I finally found you

SA MADILIM na silid ay may dalawang taong labis na nagmamahalan, sa kabila ng pagkakalayo ng estado nila sa buhay, ang magkayakap habang nakaupo sa sofa kung saan walang ibang maririnig kundi ang kanilang munting mga hikbi. Dalawang taong pilit na pinaghihiwalay ng tadhana. Ang dalawang tao na nagsimula sa pang-aapi at panliliit na sinubok ng panahon. Na sa kabila ng kanilang magkaibang mundo ay nangibabaw sa puso't-isip nila ang matamis na pagmamahalan. Ngunit walang permanente sa mundo. Na darating ang araw na kailangang bumitaw at magsakripisyo para sa ikabubuti ng lahat.

Bahagyang inilayo ng binatang ang sarili sa nobya na nakahilig sa kaniyang kaliwang balikat saka tinitigan ito sa mata sa ilalim ng maliwanag na buwan.

"Mahal kita," buong pusong sambit ng binata.

"Tandaan mo na kahit anong mangyari, ikaw lang ang mamahalin ko. Mahal na mahal kita," dugtong pa nito ng walang mga salitang lumabas sa bibig ng dalaga matapos niya ito gawaran ng halik sa noo nito.

Nanginig ang labi ng dalaga. "B-bakit kung makapagsalita ka parang iiwan mo na ako?"

Hindi nakasagot ang binata.

"Nangako tayo sa isa't isa, hindi ba? Walang iwanan kahit na anong mangyari? Na sabay nating haharapin ang lahat ng pasubok na darating sa atin?"

Hinawakan ng binata ang magkabilang pisngi ng kasintahan. "Alam ko. At hindi ko nakakalimutan iyon. Pero lahat ng bagay sa mundo ay may hangganan."

Umiling-iling ang babae. "No! Ayoko! Hindi ko kakayanin kung mawawala ka."

"A-alam kong masakit, pero kailangan mong tanggapin na hindi tayo ang para sa isa't isa. Hindi mo ba napapansin, habang masaya tayo ay may mga taong nasasaktan?"

"I don't care about them! All I need is you!" giit pa ng dalaga saka mahigpit na yumakap sa binata.

Mahigpit na niyakap ng binata ang dalaga kasabay ng pagtulo ng luha sa kaniyang mga mata. Marami na silang nalagpasan na pagsubok lalo na siya sa kamay ng ama nito. Ngunit tulad nga ng sabi niya rito kanina, may hangganan ang lahat ng bagay sa mundo. Na kapag pinagpilitan niya ang sarili sa dalaga ay mapipilitan ang ama nito na dalhin ang anak sa abroad upang hindi na niya ito makita pa kailanman. Mas gugustuhin niya na kahit hindi siya ang kasama nito, ang mahalaga ay nakikita niya pa rin ito kahit sa malayo.

Nabanggit kasi sa kaniya noon ng dalaga na nais itong ipagkasundo ng ama sa anak ng kaibigan nito na isang sundalo rin. Nang malaman niya iyon ay doon na siya nagkaroon ng insecurities. Hindi niya maiwasan na bumaba ang tingin niya sa kaniyang sarili kahit na hindi naman iyon ang ipinaparamdam sa kaniya ng dalaga.

"Please! Don't leave me. I love you! I love you so much!" walang tigil na sambit ng dalaga.

Bumuntong hininga ang binata. Mahal niya ang dalaga at alam ng Diyos kung gaano niya kagusto na ipaglaban pa ang nobya. Kaya naman hinayaan muna niya ang sarili na makasama pa ito sa huling pagkakataon.

"Okay, I'm sorry. Stop crying. I promise, I will never leave your side," aniya kahit pati sarili niya ay niloloko na niya. Talagang pagdating dito ay sadyang nanghihina siya.

Matapos iyon ay biglang bumukas ang pinto ng condo na kinalalagyan nila ngayon at iniluwa ang ama ng dalaga na galit na galit dahilan para maghiwalay at mapatayo sila pareho sa kanilang kinauupuan.

"What's the meaning of this?" galit na bungad ng heneral sa kanila.

"Pa?" gulat na sambit ng dalaga saka muling yumakap nang mahigpit sa bewang ng binata mula sa tagiliran nito.

