/0/28041/coverbig.jpg?v=adf507028e4f3f79b0285199008acca1)
How can you fight someone if he doesn't want to. How do you fight someone when one day when you wake up he is gone. Na hindi naman talaga siya nag i-exist. He was just a dream.
"Alam niyo na ba ang kwento sa mansion na iyan?" tanong ni Samantha. Isang araw habang naglalakad kami pauwi na sa aming mga bahay, itinuro niya ang mansion. Huminto kaming tatlo sa paglalakad nang nasa tapat na kami ng malaking gate nito.
Mula rito, tiningnan ko ang kabuuan ng mansion. Malaki ito. Hindi pangkaraniwang bahay. Makikita sa labas kung gaano katibay ang paggawa nito. Puting-puti ang kulay nito, animo'y kababagong pintura lamang.
Marami na nga akong naririnig tungkol sa bahay na ito. Ang sabi ng mga matatanda sa amin ay pitong dekada ng walang nakatira sa malaking bahay na iyan, ngunit nanatili pa rin itong matatag. Ang sabi pa nga nila ay mayroong espiritu na nangangalaga sa mansion, ang haka haka naman ng iba ay bampira o di kaya naman engkanto ang mga nakatira sa mansion kung kaya't hindi ito natitibag, o di kahit kumukupas man lang ang kulay.
"Ang ganda," manghang komento ni Elly.
Oo. Ang ganda.
Nakakahalina ang ganda at disenyo. Madalas ko itong pinagmamasdan sa tuwing dumadaan ako dito kapag pauwi na ako ng bahay galing eskwela. Minsan ko na ring pinagtangkaan na pumasok sa loob nito, kung hindi ko lang nababasa ang malaking karatula na nakadikit sa gate "Do not enter. Tresspassing" sa baba ay may pahabol na mga salita, "It'll save your self fom pain". Nahihiwagaan ako sa tuwing nababasa ko 'yon. Pain from what?
"Ang sabi ng lolo ko, limang taong gulang lamang siya noon nang masilayan niya ito. Mababait daw ang mga nakatirang mag-anak diyan noon. Palaging nagkakaroon ng salu-salo sa bahay na iyan. Imbitado pa nga raw ang buong nayon... at palaging nariyan si lolo. Ika niya'y napakaganda raw talaga ng loob."
Nilingon ko si Samantha. That's also what my lolo said to me. Nasisiguro ko na iyon. Kung sa labas pa nga lang maganda na, paano pa kaya sa loob nito? Pero teka- ibig sabihin kilala niya ang may-ari ng mansion?
Bago pa ako makapagtanong, nagyaya na siyang umalis.
"Hindi ba patay na ang may-ari niyan? Nasawi raw ito sa pag-ibig kung kaya-" si Elly.
"Halina na kayo. Gumagabi na," pagputol ni Samantha sa sasabihin ni Elly.
Lalo akong naging kuryuso sa mansion. Paalis na kami ng mahagip ng mata ko ang terasa sa itaas. Hindi ko maigalaw ang aking paa. Tulala ako habang nakikipagtitigan sa lalaking nakatayo roon. Medyo malayo siya sa amin, ngunit kitang-kita ko at alam kong sa amin ito nakatingin.
May tao sa mansion!? Kailan pa!? Labinlimang taon na akong pabalik-balik sa lugar na ito pero ngayon lang ako nakakita ng tao rito. At ang sabi nila, 70 years na ang mansion na iyan at ni minsan ay hindi nila ito nakitaan ng tao.
Napatakip ako sa aking bibig. Hindi kaya'y totoo ang mga haka-haka? Kinusot ko ang mga mata ko sa pag-aakalang namamalikmata lamang ako ngunit hindi. Nakatayo pa rin ito at nakatingin sa amin- o sa akin na mismo. Hindi ko gaanong maaninag ang kanyang mukha dahil may kalayuan ito sa amin.
No. No... kinilabutan ako bigla.
