een morgen, ging zij echter wat wandelen in de villa Borghese

t? vroeg hij,

en.

rom

komt, antwoordde Cornélie boos, dat zij iemand ontmo

met u me

ek

ortier aan de poort, en liep, natuurlij

r zoo mooi,

meend. Zij zag hem aan, voor

heoloog?

weerde

t d

en. Ik ben niets en een heel nutteloos lid v

udeer

er en daar. De zusjes

gaan, zooals de

et afschuwelijk.

menschen ontmoet

childerijen, van be

cht

ets. Heus

gelaat meer jongen gebleven dan man geworden, maar met een zekerheid en rust, die hem weêr ouder maakten dan zijn leeftijd. Hij was bleek, hij had donkere koele, b

ig meê, zonder het noodig te vinden te praten. Cor

zoo mooi, s

spectieven van lanen, zoo een antieke boog daarginds, en daar, kijk, zoo blauw, zoo ver, Sint-Pieter, altijd Sint-Pieter. Jammer van al die ra

zitten op

ort. Menschen zijn nooit mooi. Dingen zijn mooi

ilde

ar eigenlijk is alles al geschilderd, en ei

t u ook

eschilderd, maar geschreven alles. Ieder nieuw boek van niet bepaald wetenschap

u nie

blader soms wat i

dan? vroeg zij ee

m, en zag haar deemoedig a

een goede lev

en.

neemt u dan

we jas zo? nemen, o

et in ernst,

u zoo kwa

gaceert, zeide

roette heel bel

liever wat g

delde lang

gen! dacht

et hem gekibbeld te hebben, o