Muling pag-iibigan kasama ang ama ng triplets

Hindi mabilang ni Ximena Griffin kung ilang beses na niyang tinawagan si Ramon Mitchell sa nakaraang oras, ngunit lahat ng kanyang pagsubok ay nabigo.

Kakapanganak lang niya sa kanilang sanggol. Paano niya nagawa maging ganito kawalang-puso?

Nasa kanyang mga kamay ang lukot na puting kumot ng ospital, malabo ang kanyang paningin. Sa sobrang pagkagalit, kinagat niya ang kanyang ibabang labi hanggang sa pumutok ito at dumugo. Sa labas, bahagya niyang narinig ang isang tao na nananawagan sa doktor na panatilihing buhay ang sanggol. Sa sandaling iyon, naalala niya na kasal ngayon ni Ramon sa ibang babae.

Alam niyang gusto lang nitong kunin ang sanggol, hindi siya.

May pangalan na siya para sa sanggol at bagong ina na ipapalit sa kanya.

Ano'ng kalokohan ito!

Pinipilit labanan ang mga luha at tinitiis ang matinding sakit sa buong katawan niya, niyakap ni Ximena ng mahigpit ang kanyang sanggol.

Biglang bumukas mula sa labas ang pinto ng delivery room. Biglang pumasok ang grupo ng mga tao, kasama na si Melanie Griffin.

Parang nawalan ng kulay ang mukha ni Ximena. Iniyakap niya ang sanggol ng mas mahigpit at tinitigan ng masama ang mga tao sa harap niya.

Tinitingnan siya ni Melanie nang may pag-alipusta at tuwirang sinabi, "Ibigay mo sa akin ang bata, Ximena. Ito ang pagkakautang mo sa kapatid ko. Kung may mangyari sa bata, papatayin ka ni Ramon."

"Wala akong ginawa kay Lyla!" Mariing tugon ni Ximena.

Walang pakialam, may bahid pangungutya si Melanie, "Hindi na mahalaga 'yan ngayon. Kung paniwalaan ni Ramon na kasalanan mo, edi kasalanan mo nga! Ibibigay mo sa akin ang sanggol. Tutulungan niya si Lyla na makapasok sa pamilya Mitchell at maging asawa ni Ramon. Magagalak ang aking pamilya dahil dito. At ikaw, mabubulok ka sa kulungan dahil sa ginawa mo sa kanya!"

"Hindi! Wala akong kinalaman sa nangyari sa kanya! "Hindi mo maaring kunin ang aking anak!" Mariing tumanggi si Ximena.

Wala siyang kasalanan! Bakit paniniwalaan ni Ramon ang mga walang kuwentang iyon at parusahan siya ng ganito?

Hindi ito makatarungan! Dinala niya ang sanggol sa kanyang sinapupunan ng siyam na buwan at minahal siya ng buong puso. Hinding-hindi niya hahayaang may umagaw sa kanya.

Nanginginig ang kanyang mga kamay nang kunin ni Ximena ang kanyang telepono at paulit-ulit na tinawagan ang numero ni Ramon, ngunit walang nangyari. Sa huli, naka-off na ang telepono ni Ramon.

Tinudyo ni Melanie, "Talaga bang iniisip mo na sasagot si Ramon? Tumigil ka na sa pag-asa. Isa ka lang kasangkapan para sa kanya. Ngayon na ipinanganak mo na ang sanggol, wala ka nang silbi. Dinisgrasya ka ni Ramon dahil sa pagkasuklam niya at mas pinili niyang pakasalan si Lyla habang nasa vegetative state pa siya kaysa makasama ka. Gumising ka, Ximena. Hindi ka minahal kailanman ni Ramon."

Parang nagkadurug-durog ang puso ni Ximena sa narinig niyang mga salita ni Melanie. Hindi makapaniwala si Ximena na kaya ni Ramon maging ganito kalupit. Ang kanilang dalawang taong kasal ay walang halaga sa kanya, at wala siyang iba kundi ginamit na tuntungan para makapasok si Lyla sa pamilya Mitchell!

Bigla na lang kumalat ang matinding sakit sa kanyang ibabang tiyan. Napahiyaw si Ximena sa takot at gulat. Para bang hinahati ang buo niyang katawan. Pagkatapos, naramdaman niya ang dugo sa kanyang mga hita, dumadaloy pababa sa kanyang mga binti at tumutulo sa puting sahig. Ang kanyang paghinga ay naging hirap na parang mawawalan na siya ng malay.

Napasigaw ang nars sa kaba, "Nagdudugo siya ng malubha!"

Tinitingnan lang ni Melanie habang unti-unting bumagsak si Ximena sa sahig at hinanap, "Ano ang ginagawa ninyong nakatayo diyan?" Kunin ang sanggol! Bilisan ninyo, o pagsisisihan ninyong lahat!"

Ang sanggol sa mga bisig ni Ximena ay mabilis na inagaw.

Nawalan ng malay si Ximena at bumagsak sa sahig, nakaligid ang dugo sa paligid niya, ngunit tila walang nagmamalasakit mula sa grupo ng mga taong pumasok.

Nang malaman ang kalagayan ni Ximena, nagmamadaling naglabas ng pahintulot para sa operasyon ang pangkat ng siruhano ng ospital, pero wala ni isa ang handang pumirma.