Nilingon ko ang mga kaibigan ko na medyo nakakalayo na sa akin. Hindi nila napansin na hindi na ako nakasunod sa kanila. Sinubukan kong humakbang ngunit mistulang nakapako ang aking mga paa sa kinatatayuan ko. I can't move.
Nagsimulang magsitaasan ang balahibo ko. Nang lingunin ko ulit ang terasa ay wala na roon ang lalaking nakatayo kanina.
What is that!? A ghost!?
Pakiramdam ko ay putlang-putla na ako sa kaba at takot.
"Marionne?"
Halos mapatalon ako sa gulat nang tawagin ni Samantha ang pangalan ko. Sa sobrang takot at kaba ko, hindi ko man lang namalayan na nasa harap ko na pala sila.
"Anong tinitingnan mo?" tanong ni Elly. Napatingin silang dalawa sa kung saan ako nakatingin kanina. Hindi na ako nagtangkang tingnan muli ang terasa. Nanatili ang tingin ko sa harap.
Umiling ako.
"Tara na," aya ko at nauna nang naglakad sa dalawa.
Ayokong sabihin sa kanila ang nakita ko. Marahil ay namamalikmata lamang ako. Wala naman silang nakita.
"Ayos ka lang?" si Elly.
Medyo malayo na kami sa mansion.
Tumango lamang ako bilang sagot. Hindi na rin naman sila nagtanong ulit hanggang sa nakauwi kami.
Buong magdamag kong inisip ang nakita kong 'yon. 70 years na raw abandunado ang mansion na 'yon. Sa loob ng mahabang taon na 'yon, wala silang nakitang tao na tumira roon. Kahit ang mangalaga sa mansion ay wala silang nakikita.
Kahit ako. Kung may nakatira na ulit doon, malamang kakalat na kaagad sa buong nayon iyon. Pero wala.
"Ma, may tao na po ba na nakatira sa abandunadong mansion?" tanong ko kay mama isang umaga habang nasa hapag kami at nag-aalmusal.
"Wala ng nakatira roon, Marionne. Matagal na. Bakit mo naitanong? May nakita ka bang tao?"
Yumuko ako at sumubo ng pagkain. Hindi ko alam kung sasabihin ko rin ba kay mama ang nakita ko o hindi. Mukhang hindi rin naman kapani-paniwala.
Pagkatapos kong kumain, umakyat na ako sa kwarto para maligo. Alas sais pa lang naman ng umaga at maaga pa para pumasok. Pero dahil sa kuryusidad ko sa nakita kahapon, maaga akong tumulak patungong eskwela. Araw-araw kaming magkakasabay na pumapasok sa eskwela ng mga kaibigan ko. Ngayon lang hindi. Magpapaliwanag na lang ako mamaya sa school.
Bumagal ang lakad ko nang medyo malapit na ako sa mansion. Tiningnan ko ang terasa kung saan ko siya nakita kahapon. Walang tao... Huminto ako sa paglalakad ng nasa tapat na ako ng gate... nakapako ang tingin ko sa itaas.
Sampung minuto na akong nakatayo roon nang biglang bumukas ang gate. Napaatras ako sa takot. Tatakbo na sana ako kung hindi lang lumitaw ang matandang lalaki.
Mataman niya akong tiningnan habang naglalakad palapit sa kinakatatayuan ko.. Noong akala ko ay multo siya. Ngunit nang tuluyan na siyang nakalapit at nagsalita, doon ko lamang napagtanto na hindi. Hindi duguan ang kanyang mukha o sa kahit saang parte ng kanyang katawan at mas lalong hindi nakakatakot ang hitsura ng matanda. Hindi kagaya ng mga napapanood ko sa tv.
Naibsan ang takot na naramdaman ko.
He's not a ghost. Pero... kumunot ang noo ko. Hindi imahe ng matanda ang nakita ko kahapon, na sisigurado ko iyon base sa kanyang imahe kahit malayo alam kong hindi ito ang taong nakita ko kahapon.
