niyakap ng mga mangkukulam

Esmeralda's POV

Ako ay gumagala sa masukal na kagubatan na ito para sa pakiramdam ng isang walang hanggan. Hindi dahil naliligaw ako o hindi sigurado kung saan ako pupunta, kundi dahil sa hindi mapapatawad na kapal ng mga dahon. Ang mga matatayog na puno ay namumungay sa itaas, ang kanilang mga sanga ay nagkakabit na parang ethereal banshees laban sa kalangitan sa araw. Sa kabila ng mga pagtatangka ng araw na tumagos sa canopy, ang liwanag nito ay halos hindi sumasala hanggang sa sahig ng kagubatan, na nag-iiwan sa akin upang mag-navigate sa mga anino at dilim.

Gayunpaman, nagpatuloy ako, ang aking determinasyon ay pinalakas ng mahinang pabango na humantong sa akin pasulong. I could sense na papalapit na ako. Sa bawat hakbang, mas lumalakas ang bango. Bumilis ang puso ko sa pag-asa, at dinoble ko ang takbo ko na para bang nakasalalay dito ang buhay ko, kumikilos ang mga paa ko na kasing bilis ng tibok ng puso ko. Scratch that!!!!Buhay ko ang nakasalalay dito. Ang mga anak ko ang buhay ko at nawala silang tatlo nang sabay-sabay?!!! napabuntong hininga ako.

Sa sandaling iyon, ang oras ay tila walang katapusan at panandalian. Ang aking isip ay tumatakbo, napuno ng mga iniisip kung ano ang maaari kong makita sa pagtatapos ng pagtugis na ito. Hindi ko maiwasang isipin ang aking mga mahal na anak, ang dahilan kung bakit ako nakipagsapalaran sa mapanganib na kagubatan na ito sa unang lugar. Ang tanging pag-iisip na mawala silang lahat ay hindi mabata at hindi maintindihan, at ito ay nagpadala ng panginginig sa aking gulugod.

With that realization, dinadala ng aking buntong-hininga ang bigat ng uniberso. Naaalala ko ang mga pusta, ang mga buhay na nakabitin sa balanse. Kumirot ang puso ko, at magkahalong takot at determinasyon ang bumalot sa loob ko.

Ang pinaka-hindi maarok na bahagi ng buong bangungot na ito ay ang pakikipagbuno sa hindi maipaliwanag na katotohanan kung paano ang aking mga mahal na anak ay inagaw mula sa ilalim ng aking ilong at pinalayas mula sa Alabama nang walang bakas. Gayunpaman, nahirapan ang aking isipan na unawain kung paano nakamit ng salarin ang mapangahas na gawaing ito.

With conviction, alam kong wala ang ama nila sa likod ng karumal-dumal na gawaing ito. Personal kong pinagtagpi ang masalimuot na web ng proteksyon, na naglagay ng mailap na "Veil of Shadows" spell sa kanila. Ang enchantment na ito ay sinadya upang gawing invisible ang aking mga anak, hindi masubaybayan ng sinuman maliban sa akin. Ito ang nag-iisang linya ng buhay ko, ang dahilan kung bakit nasubaybayan ko sila hanggang dito.

Ngunit habang ang puso ko ay tumibok sa takot at desperasyon, isang hiwa ng pag-aalinlangan ang sumalubong sa aking mga iniisip. Paano sila nakuha nang wala ang aking spell na nag-aalok ng anumang pagtatanggol? Ang takbo ng isip ko, nag-iisip ng mga posibilidad. Nakahanap ba sila ng paraan para labanan ang magic? Minamaliit ko ba ang lakas ng mga bumihag sa kanila?