"Bitiwan mo ang anak ko!" suway nito saka hinatak ang anak palayo sa binata.

"Pa, tama na! Hayaan mo na kami!"

Dinuro siya nito. "Tumahimik ka!"

"Tama na ho! Mahal ko ho ang anak ninyo?" pigil ng binata.

"Ano?!" hindi makapaniwalang sambit nito.

"Mahal ko po siya, Pa! Kahit ano pang sabihin o gawin n'yo, mahal namin ang isa't isa!" giit pa ng dalaga.

"Mas pipiliin mo ang lalaking 'yan kaysa sa akin, huh?! Hindi siya ang lalaking nararapat para sa 'yo! Hindi ka niya kayang buhayin!"

"May prinsipyo ho siyang tao! Dahil sa kaniya, unti-unti akong nagbago. At masaya ako sa piling niya! Please, Pa, hayaan mo na kami," pagmamakaawa pa ng dalaga.

"Mamili ka! Ako na sarili mong ama o ang hampas lupang iyan?" duro nito sa binata.

Pikit-matang sumagot ang dalaga upang manindigan. "I'm sorry, Pa, per–" hindi na natapos ng dalaga ang nais nitong isagot sa ama nang sampalin siya nito.

Agad namang humarang at lumuhod ang binata sa sa harapan ng heneral. "Tama na ho! Huwag n'yo na siyang saktan. Ako na ho ang humihingi sa inyo ng pasensiya. Hayaan ninyo, a-ako na ho ang lalayo."

"No!" tutol naman ng dalaga.

Umiling-iling ang dalaga nang wala siyang nakuhang tugon mula sa nobyo. "Don't do this to me," pagmamakaawa pa nito.

Pakiramdam ng dalaga ng mga oras na iyon ay sinukuan na siya ng nobyo. Kaya naman hindi na ito nakapag-isip pa ng tama at mabilis na dinukot ang baril mula sa ama nito na ikinagulat ng dalawa.

Humakbang palayo sa kanila ang dalaga habang nakatutok ang hawak nitong baril sa kanang sintido nito.

"A-anak. B-bitiwan mo 'yan, pakiusap," litaniya ng heneral.

Buong buhay niya ay ngayon lang niya nakitaan ng ganoong takot at kaba ang kaniyang sariling ama. Ngunit sa huli ay nangibabaw ang sakit sa dibdib niya kaya umiling siya saka tumingin sa mga mata ng binata.

"Kung lalayo ka rin lang at hindi tutupad sa mga ipinangako mo sa akin ay mas mabuti pang mamatay na lang ako."

"No! Please, don't! Hindi suicide ang sagot sa problemang ito," pagpapakalma naman ng binata.

"Bakit? Sa tingin mo ba ang paglayo mo sa akin ang sagot sa problemang ito?" Napipilan ang binata sa sinabing iyon ng binata.

"Huwag kang lalapit!" suway naman nito sa ama nang akmang lalapit ito sa dalaga.

"Anak, please! Give that gun back to me!" muling pakiusap ng heneral ngunit hindi ito pinakinggan ng dalaga.

Sa kabila ng mga pinagdaanan niya ay tila napagod na rin siya. Tinignan niya ang binata.

"Mahal kita. Mahal na mahal kita," huling sambit ng dalaga saka nito kinalabit ang gantsilyo.

"Huwag!" hiyaw ng binata saka tuluyang lumapit sa dalagang naliligo na sa sarili nitong dugo.

"G-gumising ka! Huwag mo kong iwan!" hiyaw ng binata.

"I'm sorry. . . A-ako, ako dapat ang mamatay dahil hindi ko tinupad ang mga ipinangako ko sa 'yo," sumamo pa nito sa pagitan ng mga hikbi nito.

Nang mahagip ng mga mata ng binata ang baril sa gilid ay mabilis niya iyong kinuha. "M-mahal na mahal din kita."

Matapos nitong bitawan ang mga salitang iyon ay hindi na nagdalawang-isip pa ang binata na kitilin din ang sarili nitong buhay sa harap ng kasintahan dahil walang laman ang isip nito ng mga oras na iyon kundi ang tuparin ang ipinangako nito ritong hindi sila magkakahiwalay na dalawa kailanman.