/0/31122/coverbig.jpg?v=9175b5a00b19e760bf73cb36eda78ce3)
Mierra Dawn Alfiego, ang nag-iisang taong natira sa pamilya Alfiego, nang mamatay ang buong angkan nito tatlong taon na ang nakararaan. Tanging ang mga kasambahay, at ang taong namamalakad sa kumpanya ng kanilang buong angkan ang nakakaalam tungkol sa kaniya, para na rin sa kaligtasan niya. Tatlong taon na ang nakalilipas, simula nang sumabog ang eroplano kung saan nakasakay ang buong angkan ng Alfiego. Tanging siya lamang ang naiwan sa kanilang mansion, kasama ang taga-pangasiwa ng babae. Tatlong taon na, simula ng mamatay ang buong angkan nito. Ngunit, sariwang-sariwa pa rin sa kaniyang alaala ang buong pangyayari't hindi pa rin mawala sa kaniyang isipan ang salitang 'paghihiganti'. Paghihiganti sa taong nagtanim ng bomba sa eroplanong kinasasakyan ng kaniyang buong angkan. Pero... Makuha niya ba kaya ang hustisya para sa mga namayapa niyang kamag-anak?
Her Povs*
"Young lady, it's time." Huminga muna ako ng malalim bago bumaba sa sasakyan. I looked at the entire building, wala pa ring pinagbago. Kahit ilang taon na simula nang huling makapunta ako rito ay para pa rin itong bagong pintura.
How I wish they're here, and saw their wide-smile, habang naglalakad ako papasok sa loob ng building na pagmamay-ari namin. But...
They're gone! They got killed by someone.
Napatingala ako sa langit para mapigilang tumulo ang mga luhang nagbabadya na namang kumawala sa aking mga mata.
Everyone, are you happy there? Do you'll see me, now?
"I know they're happy, and proud of you, Young lady." Napatingin naman ako bigla sa taong nagsalita mula sa likuran ko. "I'm sure they're so proud of you, walang halong biro," ani pa nito na siya namang ikinagaan nang loob ko.
"I wish, they're here," mahina ngunit sapat na para siya lang ang makarinig. Nakita ko naman ang pilit na ngiti sa mga labi nito. "But, like what others' said..."
"You'll need to let them go, and be strong in life," sabay naming turan na siya namang ikinatawa naming dalawa.
"So, let's go. They're waiting for you," aniya at nagpatiunang maglakad na agad ko namang sinundan.
Ilang taon na ang nakalilipas simula nang pumanaw silang lahat, at sa ilang taong iyon ay tanging ang taga-pangasiwa lamang ng aming kumpanya't maging ang mga katulong namin ang siyang nakakaalam ng tungkol sa akin, at tanging sila lamang ang siyang naging sandalan ko sa tuwing nahihirapan akong tanggapin na... Ako na lamang ang natitirang buhay sa pamilya Alfiego.
Habang naglalakad kami papasok sa kumpanya'y hindi nakaligtas ang mga mapanuring mga matang nakatingin sa akin. Para bang nagdududa sila na isa talaga ako sa pamilya Alfiego.
Well, sino bang hindi magdududa. Eh, ngayon pa lamang nila ako nakita? Hindi kasi ako pinahihintulutan ng mga nakatatanda sa angkan namin na magpakita sa mga taong dadalo sa pag-selebrar ng kaarawan ng bawat isa sa amin. Kahit nga sa saliri kong kaarawa'y hindi rin ako pinahihintulutang magpakita sa mga panauhin. Tanging ang mga kaibiga't mga kamag-aral ko lamang ang maaaring makakita sa akin.
Nag-aral ako na Fushika ang apelyedong gamit-gamit ko. Bagay na talaga namang ipinagtataka ko. Pero, nasagot din kung bakit ang apelyedo ng aking Ina ang ipinagagamit nila't hindi ang apelyedong 'Alfiego', ganoong nakalagay naman iyon sa birth certificate ko.
Nalaman ko na may dahilan pala kung bakit nila napag-desisyonang Fushika ang apelyedong gamitin ko sa paaralan, dahil may mga taong galit sa angkan namin. Gayoong wala namang masamang ginagawa ang angkan namin.
Ang kaso nga lang...
Sa isang sulat at video ko lamang nalaman ang lahat ng iyon, at kung kaila'y wala na sila. Kung kailan matagal na silang namayapa.
Bagay na kailanma'y hinding-hindi mabubura sa aking alaala.
At isa lang ang tangi kong sinasabi sa aking sarili...
Hinding-hindi ako titigil, hangga't hindi ko nalalaman kung sino ang taong salarin sa pagpatay sa kanilang lahat. Sa mga taong pinahahalagahan ko ng husto.