Sa aking desperasyon na protektahan ang aking mga minamahal na anak, gumawa ako ng higit pang mga hakbang, na hinabi ang nakakatakot na "Hangganan ng Pagpupuyat" sa paligid nila. Ang makapangyarihang enchantment na ito ay sinadya upang lumikha ng isang hindi nakikitang hadlang, na agad akong inaalerto kung sakaling sinubukan nilang tumawid dito. At sa gayon, ito ay may isang mapait na halo ng kaluwagan at kawalan ng pag-asa na natanggap ko ang nakakabagbag-damdaming alerto ng kanilang pag-alis mula sa Alabama; nakakadurog ng puso dahil patuloy na tumitibok ang puso ko na parang lilipad palabas sa dibdib ko, matinding sakit na nagmumula dito sa tuwing sinusubukan nilang lumabas ng Alabama at nabigo.

Nagmumulto sa akin ang mga tanong na parang mga multo na walang humpay. Bakit pinigilan ng kanilang mga kidnapper na pawalang-bisa ang kalahati ng spell na "Boundaries of Vigilance"? Bakit ipagkaloob sa akin ang kaalaman sa kanilang pag-alis, na para bang tinutuya ako sa kanilang baluktot na laro? Para bang natuwa sila sa malisyosong charade na ito, na gustong sundan ko ang kanilang pahirap na landas, tulad ng isang puppet master na humahantong sa akin nang mas malalim sa mga anino.

Habang naglalakad ako, ang puso ko'y kumakabog sa dibdib ko. Ang aking mga pandama ay nasa mataas na alerto, na naghahanap ng pinakamahinang bakas, ang pinakamaliit na kislap ng pag-asa. Ang kagubatan sa paligid ko ay tila sumara, ang mga anino nito ay lumalalim sa bawat sandali na lumilipas, na sumasalamin sa kadilimang bumabalot ngayon sa aking puso. Sa mapanlinlang na paglalakbay na ito, inihanda ko ang aking sarili sa kung ano man ang nasa unahan, nakakapit sa mga alaala ng pagtawa ng aking mga anak, sa kanilang magiliw na yakap, at sa init ng kanilang pagmamahalan. Lumalamig ang mundo ko nang wala sila, at determinado akong ibalik ang liwanag, anuman ang mangyari.

Lumingon ako at halos kaagad kong naramdaman ang amoy na umaagos sa hangin. Agad kong inikot ang aking ulo, sinundan ang direksyon ng halimuyak ng usok na pumupuno sa hangin. Kumalabog ang aking puso sa aking dibdib nang marinig ko ang mga sigaw ng aking mga anak na humihingi ng tulong. Ang gulat at labis na pakiramdam ng pagkaapurahan ay bumalot sa aking kalooban, na nagpasigla sa aking determinasyon na maabot sila.

Sa bawat hakbang, ramdam ko ang pagresponde ng katawan ko sa sitwasyon. Ang hybrid na kalikasan sa loob ko ay napukaw, nagising ng adrenaline na dumadaloy sa aking mga ugat. Habang ang hangin ay kumaluskos sa tensyon, ang aking mga sentido ay tumaas, na ginawa akong isang mabigat na puwersa ng kalikasan.

Ang aking mga tainga, na nakaayon sa kahit na mahinang tunog, ay nakinig sa mga apurahang tawag ng aking mga anak, na gumagabay sa akin tulad ng isang kumpas na tumuturo sa hilaga. Nawala ang cacophony ng kagubatan, napalitan ng pamilyar nilang boses, isang lifeline sa kadiliman na nagbabantang ubusin ako.

Habang sumusulong ako, nagbago ang aking paningin, na nagpapahintulot sa akin na makita ang mundo sa matingkad na detalye. Ang dating nakatalukbong na kagubatan ay nagsiwalat na ng mga sikreto nito-ang sayaw ng mga dahon, ang banayad na pag-indayog ng mga sanga, at ang kaunting kaguluhan sa mga undergrowth.

