waren en Eve de modellen toonde, die

ve

d aan, stralend va

uit ... Had hij niet iets gevoeld alsof de zwarte wolken een symbool schenen van onheil, dat haar boven het hoofd hing? En had hij, terwijl zij daar op dien divan gezeten waren, niet die, zelfde huivering, als eene slang, over zijne huid voelen sluipen? Het was een instinctieve angst geweest, onverwachts opschietend, zonder inleidende gedachten. Moest hij spreken, haar zeggen hoe Bertie was? Hij had Bertie toch beloofd ... En het was eene dwaze bijgeloovigheid zulke ongemotive

n. Toen begon hij, gedwongen ondanks zichzelven, gedwongen d

en dwaas vinden ... maar ik vind het ni

t onbesliste, in haar oog zoo lief afstekend tegen zijne lichamelijke forschheid ... En zij

rank? Mijn beste

g hare armen los om zijn hals, hare vi

an, gekke jonge

at je ... dat je altij

wilde uiten, en nu ze gesproken waren scheen het hem toe, d

t Bertie? Heb ik iets gedaan, dat niet goed was? Of

egen zich aan, kuste

... ik ben

nd, waarmeê je samen woont! Op

awel ...

haar eigen lach, schaterde zij het uit, steeds

houw hem zoo als een aardig jongetje, bijna als een meisje ... Hij is zoo

enkbrauwen fronsend; waarlijk, ik mee

is je be

l zijn, maar to

makelijkst en tevens had ze er hem zeer lief v

eelden met zijne blonde, goudschitterende sn

f je me ...

, want ik ben zoo gewend aan Bertie ... En Bertie mag het toch ook niet merken, dus blijf ik heel vriendelijk tegen hem ...

re verliefde vroolijkheid, zijn hoofd heen en weêr schu