kanilang walang anak na pag-aasawa ay nagtulak sa kanyang biyenan na hindi lamang napagbintangan ang kanyang biyenan. niloloko siya ng asawa niya, pero gusto rin niyang patayin siya!//Puwede lang niya itong hiwalayan, pero heto, sinusubukang patayin siya...//Si Rebecca, na muntik nang makatakas sa kamatayan, ay agad na diniborsiyo ang walang pusong asawa at nagpakasal muli sa lalong madaling panahon.//Ang kanyang pangalawang asawa ang pinakaprominenteng lalaki sa lungsod ay nangako siyang gamitin ang kanyang kapangyarihan para sa kanyang pakikitungo at ipaghiganti ang kanilang kasal! kapaki-pakinabang para sa kanilang dalawa sa hindi inaasahang pagkakataon, nang humupa ang alikabok, hinawakan ng kanyang pangalawang asawa ang kanyang kamay at nagmakaawa, "Bakit hindi manatili sa akin magpakailanman?"
Dalawang taon pagkatapos ng kanyang kasal, si Ximena ay nawalan ng malay sa isang pool ng kanyang sariling dugo sa isang mahirap na panganganak. Nakalimutan niyang ikakasal nga pala sa iba ang dating asawa noong araw na iyon.//"Maghiwalay na tayo, ngunit ang sanggol ay nananatili sa akin." Ang kanyang mga salita bago natapos ang kanilang diborsyo ay hindi pa rin nawawala sa kanyang isip. Wala siya roon para sa kanya, ngunit gusto niya ng buong kustodiya ng kanilang anak.//Mas gugustuhin pa ni Ximena na mamatay kaysa makitang tawagin ng kanyang anak ang ibang ina. Dahil dito, isinuko niya ang multo sa operating table na may dalawang sanggol na naiwan sa kanyang tiyan. Ngunit hindi iyon ang wakas para sa kanya...//Pagkalipas ng mga taon, naging dahilan ng muling pagkikita ng tadhana. Si Ramon ay isang nagbagong tao sa pagkakataong ito. Gusto niyang itago siya sa sarili niya kahit na siya ay ina na ng dalawang anak. Nang malaman niya ang tungkol sa kasal niya, sumugod siya sa venue at gumawa ng eksena.//"Ramon,Namatay ako minsan, kaya wala akong pakialam na mamatay ulit. Pero sa pagkakataong ito, gusto kong sabay tayong mamatay," siya sumigaw, nanlilisik ang tingin sa kanya na may nasasaktan sa kanyang mga mata.//Naisip ni Ximena na hindi siya nito mahal at masaya na sa wakas ay wala na ito sa buhay niya. Ngunit ang hindi niya alam ay nadurog ang puso niya sa hindi inaasahang pagkamatay niya. Matagal siyang umiyak mag-isa dahil sa sakit at hapdi. Palagi niyang hinihiling na mabawi niya ang mga kamay ng oras o makita muli ang magandang mukha nito.//Sobra para kay Ximena ang drama na dumating mamaya. Ang kanyang buhay ay napuno ng mga twists at turns. Hindi nagtagal, napupunta siya sa pagitan ng pakikipagbalikan sa kanyang dating asawa o pag-move on sa kanyang buhay.//Ano ang pipiliin niya?
Si Vianna May Meranda, pinili na kalimutan ang masakit na alaala ng nakaraan. Kasama ang ina, namuhay ng masaya na wala ang bakas ng masakit na alaala. Nakatagpo ng pag-ibig, si Romeo Cordova dahil sa kan'ya naranasan niya ang mga bagay na akala niya ay hindi nangyayari sa totoong buhay. Ngunit ang pag-ibig na akala niya ay panghambuhay na ay unti-unting nagbago dahil sa pagbabalik ng taong naging parte ng nilimot na alaala. Si Diego Fabriano, kaklse, mabait na kaibigan, at higit sa lahat ang lalaking lihim na hinangaan noon. Umalis na walang paalam, ngunit nagbalik dala ang nilimot na alaala. Kwento ng paglimot at pag-ibig. Pag-ibig na hanggad ng bawat isa. Ano ang dalang pagbabago ni Diego, sa buhay nina Vianna May at Romeo? Ano at hanggang saan ang kayang nilang gawin, makuha lamang ang nais na pag-ibig.
Weeks before their wedding, she caught her fiancé having an affair with another woman.When she confronted him, he gave her the most stupid reason she had ever heard. With a brokenheart, Angelie ledesma drown herself in liquor on the night of her wedding day. There, she met a stranger, a handsome stranger who is willing to be her drinking buddy. Out of frustration, pain, and anger at sa kalasingan na rin siguro, niyaya niya ang estrangherong iyon to be with her just for the night, and the supposed honeymoon with her fiancé she shared it with that stranger. A complete and total stranger!