At sisimulan ko ang bagay na iyon dito mismo sa kumpanyang iniwan sa 'kin ng angkan namin.
Kung sino man ang gumawa ng bagay na iyon sa mga taong mahal ko...
I will make sure that... They'll gonna regret what they did to them. Sinisigurado kong magbabayad sila.
Luna Sofia Castro, isang babaeng ni minsan hindi naramdamang parte siya ng kanilang pamilya. Mabuti na lamang at nariyan ang kaniyang nakatatandang kapatid na si Hailey na hindi siya iniwan. Lingid sa kaalaman nang kanilang magulang at iba pang kapatid na malala na pala ang kondisyon nito. May pagkakataon pa nga ba kayang magbago ang kanilang kamag-anak? May pagkakataon pa kayang makabawi ang mga ito sa kaniya? Huli na nga ba ang lahat? O Hindi pa?
Inampon si Janet noong bata pa siya -- isang dream come true para sa mga ulila. Gayunpaman, naging masaya ang buhay niya. Buong buhay niya ay tinutuya at binu-bully siya ng kanyang adoptive ina. Nakuha ni Janet ang pagmamahal at pagmamahal ng isang magulang mula sa matandang dalaga na nagpalaki sa kanya. Sa kasamaang palad, nagkasakit ang matandang babae, at kinailangan ni Janet na pakasalan ang isang walang kwentang lalaki bilang kapalit ng biyolohikal na anak na babae ng kanyang mga magulang upang matugunan ang mga gastusin sa pagpapagamot ng dalaga. Ito kaya ay isang kuwento ni Cinderella? Ngunit ang lalaki ay malayo sa isang prinsipe, maliban sa kanyang guwapong hitsura. Si Ethan ay hindi lehitimong anak ng isang mayamang pamilya na namuhay ng walang ingat at halos hindi nakakamit. Nagpakasal siya para matupad ang huling hiling ng kanyang ina. Gayunpaman, sa gabi ng kanyang kasal, nagkaroon siya ng pahiwatig na iba ang kanyang asawa sa narinig niya tungkol dito. Pinagsama ng tadhana ang dalawang tao na may malalim na lihim. Si Ethan ba talaga ang lalaking inakala natin? Nakapagtataka, nagkaroon siya ng kakaibang pagkakahawig sa hindi malalampasan na pinakamayamang tao sa lungsod. Malalaman kaya niya na pinakasalan siya ni Janet kapalit ng kapatid niya? Magiging isang romantikong kuwento ba ang kanilang kasal o isang lubos na kapahamakan? Magbasa para malutas ang paglalakbay nina Janet at Ethan.
"Huwag mong hayaang tratuhin ka ng sinuman na parang tae!"/Natutunan ko iyon sa mahirap na paraan. Sa loob ng tatlong taon, tumira ako sa aking mga biyenan. Hindi nila ako tinuring na manugang kundi isang alipin./Tiniis ko ang lahat dahil sa asawa kong si Yolanda Lambert. Siya ang liwanag ng buhay ko./Sa kasamaang palad, gumuho ang buong mundo ko noong araw na nahuli kong niloloko ako ng asawa ko. Kailanman ay hindi ako naging napakasakit ng puso./Upang makapaghiganti, isiniwalat ko ang aking tunay na pagkatao./Ako ay walang iba kundi si Liam Hoffman—ang tagapagmana ng isang pamilyang may trilyong dolyar na mga ari-arian!/Ang mga Lamberts ay lubos na nabigla pagkatapos ng malaking pagbubunyag. . Napagtanto nila kung ano ang naging kalokohan nila para tratuhin akong parang basura./Lumuhod pa ang asawa ko at humingi ng tawad. /Ano sa tingin mo ang ginawa ko? Binawi ko ba siya o pinahirapan siya?/Alamin mo!
