zitten en nevens haar de bazin, die haar onderzoekend en medelijdend scheen gade te slaan. Hij vergeno

eling staan, en een verdoofde angstkreet o

ranen rolden in overvloed van zijne wangen, zijn gelaat scheen ve

lde de fourier. "Een ongeluk?.... Spreek

m aan met eenen grimlach, zoo bitter en zo

"bedaar toch; gij schijn

en kogel te laden; maar, neen, ik ben reeds schuldig genoeg, zonder die nieuwe lafheid te plegen. Vermits God mij heeft wille

at u zoo diep bedroeft; missch

. "Neen, neen, mijn hart is een gesloten graf: geene lichtstraa

d des fouriers aang

n en hare hangende lip? Dit arme wezen, dat in den afgrond der zinneloosheid ligt

dit kunnen w

lot!.... zij is het slachtoffer mijner lafheid, hare

a?" gilde de four

op aarde kan zijn. Gij spreekt niet, fourier? Ha, ik begrijp het wel: wat kunnen woorden bij zulk gruwelijk, zulk onherstelbaar ongeluk?.... Ik heb gewee

ijgend en veegde nu en dan eenen traan van medelijden uit de oogen, terwijl zijn kameraad,

en gevonden, om het ijselijk verdriet van zijnen vr

uurd?" vroeg hij. "Heeft zij u he

meer dood dan levend, van dit akelig s

er, dat gij u nie

en in zulke omstandi

des huizes uwe onts

e gaf ik hun

epen indruk op hun gemoed te weeg brachten. Indien Lucia Roovelt inderdaad hersenziek is geworden, omdat gij haar onverwachts hebt verlaten, zou zij nu het verstand niet kunnen terugbekomen,

het ten minste hun plicht was, dit laatste redmiddel te beproeven. Genas Lucia niet in eens,-zoo als het inderdaad te vreezen was,-dan kon toch zulke herkenning haar verstand allengs weder opklaren; en vermits hunne compagnie waarschijnlijk nog eene gans

De eenigste opwerping, welke hij ten laatste nog maakte, was de vraag wat de lieden des huizes wel zouden zeggen, wanneer zij vernamen, dat hij de eenige oorzaak van

ij buurkinderen waart en te zamen hebt gespeeld; maar van eene innige betrekking tusschen u en haar zal ik niet gewagen. In zulke voorwaarden zullen zij het zeer natuurlijk vinden, da

e de sergeant-majoor zijnen gezel achterna, en l

heid, keerde de fouri

cia Boovelt buurkinderen zijt geweest. Lucia zit alleen beneden, de pr

zaamde lijdzaam; beiden g

e oogen, zonder doel en zonder

j om de krankzinnige te naderen; doch, als door een geweldig besluit zijnen moed te

ij mij niet? Ik ben uw vriend

r hem door de ziel, dat hij bleek en bevend achteruitdeinsde. Waarschijnlijk hadde hij van toen

nt gij mij niet meer? Zie mij aan, ik smeek u: ik be

poogde met de hand eene vlieg te vangen, d

vergeefsch, er is geene hoop meer. Het arme kind zal het waarschijnlijk hier niet l

erd bleek, als ging hij bezwijmen. Zijn gezel liep op hem toe, om hem te ondersteunen, en d

schijn bedaard. "Kom, fourier, wij gaan naar bo

os verdriet van zijnen ongelukkigen vriend te matigen; maar deze, na eene wijl in sombere s

oogen! O, dit is te veel.... Fourier, ik loop tot den kapitein. Desnoods zal ik hem openbaren, in welken gruwelijken toestand ik mij bevind. Hij zal mij verlof geven o

e," riep d

Bekommer u niet

op zulk oogenblik? Ho

mij gelijk. Ko

oor het huis, zonder iemand te groeten

zich bevond, wisten zij niet wel, maar zij meenden te mogen denken, dat hij de baan naar Casterlee was opgewandeld, want iemand had hem halverwege den Aert ontmoet. In alle geval, hi

eene afwijking te geven, deed hem begrijpen, dat zij niet beter konden doen dan insgelijks de baan naar Casterlee op te wandelen. Zoo zouden zij ongetwijfeld

zijne gedachten van het ijselijk voorval af te keeren; maar hij bleef doof voor allen troost en sch

Gheel geraakt, toen zij eensklaps achter zich het sn

r. "De noodklok? Er is brand

de sergeant-majoor, die w

schen; wij moeten er tegenwoo

pitein moet ik zien, of ik kee

h zeker geen lust

ergeant-majoor. "Nogtans, indien er geen ander mi

slaan alarm! God weet, wat het is! Spoedig, majoor! Indien

de baan terugstapte. "Misschien zou ik heden nog de verlossing vinden! Vallen op het Veld van

die op eene nabijgelegene hofstede waren geherbergd en n

fouriers, antwo

grenzen is afgezakt en in ons land wil vallen. Het bevel van onzen generaal is

zich niet over de reden dezer verandering. Blijkbaar was het inderdaad genoeg, dat zijn kameraad daarin niets zag dan de hoop,

en de vermoeienissen van eenen veldtocht, veel konden bijdragen

et den ransel op den rug en het gewee

welke op verafgelegene hofsteden waren geherbergd; maar het bevel va

raken los in een aanjagend geroffel.