Ang aking mga paa ay gumalaw nang may bagong tulin, na nagtulak sa akin pasulong nang may biyaya at bilis na lumalaban sa mga limitasyon ng tao. Ang lupa sa ilalim ko ay naging malabo habang ako ay naglalakbay sa kalupaan na may liksi ng isang lobo, bawat hakbang ay dinadala ako palapit sa aking mga anak at higit pa sa takot na bumabalot sa aking puso.

Lalong lumakas ang halimuyak ng usok, na nagpasigla sa aking determinasyon. Halos matikman ko na ang maasim na sanga sa hangin, isang mapait na paalala ng panganib na nakaabang sa unahan.

Habang papalapit ako sa pinagmumulan ng usok, nakita ng aking hybrid na pandama ang pinakamahinang paggalaw sa mga puno. Sa isang malalim na paghinga, inipon ko ang aking lakas, at sa isang apoy ng hilaw na kapangyarihan, ako ay nagbago sa aking anyo ng lobo. Ang aking balat ay kumikinang na may mahinang iridescence nang lumitaw ang mala-lobo na mga katangian-ang aking mga mata ngayon ay ginintuang mga bola, ang aking mga canine ay mas matalas, at ang aking mga pandama ay tumaas sa isang pambihirang antas. Isang mahina, mabangis na ungol ang lumabas sa aking kaloob-looban, isang babala sa mga nangahas na humarang sa aking landas.

Sumabog ako sa clearing, ang puso ko ay tumibok na parang tambol ng digmaan sa aking dibdib, at natagpuan ko lamang ang isang kakaibang kubo na nilamon na ng umaatungal na apoy. Ang desperadong iyak ng aking mga anak ay tumagos sa hangin, na nag-aapoy ng siklab ng takot sa loob ko. Nang walang pagdadalawang isip, bumagsak ako sa impyerno, ang aking instincts ay nangingibabaw sa anumang takot para sa aking sariling kaligtasan, na hinimok lamang ng pangunahing pangangailangan upang iligtas sila mula sa mga panga ng panganib.

Gayunpaman, habang ako ay nakipagsapalaran nang mas malalim sa puso ng nasusunog na cottage, ang aking pag-asa ay naging kawalang-paniwala. Ang mga silid ay walang laman at tiwangwang, tinupok ng apoy at kaguluhan. Ang kumakaluskos na apoy ay sumayaw nang panunuya sa paligid ko, ang kanilang masasamang tawa ay umaalingawngaw sa hangin. Noon ko napagtanto ang katotohanan-isang "Belo ng Ilusyon" na spell ay tusong ibinato sa akin, na binilong ang aking mga pandama sa isang web ng panlilinlang. Pinaparinig ka ng spell na ito ng mga bagay na wala doon. niloko ako!

Sa isang mabilis na galaw, bumalik ako sa aking anyo ng tao, ang nanginginig kong mga kamay ay inaabot ang enchanted necklace na naka-adorno sa aking leeg. Isa itong makapangyarihang artifact, isang regalong ipinasa sa akin mula sa aking ina, at hawak nito ang kapangyarihang tumuklas ng mapanlinlang na mahika. Bumibilis ang tibok ng puso ko habang nakapikit, sumisigaw sa lakas ng aking mga ninuno, bumubulong ng mga sinaunang salita na sumasalamin sa hilaw na enerhiya.

Nang imulat ko ang aking mga mata, naramdaman ko ang paghawak ng mahika. Ang dating-standing cottage ay wala na; ito ay naging abo, isang malagim na patunay sa kataksilan na nangyari sa akin.