Alam ng lahat na hindi mahal ni Ramon si Ximena. Siya at ang kanyang sanggol ay isa lamang piyesa upang matulungan ang minamahal na babae ni Ramon na si Lyla Griffin, na makapag-asawa sa pamilya Mitchell.

Walang nagmalasakit sa kaligtasan ni Ximena dahil tapos na si Ramon sa kanya. Para sa mga taong ito, ang kanyang kamatayan ay mas magandang kalalabasan.

Pagkaraan lamang ng ilang sandali pagkatapos dalhin si Ximena sa emergency room, lumabas ang doktor at malungkot na iniulat na wala na siyang buhay. Hindi mukhang nagulat si Melanie at agad na umalis kasama ang sanggol pagkatapos noon.

Ang maliwanag na ilaw ng koridor ay higit pang pinatingkad ang pamumula ng dugo ni Ximena sa sahig.

Sa gilid ay naroon ang napabayaang pormularyo ng pagsang-ayon, may mantsa ng dugo.

Gayunpaman, nang umalis sina Melanie at ang iba pa, dali-daling lumabas ang medikal na tagapag-alaga mula sa emergency room at nag-ulat sa doktor, "May problema tayo, Dok! Ang pasyente... May dalawa pang sanggol sa kanyang sinapupunan..."

Apat na taon pagkatapos ng kapalarang araw na iyon, tahimik na nakaupo ang isang kaakit-akit na batang lalaki sa kanyang silid sa villa ng pamilya Griffin.

Ang batang lalaki ay may malalim na mga mata at malamig na ekspresyon, na nagpapakita ng kanyang pagiging magulang kaysa sa kanyang edad. Lahat ng bagay sa kanyang mukha ay mukhang perpekto maliban sa bahagyang bakas ng sampal sa kanyang pisngi.

Biglaang bumukas ang pinto mula sa labas, ibinunyag si Melanie sa kanyang pulang haute couture na bestida at mga stiletto.

Hindi natakpan ng kanyang maringal na makeup ang pagkairita sa pagkakitang ang batang lalaki ay hindi pa nakaayos para sa okasyon. "Dumating na ang mga bisita, Neil. Magbihis ka na at lumabas kasama ako."

"Hindi ako lalabas," malamig na sagot ni Neil Mitchell.

Nakasimangot si Melanie, naglakad papunta sa bata na may hakbang ng pagkagalit. "Sabi ko magpalit ka na ng pormal na damit ngayon din!"

"Ayoko!" Hinarap siya ni Neil, kitang-kita ang namamagang pisngi.

Nagngingitngit si Melanie. Ang kanyang nag-aapoy na tingin ay napadako sa kastilyong Lego na itinayo ni Neil, at ito'y kanyang giniba gamit ang kamay sa isang malakas na bagsak.

Nanghihinayang na pinanood ni Neil habang nagkalat sa sahig ang Lego set, agad na pumuno ng luha ang kanyang mga mata. Pinahid niya ang mga luha at sumigaw, "Tiya Melanie! Ginugol ko ang buong gabi para buuin iyon. Bakit mo ito sinira?"

Lalo pang nagalit si Melanie nang marinig ang salitang "Tiya". Palagi itong nagpapaalala sa kanya na lahat ng mayroon siya ngayon ay dahil kay Neil.

Malamig ang kanyang mga mata nang sabihin, "Yan ang nakuha mo sa pagiging matigas ang ulo. Ngayon, bumaba ka na."

"Ayaw kita!" Mariing bumulong si Neil habang pinupulot ang mga pang-umagang damit sa sahig at inihagis ito papunta kay Melanie.

Agad na hinawakan ni Melanie ang kanyang pulso at tinitigan siya ng diretso sa mga mata. "Makinig ka, Neil. Iniwan ka na sana sa ampunan kung hindi dahil sa akin." Kaya, wala akong pakialam kung galit ka sa akin, pero kailangan mong tiisin hanggang matapos ang party at umalis na ang lahat ng bisita. Kung hindi, ipapadala kita sa ampunan!"

Ito ang unang pagkakataon sa loob ng apat na taon na nag-organisa si Ramon ng isang marangyang birthday party para kay Neil.

Ngunit para kay Melanie, ito ay isang mahalagang pagkakataon na makalapit muli kay Ramon matapos ang ilang taon. Hinding-hindi niya hahayaang sirain ng batang ito ang kanyang kinabukasan.

"Kung ayaw mong bumaba, dito ka na lang habambuhay at huwag nang lumabas pa!" Nagmamadaling lumabas si Melanie mula sa silid at ikinandado ang pinto mula sa labas.

Agad na lumukob ang takot sa mukha ni Neil. Noong huli siyang nakakulong, sobrang natakot siya dahil napakadilim at nakakatakot, at mga daga lamang ang kanyang kasama. Natroma siya nang labis kaya't nakabuo siya ng takot na mag-isa at nasa dilim.

Ang kawawang bata ay tumakbo papunta sa nakasarang pinto at kumatok gamit ang kanyang munting kamay, umiiyak at nagmamakaawa, "Tita Melanie, patawarin mo ako! Pakiusap, buksan mo ang pinto! Ayokong mag-isa! Natatakot ako! Nangako ako na magpapakabait! Tita, pakiusap!"