A Portrait's Promise

PROLOGUE

"A-Anong gagawin mo? N-No, don't do that! I'm begging, please!" I pleaded with full of fear.

My head is now in turmoil, seeing the man in front of me, trying to k-kill himself.

Dapat wala akong pakialam sapagkat hindi ko naman siya kilala, ngunit parang sinasaksak ang aking pusong nakatingin sa kaniyang mabibigat na paghinga habang nakatalikod sa akin.

"B-babalik ako, babalikan kita." His manly and deep voice echoed all over the cliff.

He didn't even faced me. He sighed once again and looked up to the sky with a turquoise blue shade.

"B-Bakit kailangan mo pang gawin 'yan?" I mumbled, hoping for him to hear it amidst our distance.

Hindi ko mawari kung bakit panay ang aking pagluha sa senaryong aking nasasaksihan ngayon.

Nasasaktan ako sa hindi malamang dahilan.

I was about to run towards him when something strange enclosed my left foot, trying to stop me.

Nabaling ang atensyon ko roon at tinunghay. Isang malaking berdeng baging ang pumulupot sa aking bandang binti, dahilan upang mawalan ako ng balanse at naisalampak ang katawan sa lupa. Hindi alintana ang sakit ng aking puwetan, binalingan kong muli ng tingin ang lalaki sa aking harapan.

I eagerly wants to stand up, grab him and never let him go.

Limang metro ang layo namin sa isa't isa.

Hindi ko batid kung bakit, pero gusto ko siyang yakapin at angkinin. Ayo'ko siyang mawala sa 'king paningin.

Those vines on my foot's desisting me to go near him. Frustrations were evident in my whole system, and my eyes are full of terror upon watching him in that state.

"N-No no! P-Please stop, I love you!" bulalas ko nang makita siyang nasa pangpang.

Hindi ko alam kung bakit nasambit ko ang mga salitang iyon. Ang tanging alam ko lang ay ayo'ko siyang mawala. Hindi kakayanin ng buo kong sistema.

No.

I felt like I'm going to nuts if that would happen.

"Sana nga ay naririnig mo ang iyong sinasabi. Naalala mo ba ako?" nakangiti niyang tanong. Mapait akong umiling at yumuko ng bahagya.

Batid kong hindi ko pa siya nakaengkwentro sa buong pananahan ko sa mundong ito ngunit sa kaloob-looban ng puso ko, alam kong kilala ko siya, hindi ko lang batid kung paano at kailan.

"May babalikan pa ba ako?" he asked once again while shedding his own tears.

I'm outnumbered with his question. I don't know what to react.

Imbes na sagutin, lumuhod na lamang ako at humingi ng pakiusap.

"Huwag mong gawin iyan sa sarili mo, maawa ka..." Ngunit imbes na pakinggan, tinuon niya lamang ang tingin sa aking palapulsuhan at umiling na parang dismayado sa nakita.

"Hindi mo na talaga ako naaalala. Mauna na ako. Sana sa susunod na yugto ng ating buhay, ikaw pa rin ang masisilayan-"

"P-Pakiusap, huwag kang gumalaw! Lalapitan kita." At tumayo mula sa pagkakaluhod.

Ngunit imbes na makinig, humakbang siyang muli ng paatras sanhi para halos kapusin ako ng hininga.

One step and he'll fall. One step and he'll be out from my sight and I will never let that happen.

"Paalam, Amore Mio. Hanggang sa muli." Maingat siyang tumingin sa gawi ko at doon bumuhos lahat ng sakit na kanina ko pa pinipigilan.

Bahagya na akong nakatayo ngayon at akmang tatakbo sa kaniyang kinasasadlakan nang bigla siyang humakbang patalikod.

Parang dalawang segundo akong nawalan ng hininga nang makita siyang nakangiti at dinadagsa ng maiinit na likidong batid ko ay luha ang kaniyang mga mata.

Gusto kong tumakbo ngunit hindi ko magawa!

He motioned his hand like he's about to hold me even I'm way far from him. Just like a swift motion, he followed the flow of the wind. Tuluyan na siyang tinangay ng hangin patungo sa tila umaapoy sa galit na karagatan nang hindi man lang napawi ang tamis ng kaniyang ngiti.

"Nooooooooo!"

I held my chest, trying to calm myself from a rapid release of air.

I gasped for air due to an abnormal beating like I have been to a marathon. I didn't even noticed that I've been soaked here at my bathtub naked.

I just realized what i'm doing here. Nakatulog na pala ako. D-mn.