Gusto kong ibigay ang lahat para sa kanya. Manatili lamang siya sa piling ko.. Ngunit sadyang may isang bagay na kahit gustuhin ko ay hindi ko maibigay sa babaeng pinakamamahal ko.
Dalawang taon pagkatapos ng kanyang kasal, si Ximena ay nawalan ng malay sa isang pool ng kanyang sariling dugo sa isang mahirap na panganganak. Nakalimutan niyang ikakasal nga pala sa iba ang dating asawa noong araw na iyon. "Maghiwalay na tayo, ngunit ang sanggol ay nananatili sa akin." Ang kanyang mga salita bago natapos ang kanilang diborsyo ay hindi pa rin nawawala sa kanyang isip. Wala siya roon para sa kanya, ngunit gusto niya ng buong kustodiya ng kanilang anak. Mas gugustuhin pa ni Ximena na mamatay kaysa makitang tawagin ng kanyang anak ang ibang ina. Dahil dito, isinuko niya ang multo sa operating table na may dalawang sanggol na naiwan sa kanyang tiyan. Ngunit hindi iyon ang wakas para sa kanya... Pagkalipas ng mga taon, naging dahilan ng muling pagkikita ng tadhana. Si Ramon ay isang nagbagong tao sa pagkakataong ito. Gusto niyang itago siya sa sarili niya kahit na siya ay ina na ng dalawang anak. Nang malaman niya ang tungkol sa kasal niya, sumugod siya sa venue at gumawa ng eksena. "Ramon,Namatay ako minsan, kaya wala akong pakialam na mamatay ulit. Pero sa pagkakataong ito, gusto kong sabay tayong mamatay," siya sumigaw, nanlilisik ang tingin sa kanya na may nasasaktan sa kanyang mga mata.//Naisip ni Ximena na hindi siya nito mahal at masaya na sa wakas ay wala na ito sa buhay niya. Ngunit ang hindi niya alam ay nadurog ang puso niya sa hindi inaasahang pagkamatay niya. Matagal siyang umiyak mag-isa dahil sa sakit at hapdi. Palagi niyang hinihiling na mabawi niya ang mga kamay ng oras o makita muli ang magandang mukha nito. Sobra para kay Ximena ang drama na dumating mamaya. Ang kanyang buhay ay napuno ng mga twists at turns. Hindi nagtagal, napupunta siya sa pagitan ng pakikipagbalikan sa kanyang dating asawa o pag-move on sa kanyang buhay. Ano ang pipiliin niya?
Sa araw ng anibersaryo ng kanilang kasal, nilagyan ng droga ng maybahay ni Joshua si Alicia, at napadpad siya sa kama ng isang estranghero. Sa isang gabi, nawala ang pagiging inosente ni Alicia, habang dinadala ng maybahay ni Joshua ang kanyang anak sa kanyang sinapupunan. Nadurog ang puso at nahihiya, humingi si Alicia ng diborsiyo, ngunit nakita ito ni Joshua bilang isa pang pagtatalo. Nang sa wakas ay naghiwalay sila, siya ay naging isang kilalang artista, hinanap at hinangaan ng lahat. Dahil sa panghihinayang, pinadilim ni Joshua ang kanyang pintuan sa pag-asa ng pagkakasundo, at natagpuan lamang siya sa mga bisig ng isang makapangyarihang tycoon. "Kamustahin mo ang iyong hipag."
Maglakbay pabalik sa sinaunang Prime Martial Mundo mula sa modernong edad, natagpuan ni Austin ang kanyang sarili sa isang mas batang katawan habang siya ay nagising. Gayunpaman, ang binata na tinataglay niya ay isang kahabag-habag na baliw, nakakapanghinayang! Ngunit ito ay hindi mahalaga dahil ang kanyang isip ay maayos at malinaw. Taglay ang mas bata at mas malakas na katawan na ito, lalabanan niya ang kanyang paraan upang maging Diyos ng martial arts, at pamunuan ang buong Martial Mundo!
