Ang Malupit na Ultimatum ng CEO: Ang Aking Pag-angat

Sa loob ng labinlimang taon, kami ng asawa kong si Dustin ang bida sa isang fairytale. Ang high school sweethearts na nagkatuluyan, ang tech CEO at ang kanyang tapat na asawa. Perpekto ang buhay namin. Hanggang sa may dumating na text mula sa isang unknown number. Isang litrato ng kamay ng assistant niya na nakapatong sa hita niya, suot ang pantalon na ako pa mismo ang bumili. Sunod-sunod na ang mga text mula sa kabit niya, isang walang tigil na pagbuhos ng lason. Nagpadala siya ng mga litrato nila sa kama namin at isang video kung saan nangangako siyang iiwanan ako. Ipinagyabang pa niyang buntis siya at si Dustin ang ama. Umuuwi siya at hahalikan ako, tatawagin akong "sandalan" niya, habang amoy na amoy ko ang pabango ng babae niya. Binibilhan niya ito ng condo at pinaplano ang kinabukasan nila habang ako'y nagkukunwaring nasusuka dahil sa panis na scallops. Ang huling dagok ay dumating sa mismong birthday ko. Nagpadala siya ng litrato ni Dustin na nakaluhod, binibigyan siya ng isang diamond promise ring. Kaya hindi ako umiyak. Lihim kong pinalitan ang pangalan ko sa Hope, ginawang untraceable bearer bonds ang lahat ng yaman namin, at sinabihan ang isang charity na kunin ang lahat ng gamit sa bahay namin. Kinabukasan, habang papunta siya sa airport para sa isang "business trip" sa Paris kasama ang babae niya, lumipad ako papuntang Portugal. Pag-uwi niya, isang walang lamang mansyon, divorce papers, at ang mga wedding ring naming tinunaw at ginawang isang walang hugis na piraso ng ginto ang kanyang dinatnan.

Nasa shower ang asawa ko, ang lagaslas ng tubig ay pamilyar na ritmo sa aming mga umaga. Kalalagay ko lang ng isang tasa ng kape sa kanyang mesa, isang maliit na ritwal sa aming limang taon ng pagsasama na akala ko'y perpekto. Biglang, isang email notification ang sumulpot sa screen ng kanyang laptop: "You're invited to the Christening of Leo Santiago." Ang apelyido namin. Ang nagpadala: Hayden Chua, isang sikat na social media influencer. Isang matinding kaba ang biglang bumalot sa akin. Imbitasyon ito para sa kanyang anak, isang anak na hindi ko alam na nabubuhay pala. Pumunta ako sa simbahan, nagtago sa dilim, at nakita ko siyang karga-karga ang isang sanggol, isang batang lalaki na may maitim na buhok at mga mata tulad niya. Si Hayden Chua, ang ina, ay nakasandal sa kanyang balikat, larawan ng isang masayang pamilya. Mukha silang isang pamilya. Isang perpekto at masayang pamilya. Gumuho ang mundo ko. Naalala ko ang pagtanggi niyang magka-anak kami, dahil daw sa pressure sa trabaho. Lahat ng business trips niya, ang mga gabing ginagabi siya sa pag-uwi—kasama niya ba sila? Napakadali para sa kanya ang magsinungaling. Paano ako naging ganito kabulag? Tinawagan ko ang Zurich Architectural Fellowship, isang prestihiyosong programa na tinanggihan ko para sa kanya. "Gusto kong tanggapin ang fellowship," sabi ko, ang boses ko'y nakapangingilabot sa kalma. "Maaari akong umalis agad."

Ang unang palatandaan na kasinungalingan ang buhay ko ay isang ungol mula sa guest room. Wala sa kama namin ang asawa ko sa loob ng pitong taon. Kasama niya ang intern ko. Nalaman kong apat na taon nang may relasyon ang asawa kong si Ben, sa talentadong babaeng tinuturuan ko at personal na pinag-aaral—si Kira. Kinabukasan, nakaupo siya sa mesa namin habang suot ang damit ni Ben, at ipinagluluto naman niya kami ng pancake. Nagsinungaling siya sa harap ko, nangakong hinding-hindi siya magmamahal ng iba, bago ko pa man malaman na buntis si Kira sa anak nila—ang anak na palagi niyang tinatanggihan na buuin namin. Ang dalawang taong pinagkatiwalaan ko nang husto sa buong mundo ay nagsabwatan para wasakin ako. Hindi ko kayang mabuhay sa sakit; ito ay pagdurog sa buong mundo ko. Kaya tumawag ako sa isang neuroscientist tungkol sa kanyang experimental at irreversible na procedure. Hindi ako naghahanap ng ganti. Gusto kong burahin ang bawat alaala ng asawa ko at maging unang test subject niya.

