Limang Taon, Isang Nakagigibang Kasinungalingan

ng mga umaga. Kalalagay ko lang ng isang tasa ng kape sa kanyang mesa, isan

op: "You're invited to the Christening of Leo Santiago." Ang apelyido na

ala. Pumunta ako sa simbahan, nagtago sa dilim, at nakita ko siyang karga-karga ang isang sanggol, isang batang lalaki na may mai

aalala ko ang pagtanggi niyang magka-anak kami, dahil daw sa pressure sa trabaho. Laha

ang magsinungaling. Paano

ma na tinanggihan ko para sa kanya. "Gusto kong tanggapin ang fellowship," sa

ana

. Nasa shower ang asawa ko, ang tunog ng tubig na tumatama sa salamin ay pamilyar na ritmo sa aming mga umaga. Kalalagay ko

ko ang mga salita

o the Christening

alan. Leo Santiago.

tification. Isang kisapmata, at wala na. Bin

edyo pamilyar ang pangalan, isang social media influencer na ang perpektong buhay ay pam

. Hindi ito basta-bastang email. Imbitasyon ito para sa ka

imbahan sa Makati, ang

a wala akong nakita. Bumalik sa perpektong ilusyon na maingat kong binuo kasam

ig at mapilit na bahagi, na alam kong kai

malinis at minimalistang bahay sa BGC, ang bahay na ako

araw ay tumatagos sa mga stained-glass na bintana. Tumayo ako sa likuran, nagt

nakita

mamahaling business suit, kundi mga malambot at kaswal na damit. Mukha siyang relaks, masaya.

y maitim na buhok at mga

y at humagikgik, iniabot ang maliit na

addy," sabi ng isang boses ng bab

ya ang kanyang ulo sa balikat nito, larawan ng isang masayang pamilya. Ang kanyang ngit

milya. Isang perpekto

g lumulutang ako sa labas ng sarili kong katawan. Pinanood ko habang hinahalikan ni Emilio ang noo ni Hayde

Ang babae, ang sanggol. A

aong nakapunta na sa aming bahay para sa mga dinner party. Ngumingiti sila sa masayang mag-a

ang kanilang perpektong sandali. Nawala ang lahat ng tapang sa ak

to ng simbahan at bumalik sa ingay ng siyudad. Ang mga tunog

p namin ilang buwan na ang na

ng boses ko. "Sa tingin ko han

os ang kanyang buhok. Isang kilos na akala ko n

kal na yugto ang kumpanya. Bigyan mo pa ako ng isang

ang tigil na nanligaw sa akin noong kolehiyo, ang na

sa aming architecture program. Matalino siya,

ag nagpupuyat ako sa studio, ang kamay niya'y marahang hu

hindi ako makatayo. Tatlong araw siyang nanatili sa tabi ng

n ng ospital, basag ang boses niya sa is

ya, ang noo niya'y nakadikit sa akin. "Hindi

ay sa isang ospital na tulad noon. Ang takot ni

ging lalaki siya na hinahangaan ng lahat. Binuo ko ang sarili kong karera, pero palagi

hong iyon, mayroon

pinaniwalaan kong para sa akin lang, a

yon. Tinitigan ko ang pangalan niya sa screen,

ainit, ang parehong mapagmahal na ton

iyak ng isang sanggol, pagkatapos ay an

d siya sa pamamagitan ng mga bukas na pinto. Hawak niya an

i ko, ang sarili kong boses

ing," sabi niya nang walang kahirap-hi

a kanya. Isang luha ang sa wakas ay kumawala at dumaloy sa aking pisngi, mainit sa aking malamig na balat. Lahat

naging gan

pinipilit na maging matatag ang aking

ang, ang kanyang ngiti ay bahagyang nawala. "Nasa me

in

g batang si Leo at yuma

" sigaw

ukang patahimikin ang bata habang pinapanatiling mahina at kalmado ang

a. Binabaan niya

sngi nito at may ibinulong na nagpatawa sa bata. Mukh

isang guwang at masakit na kawalan. Ang mga taon

umagalaw nang kusa. Hindi ko tinawagan si Bea, ang

im na buwang programa na tinanggap ako pero ipinagpaliban ko para kay Emilio. Isang

sabi ko, ang boses ko'y nakapangingilab