Dalawang taon pagkatapos ng kanyang kasal, si Ximena ay nawalan ng malay sa isang pool ng kanyang sariling dugo sa isang mahirap na panganganak. Nakalimutan niyang ikakasal nga pala sa iba ang dating asawa noong araw na iyon. "Maghiwalay na tayo, ngunit ang sanggol ay nananatili sa akin." Ang kanyang mga salita bago natapos ang kanilang diborsyo ay hindi pa rin nawawala sa kanyang isip. Wala siya roon para sa kanya, ngunit gusto niya ng buong kustodiya ng kanilang anak. Mas gugustuhin pa ni Ximena na mamatay kaysa makitang tawagin ng kanyang anak ang ibang ina. Dahil dito, isinuko niya ang multo sa operating table na may dalawang sanggol na naiwan sa kanyang tiyan. Ngunit hindi iyon ang wakas para sa kanya... Pagkalipas ng mga taon, naging dahilan ng muling pagkikita ng tadhana. Si Ramon ay isang nagbagong tao sa pagkakataong ito. Gusto niyang itago siya sa sarili niya kahit na siya ay ina na ng dalawang anak. Nang malaman niya ang tungkol sa kasal niya, sumugod siya sa venue at gumawa ng eksena. "Ramon,Namatay ako minsan, kaya wala akong pakialam na mamatay ulit. Pero sa pagkakataong ito, gusto kong sabay tayong mamatay," siya sumigaw, nanlilisik ang tingin sa kanya na may nasasaktan sa kanyang mga mata.//Naisip ni Ximena na hindi siya nito mahal at masaya na sa wakas ay wala na ito sa buhay niya. Ngunit ang hindi niya alam ay nadurog ang puso niya sa hindi inaasahang pagkamatay niya. Matagal siyang umiyak mag-isa dahil sa sakit at hapdi. Palagi niyang hinihiling na mabawi niya ang mga kamay ng oras o makita muli ang magandang mukha nito. Sobra para kay Ximena ang drama na dumating mamaya. Ang kanyang buhay ay napuno ng mga twists at turns. Hindi nagtagal, napupunta siya sa pagitan ng pakikipagbalikan sa kanyang dating asawa o pag-move on sa kanyang buhay. Ano ang pipiliin niya?
Ang impiyerno ay walang galit na gaya ng isang babaeng hinamak! //Ang unang ginawa ni Brenda pagkatapos hiwalayan si Miguel ay ang akitin ang kanyang mahigpit na karibal at maging kanyang mapapangasawa.//Ipinunas ni Brenda ang kanyang bagong karelasyon sa mukha ng kanyang dating asawa. Sinigurado niyang magalit ito dahil sa pakikitungo nito sa kanya habang sila ay kasal. Hindi napigilan ni Miguel ang kanyang palagiang panunuya. //Habang lumapit siya sa kanya para sa lahat ng nakuha niya, sunod-sunod na nalantad ang kanyang mga lihim na pagkakakilanlan.//Siya ang pinakasikat na pianist sa mundo? Ang kilalang Designer na si Elan? At pati na rin ang misteryosong mamumuhunan? Paano magiging napakahusay ng isang tao?Hindi kapani-paniwala!//Nagulat si Miguel nang malaman niyang hindi niya alam ang lahat ng ito tungkol sa kanya noon pa man.//Hindi naman linta si Brenda gaya ng lagi niyang iniisip. Siya ang kanyang pinapangarap na babae. Mabawi kaya niya ito?//Likod sa kaalaman ni Miguel, isa na namang shocker ang naghihintay sa kanya...
Natigilan si Madisyn nang matuklasan na hindi siya biological child ng kanyang mga magulang. Dahil sa pakana ng tunay na anak, siya ay pinalayas at naging katatawanan. Inaakala na ipinanganak sa mga magsasaka, nagulat si Madisyn nang makitang ang kanyang tunay na ama ang pinakamayamang tao sa lungsod, at ang kanyang mga kapatid na lalaki ay mga kilalang tao sa kani-kanilang larangan. Pinaulanan nila siya ng pagmamahal, para lang malaman na may sariling negosyo si Madisyn. "Tigilan mo nga ako sa panggugulo!" sabi ng ex-boyfriend niya. "Kay Jenna lang ang puso ko." "Ang lakas ng loob mong mag-isip na may nararamdaman ang babae ko sayo?" pag-angkin ng isang misteryosong bigwig.
Si Kallie, isang pipi na hindi pinansin ng kanyang asawa sa loob ng limang taon mula noong kanilang kasal, ay dumanas din ng pagkawala ng kanyang pagbubuntis dahil sa kanyang malupit na biyenan. Pagkatapos ng diborsyo, nalaman niya na ang kanyang dating asawa ay mabilis na nakipagtipan sa babaeng tunay niyang mahal. Hawak ang kanyang bahagyang bilugan na tiyan, napagtanto niyang hindi talaga siya nito inaalagaan. Determinado, iniwan niya siya, tinatrato siya bilang isang estranghero. Gayunpaman, pagkaalis niya, nilibot niya ang mundo para hanapin siya. Nang muling magtagpo ang kanilang landas, nakahanap na ng bagong kaligayahan si Kallie. Sa unang pagkakataon, nakiusap siyang nagpakumbaba, "Pakiusap huwag mo akong iwan..." Ngunit ang tugon ni Kallie ay matibay at hindi mapag-aalinlanganan, na pinuputol ang anumang matagal na ugnayan. "Mawala!"