Sa loob ng limang taon, ako ang fiancée ni Jameson Blair. Sa loob ng limang taon, sa wakas ay tinrato ako ng mga kuya ko na parang kapatid na mahal nila. Pagkatapos, bumalik ang kakambal ko, si Haleigh—ang babaeng iniwan siya sa altar—na may pekeng kuwento tungkol sa cancer. Sa loob ng limang minuto, pinakasalan niya ito. Naniwala sila sa bawat kasinungalingan niya. Nang subukan niya akong lasunin gamit ang isang makamandag na gagamba, tinawag nila akong madrama. Nang i-frame up niya ako sa pagsira sa party niya, hinagupit ako ng mga kuya ko hanggang sa magdugo ako. Tinawag nila akong isang walang kwentang pamalit, isang placeholder na may mukha niya. Ang huling dagok ay nang itali nila ako sa isang lubid at iwanang nakabitin sa isang bangin para mamatay. Pero hindi ako namatay. Umakyat ako pabalik, pineke ang aking kamatayan, at naglaho. Gusto nila ng multo. Kaya nagpasya akong bigyan sila ng isa.

Ang ika-siyamnapu't siyam na beses na pagwasak ni Joaquin "Jax" Alvarez sa puso ko ang naging huli. Kami ang "golden couple" ng Alabang Hills High, at ang kinabukasan namin ay perpektong nakaplano na para sa UP Diliman. Pero sa huling taon namin sa high school, nahulog siya sa isang bagong babae, si Catalina, at ang love story namin ay naging isang nakakasuka at nakakapagod na sayaw ng kanyang mga pagtataksil at ng mga walang lamang banta ko na iiwan ko na siya. Sa isang graduation party, "aksidenteng" hinila ako ni Catalina sa pool kasama niya. Tumalon si Jax nang walang pag-aalinlangan. Nilampasan niya lang ako habang nagkakawag ako, niyakap niya si Catalina, at dinala ito sa ligtas na lugar. Habang tinutulungan niya itong makaahon sa gitna ng hiyawan ng mga kaibigan niya, lumingon siya sa akin, nanginginig ang katawan ko at ang mascara ko'y umaagos na parang itim na ilog sa aking mukha. "Hindi ko na problema ang buhay mo," sabi niya, ang boses niya'y kasinglamig ng tubig na unti-unti kong kinakalunuran. Nang gabing iyon, may kung anong nabasag sa loob ko. Umuwi ako, binuksan ang laptop ko, at pinindot ang button na kumukumpirma sa admission ko. Hindi sa UP Diliman kasama siya, kundi sa Ateneo de Manila, sa kabilang dulo ng Katipunan.

Sa aming ikalimang anibersaryo, natagpuan ko ang sikretong USB drive ng asawa ko. Ang password ay hindi ang petsa ng aming kasal o ang kaarawan ko. Ito ay ang kaarawan ng kanyang unang pag-ibig. Nasa loob nito ang isang digital na dambana para sa ibang babae, isang metikulosong archive ng buhay na kanyang pinagdaanan bago ako. Hinanap ko ang pangalan ko. Zero results. Sa limang taon ng aming pagsasama, isa lang pala akong panakip-butas. Pagkatapos, ibinalik niya ang babaeng iyon. Kinuha niya ito para magtrabaho sa aming kumpanya at ibinigay sa kanya ang passion project ko, ang proyektong pinagbuhusan ko ng kaluluwa sa loob ng dalawang taon. Sa company gala, pormal niyang inanunsyo na si babae na ang bagong lead. Nang magkunwari itong naaksidente at agad siyang dinaluhan ng asawa ko, sinigawan pa ako, doon ko na nakita ang katotohanan. Hindi niya lang ako pinabayaan; inaasahan niyang tahimik kong tatanggapin ang kanyang hayagang debosyon sa ibang babae. Akala niya masisira ako. Nagkamali siya. Kinuha ko ang hindi ko pa nagagalaw na baso ng champagne, lumakad diretso sa kanya sa harap ng lahat ng kanyang mga kasamahan, at ibinuhos ito sa kanyang ulo.

Si Janice, ang matagal nang nakalimutang tanging tagapagmana, ay bumalik sa kanyang pamilya, ginawa ang lahat para makuha ang kanilang pagmamahal. Gayunpaman, kinailangan niyang isuko ang kanyang pagkakakilanlan, ang kanyang mga akademikong kredensyal, at mga likhang sining sa kanyang kapatid na ampon. Sa kapalit ng kanyang mga sakripisyo, hindi niya natagpuan ang init, kundi mas malalim na pagwawalang-bahala. Buo ang loob ni Janice na putulin ang lahat ng emosyonal na ugnayan. Nagbago siya, ngayon ay isang dalubhasa sa martial arts, bihasa sa walong wika, isang kilalang doktor, at isang sikat na designer. Sa kanyang bagong natagpuang determinasyon, idineklara niya, "Mula sa araw na ito, wala nang sinuman sa pamilyang ito ang dapat lumaban sa akin."