Ang pagpapakasal ni Rosalynn kay Brian ay hindi ang inaasahan niya. Halos hindi umuwi ang asawa niyang si Brian. Iniwasan niya ito na parang salot. Ang masama pa, palagi siyang nasa balita para sa pakikipag-date sa maraming celebrity. Nagtiyaga si Rosalynn hanggang sa hindi na niya kinaya. Tumayo siya at umalis pagkatapos mag-file ng diborsyo. Nagbago ang lahat makalipas ang mga araw. Nagkaroon ng interes si Brian sa isang taga-disenyo na nagtrabaho nang hindi nagpapakilala sa kanyang kumpanya. Mula sa kanyang profile, masasabi niya na siya ay napakatalino at nakasisilaw. Huminto siya para malaman ang totoong pagkatao nito. Hindi niya alam na matatanggap niya ang pinakamalaking pagkabigla sa kanyang buhay. Kinagat-kagat ni Brian ang daliri sa panghihinayang nang maalala ang mga naging aksyon niya at ang babaeng walang kwenta niyang pinakawalan.
Si Kallie, isang pipi na hindi pinansin ng kanyang asawa sa loob ng limang taon mula noong kanilang kasal, ay dumanas din ng pagkawala ng kanyang pagbubuntis dahil sa kanyang malupit na biyenan. Pagkatapos ng diborsyo, nalaman niya na ang kanyang dating asawa ay mabilis na nakipagtipan sa babaeng tunay niyang mahal. Hawak ang kanyang bahagyang bilugan na tiyan, napagtanto niyang hindi talaga siya nito inaalagaan. Determinado, iniwan niya siya, tinatrato siya bilang isang estranghero. Gayunpaman, pagkaalis niya, nilibot niya ang mundo para hanapin siya. Nang muling magtagpo ang kanilang landas, nakahanap na ng bagong kaligayahan si Kallie. Sa unang pagkakataon, nakiusap siyang nagpakumbaba, "Pakiusap huwag mo akong iwan..." Ngunit ang tugon ni Kallie ay matibay at hindi mapag-aalinlanganan, na pinuputol ang anumang matagal na ugnayan. "Mawala!"
Upang matupad ang huling hiling ng kanyang lolo, pinasok ni Stella ang isang madaliang kasal sa isang ordinaryong lalaki na hindi pa niya nakikilala. Gayunpaman, kahit na pagkatapos na maging mag-asawa sa papel, ang bawat isa ay humantong sa magkahiwalay na buhay, halos hindi nagkrus ang landas. Makalipas ang isang taon, bumalik si Stella sa Seamarsh Lunsod, umaasa na sa wakas ay makilala niya ang kanyang misteryosong asawa. Sa kanyang pagkamangha, pinadalhan siya nito ng isang text message, sa hindi inaasahang pagkakataon na nagsusumamo para sa isang diborsyo nang hindi pa siya nakikilala nang personal. Nagngangalit ang kanyang mga ngipin, sumagot si Stella, "So be it. hiwalayan na natin!" Kasunod nito, gumawa ng matapang na hakbang si Stella at sumali sa Prosperity Group, kung saan siya ay naging public relations officer na direktang nagtrabaho para sa CEO ng kumpanya, si Matthew. Ang guwapo at misteryosong CEO ay nakatali na sa matrimonya, at kilala na hindi matitinag na tapat sa kanyang asawa nang pribado. Lingid sa kaalaman ni Stella, ang kanyang misteryosong asawa ay ang kanyang amo, sa kanyang kahaliling pagkakakilanlan! Determinado na mag-focus sa kanyang career, sadyang iniwasan ni Stella ang CEO, bagama't hindi niya maiwasang mapansin ang sadyang pagtatangka nitong mapalapit sa kanya. Sa paglipas ng panahon, nagbago ang loob ng mailap niyang asawa. Bigla siyang tumanggi na ituloy ang diborsyo. Kailan mabubunyag ang kanyang kahaliling pagkakakilanlan? Sa gitna ng magulong paghahalo ng panlilinlang at malalim na pag-ibig, anong tadhana ang naghihintay sa kanila?