Nangingilid ang luha ko habang pinagmamasdan ko ang mga labi ng posibleng nakahawak sa aking mga anak. Ang puso ko ay kumakabog sa aking dibdib na parang tibok ng mga tambol ng digmaan, bawat kulog ay umaalingawngaw sa desperasyon at dalamhati na lumamon sa akin. Nang may nanginginig na kamay, inabot ko para sa enchanted necklace sa aking leeg, naghahanap ng aliw sa pamilyar na presensya nito. Napahawak ako dito ng mahigpit, agad kong ipinikit ang aking mga mata at ipinatawag ang kalaliman ng aking mahiwagang kakayahan, sinusubukang makita ang kanilang kasalukuyang kinalalagyan ngunit ang kawalan na sumalubong sa akin ay isang mabagsik na dagok sa aking pag-asa. Binalot ako ng takot, gumagapang ang nagyeyelong mga daliri nito sa aking gulugod habang paulit-ulit kong sinubukang tumagos sa kadiliman. Wala. Ang aking puso ay nahuhulog pa sa kailaliman, ang bigat ng kawalan ng katiyakan na nagbabantang ubusin ako. Sa sandaling iyon ay naging malinaw sa akin na kung sino man ang aking kaharap ay isang mangkukulam o may malakas na pagkakatali sa mga mangkukulam. Kung sino man ang nag-orchestrate ng bangungot na charade na ito ay nagtataglay ng makapangyarihang karunungan sa dark magic, naghahabi ng mga enchantment na walang iniwan na bakas para sundan ko o iniiwan lamang ang mga gusto nilang mahanap ko.

Umalingawngaw sa aking isipan ang mga katagang-"Belo ng Pagtago." Isa itong spell of concealment, na idinisenyo upang takpan at balabal ang mahiwagang mga lagda na magbubunyag sa lokasyon ng aking mga anak. They had used their malevolent craft to cover my own spell, a twisted game of magic cat and mouse. Sinubukan kong muli, hawak ang kwintas ng mahigpit at umawit ng mga spell ngunit sa kabila ng aking pagsisikap, wala-walang kislap ng kanilang esensya, walang palatandaan ng kanilang presensya.

Sa gitna ng mga sunog na guho, may nakapukaw sa aking paningin-isang kislap ng pagiging pamilyar sa gitna ng pagkawasak. Doon, sa gitna ng nasusunog na lupa, nakalagay ang isang solong hairpin na pag-aari ng isa sa aking pinakamamahal na mga anak na babae. Ito ay isang matinding paalala ng kanilang presensya; isang pag-asa na unti-unting naglaho.

"Aahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh!" Ang aking paghihirap na sigaw ay napunit sa kagubatan, ang mga alingawngaw nito ay umaalingawngaw sa gitna ng mga puno tulad ng isang kalagim-lagim na panaghoy. Kumabog ang aking puso sa aking dibdib, ang mga emosyong nagbabantang lalamunin ako na parang unos. Naramdaman ko ang pagtulo ng luha sa mga mata ko pero agad kong kinalma ang sarili ko. Hindi ngayon. Hindi kapag binibilang ang bawat segundo. Huminga ako ng malalim, panay ang paghinga. Walang puwang para sa pagluha, walang oras na mag-alinlangan sa harap ng kahirapan. May misyon akong dapat gampanan. Buong determinasyon, yumuko ako para kunin ang maselang laso na nakapatong sa paanan ko. Ang pamilyar na haplos nito ay nagdulot ng panginginig sa aking gulugod, na pumukaw sa mga alaala ng mas maligayang panahon, bago sumapit ang kadiliman sa aming buhay.

Tumatakbo ang aking isipan, pinag-iisipan ang bawat posibleng galaw, bawat bakas na maaaring maghatid sa akin sa kinaroroonan ng aking mga anak. Alam ko kung ano ang dapat gawin. Alam ko kung saan ako dapat pumunta. Ito ay isang lugar na ipinangako ko sa aking sarili na hindi na ako babalik, na ibaon ko ang mga alaala sa pinakamalalim na silid ng aking puso. Ngunit ngayon, ang mga pangako ay walang saysay sa harap ng desperasyon. Ang mga panahong desperado ay nanawagan para sa mga desperadong hakbang. Ibinaling ko ang tingin ko sa daan patungo sa cottage at nagpakawala ng buntong-hininga. "North Carolina, akala ko, nandito na ako".