I tried to reminisce that dream of mine but my memory opposed it. Can't even remember the setting or even the exact happenings.

I just shrugged and stared at the clock at the right side of my bathroom.

Really? I've been soaked here for almost two hours?

I stood up and wrapped the clean towel beside my rack. I didn't even bother to take a quick shower.

Nagbihis lamang ako ng silk midnight dress at ni-blow-dry ang buhok bago humiga sa kama.

Why am I so tired?

Wala naman akong ibang ginawa.

My forehead knotted while staring at the ceiling and lying freely at my black queen-size bed.

Why do I even care to that dream?

What's up with it?

After five minutes, my mind's already all blank. My system's now at peace then darkness filled me so I let my eyes be closed.

-

Monday, My life's always the usual, boring and it sucks.

I grabbed my car key, now off to my locker to fish my books, and walked sternly at the hallway with a very fierce look. All eyes on me but I pretended that I've seen no one.

I don't wear make-ups so as using some fashionable stuffs but I have my designer bag with me. I have no choice but to use it since my dad bought it for me.

Pinakaayaw ko ang binibigyan ako ng atensyon. I just raised my thick brows and stared at them with boredom.

Biglang natahimik ang lahat at nabilis nahawi ang daraannan, dahilan upang mapailing ako. I 'tssed' and continued walking.

Hindi naman ako nangangagat.

Itinuon ko na lamang ang atensyon sa locker na kaharap at walang emosyon itong hinawakan.

I was about to open my locker when someone bumped on me resulting for me to fetter myself on my locker's door.

Napamaang na lamang ako at pagalit na tumunghay sa taong nakabangga sa akin, habang inaayos ang aking postura.

Akmang kikwelyuhan ko siya nang bigla siyang yumuko at nanginginig na inabot sa akin ang isang box ng kulay pusong tsokolate na may sulat.

I stared at him with menace, and just crossed my hands on my chest before opening my mouth.

"Who sent you here?" I plainly asked.

Nakayuko pa rin siya sanhi upang mahulog ang kaniyang salamin sa mata. Napamaang na lamang ako at mabilis na suminghap.

Hindi siya magkanda-ugaga sa pagpulot nito dahil batid kong malabo ang kaniyang mata, kaya't ako na lamang ang nagkusa at ibinigay sa kaniya. Nagpasalamat siya ngunit naibalik muli ang kaniyang panginginig nung tinaasan ko siya ng kilay.

"S-Si kuya S-Sean po," nauutal niyang saad habang hindi pa rin makatingin sa akin ng deretso.

I hissed in deprecation.

Pinasadahan ko siya ng tingin mula ulo hanggang paa.

He's obviously one of those weak freshmen. He looks like a nerd who got bullied by someone very arrogant.

"Stand still," saad ko nang makitang halos mangisay na siya sa harap ko. Sinunod niya naman ako sanhi ng aking pagtango.

"You may go now." At inagaw sa kaniya ang tsokolateng hawak niya.

Wala akong balak tanggapin iyon ngunit batid kong siya ang pag-iinitan kung hindi ko 'yon tinanggap.

'Wala na talaga siyang ginawang matino'

Akmang aalis ang lalaki nang magsalita akong muli.

"Next time, don't let them bully you. I know you have your guts to fight back. You just can't arch it since you've doubted yourself. You have your strength in you, just let it out," matulin kong saad habang nakakunot pa rin ang aking noo.

Mangha siyang tumingin sa akin at mabilis na tumango at biglang ngumiti.

My brows furrowed with his actions resulting for him to lower down his gaze and nodded.

"S-Salamat po," saad niya bago siya nawala sa aking paningin.

Napamaang na lamang ako at muling tinungo ang naudlot kong pakay rito. Mariin at tikom na tikom ang aking bibig bago binuksan ang locker.

"Fvck." My cursed spilled out from nowhere when I saw tons of love letters, again.

I gasped for air, trying to calm myself from spilling my outburst.

Pinagsawalang-bahala ko na lamang iyon.

Nahulog pa ang ilan sa sahig at imbes na kunin, tinitigan ko lamang ito at pinagtuunan ng pansin ang librong kaharap bago prenteng sinara ang locker.

Nakakawalang bait ang pangyayaring ito.

Sandaling napalitan ng inis ang aking nararamdaman bago naibalik sa walang kulay ang aking ekspresyon.

Tahimik akong naglakad muli habang hawak na ang tatlong libro at nakataas pa rin ang aking ulo, wala man lang bahid ng kung anong emosyon.

Just blank.

Here we go again, Tss. Stupid life.