Nasa shower ang asawa ko, ang lagaslas ng tubig ay pamilyar na ritmo sa aming mga umaga. Kalalagay ko lang ng isang tasa ng kape sa kanyang mesa, isang maliit na ritwal sa aming limang taon ng pagsasama na akala ko'y perpekto. Biglang, isang email notification ang sumulpot sa screen ng kanyang laptop: "You're invited to the Christening of Leo Santiago." Ang apelyido namin. Ang nagpadala: Hayden Chua, isang sikat na social media influencer. Isang matinding kaba ang biglang bumalot sa akin. Imbitasyon ito para sa kanyang anak, isang anak na hindi ko alam na nabubuhay pala. Pumunta ako sa simbahan, nagtago sa dilim, at nakita ko siyang karga-karga ang isang sanggol, isang batang lalaki na may maitim na buhok at mga mata tulad niya. Si Hayden Chua, ang ina, ay nakasandal sa kanyang balikat, larawan ng isang masayang pamilya. Mukha silang isang pamilya. Isang perpekto at masayang pamilya. Gumuho ang mundo ko. Naalala ko ang pagtanggi niyang magka-anak kami, dahil daw sa pressure sa trabaho. Lahat ng business trips niya, ang mga gabing ginagabi siya sa pag-uwi—kasama niya ba sila? Napakadali para sa kanya ang magsinungaling. Paano ako naging ganito kabulag? Tinawagan ko ang Zurich Architectural Fellowship, isang prestihiyosong programa na tinanggihan ko para sa kanya. "Gusto kong tanggapin ang fellowship," sabi ko, ang boses ko'y nakapangingilabot sa kalma. "Maaari akong umalis agad."

Sa loob ng labinlimang taon, kami ng asawa kong si Dustin ang bida sa isang fairytale. Ang high school sweethearts na nagkatuluyan, ang tech CEO at ang kanyang tapat na asawa. Perpekto ang buhay namin. Hanggang sa may dumating na text mula sa isang unknown number. Isang litrato ng kamay ng assistant niya na nakapatong sa hita niya, suot ang pantalon na ako pa mismo ang bumili. Sunod-sunod na ang mga text mula sa kabit niya, isang walang tigil na pagbuhos ng lason. Nagpadala siya ng mga litrato nila sa kama namin at isang video kung saan nangangako siyang iiwanan ako. Ipinagyabang pa niyang buntis siya at si Dustin ang ama. Umuuwi siya at hahalikan ako, tatawagin akong "sandalan" niya, habang amoy na amoy ko ang pabango ng babae niya. Binibilhan niya ito ng condo at pinaplano ang kinabukasan nila habang ako'y nagkukunwaring nasusuka dahil sa panis na scallops. Ang huling dagok ay dumating sa mismong birthday ko. Nagpadala siya ng litrato ni Dustin na nakaluhod, binibigyan siya ng isang diamond promise ring. Kaya hindi ako umiyak. Lihim kong pinalitan ang pangalan ko sa Hope, ginawang untraceable bearer bonds ang lahat ng yaman namin, at sinabihan ang isang charity na kunin ang lahat ng gamit sa bahay namin. Kinabukasan, habang papunta siya sa airport para sa isang "business trip" sa Paris kasama ang babae niya, lumipad ako papuntang Portugal. Pag-uwi niya, isang walang lamang mansyon, divorce papers, at ang mga wedding ring naming tinunaw at ginawang isang walang hugis na piraso ng ginto ang kanyang dinatnan.

Ang kanyang fiance at ang kanyang matalik na kaibigan ay nagtrabaho at nag-set up sa kanya. Nawala niya ang lahat at namatay sa kalye. Gayunpaman, muling isinilang siya. Sa sandaling imulat niya ang kanyang mga mata, sinusubukan siyang sakalin ng kanyang asawa. Sa kabutihang palad, nakaligtas siya. Pinirmahan niya ang kasunduan sa diborsiyo nang walang pag-aalinlangan at handa na para sa kanyang miserableng buhay. Sa kanyang pagtataka, ang kanyang ina sa buhay na ito ay nag-iwan sa kanya ng malaking pera. Inikot niya ang mga mesa at naghiganti sa sarili. Naging maayos ang lahat sa kanyang karera at pag-ibig nang dumating sa kanya ang kanyang dating asawa.