A Promise of Forever (Book 2)

"So what can you say, Sir? Do you like it?" nakangiti kong tanong sa lalaking kliyente ko ngayon. Kahit pa ang totoo ay gustong-gusto ko na siyang irapan.

Halos manuyo na kasi ang lalamunan ko sa kakasalita magmula palang no'ng sinimulan naming libutin ang mga model house na mayroon sa subdvision na 'to, pero hindi naman siya nakikinig. Ang bahay na kinaroroonan namin ngayon ay ang pang-apat at panghuling modelo na kailangan naming puntahan. Kaya lang ay pansin ko ang hindi niya masyadong pagtuon ng atensyon sa lahat ng mga bahay na napuntahan namin.

His eyes were too focused raking my body that made me want to puke. Kahit sa tuwing nakatalikod ako ay ramdam ko ang mapanuri niyang tingin.

Kaya naman ay hindi ko maiwasan ang makaramdam ng ilang. Pero kahit gano'n ay pilit pa rin akong nagpapatuloy sa pagsasalita at pagngiti kahit gusto ko ng ngumiwi at manapak.

"Sir?" I asked once again when he remained like a statue by just standing in front of me.

He blinked, then nodded. "Oh, yeah. I like it. Just perfect and beautiful." He looks in my eyes directly.

Pinagdaop ko ang dalawang palad. "That's great! Ipapakita ko lang po sa inyo kung anong block at lot available ang ganitong model ng bahay para makapili po kayo ng lokasyon."

Tahimik akong nagdasal na sana ay kumuha na siya. Para matapos na agad ang usapan.

"Yes, please. That will be good. I am certain to buy a house. In one condition, though." He smirked.

Unti-unting nawala ang praktisado kong ngiti. "What do you mean?"

"I can buy a house here in an instant and in cold cash. But you need to go out on a date with me."

Hindi ko ipinahalata ang gulat na naramdaman ko nang dahil sa sinabi niya. I compose myself and remain calm as possible as I can.

This is not the first time that someone offered me as such deal. But it already irritates the hell out of me.

Bahay ang inaalok ko. Hindi ang sarili ko.

"If you'll buy a house, then it will be good. But if not, that's just fine with me as well. Hindi n'yo po magagamit sa 'kin ang pagiging kliyente para makuha ang gusto n'yo. Marami pa kong makukuhang buyer at hindi ka kawalan. Kaya maghanap ka na lang po ng ibang mayayaya," walang pag-aalinlangan kong sabi sa kanya.

Hindi makapaniwalang napatitig siya sa 'kin. "Seriously, that's how you treat a client? How un-professional!"

Natawa naman ako nang dahil sa sinabi niya. "I'm trying to be professional here. Ikaw ang ayaw makipag-cooperate, Ian."

"All I'm asking is just a one night date. Kinausap ko pa si Ralph para matulungan ako na ikaw ang maging ahente ko, dahil gusto ulit kitang yayain ng personal. Sa pagkaalam ko ay wala ka namang boyfriend. Tomboy ka ba?" kunot noong tanong niya sa 'kin.

Napailing na lang ako. "Sa tingin ko ay wala ka naman ng pakielam do'n. Now, if you are just here to pester me again, then I'm out."

Dali-dali ko na siyang tinalikuran at naglakad paalis.

"Shane! You just can't leave me again! Hindi ko palalampasin 'to!"

Napatigil ako at nakataas ang kilay na humarap sa kanya. "Magsumbong ka! Kung gusto mo ay samahan pa kita, eh."

Narinig ko pa siyang nagmura ng mahina, bago ako tuluyang naglakad paalis. Napakamot na lang sa batok ang guard na nadaanan ko, pero magalang pa rin na bumati.

Saktong paglabas ko ng mismong subdivision ay may kulay itim na kotseng biglang tumigil sa harap ko. Bumaba ang bintana no'n at ang nakangising mukha ni Dylan ang bumungad sa 'kin. "Hop in."

Agad na umikot ako sa kabilang bahagi at sumakay. Bago pa man kami tuluyang maabutan ni Ian ay agad na pinaharurot ni Dylan ang kotse paalis.

Kasamahan sa trabaho ni Ralph si Ian at nagkakilala kaming dalawa ng minsang dinalaw ko si Ralph sa opisina. Magmula no'n ay hindi na ko tinantanan ng loko. Habang si Ralph naman ay tila suportado pa ang kalokohan ng katrabaho niya.

"Mukhang mayroon na namang napaiyak ang isang Shane Chrystelle Sandoval. Alam ko na ang sunod na mangyayari. Mukhang mayroon na namang mapapagalitan." Napailing si Dylan.

Napasimangot ako, bago isinandal ko ang ulo sa bintana. "I don't care. Sanay na kong mapagalitan."

He chuckled. "Sabagay ay tama lang naman ang ginawa mo. Anim na taon na kong naghihintay at hindi ako papayag na maunahan ng iba."

Natigilan ako nang dahil sa sinabi niya. Pakiramdam ko ay biglang nanuyo ang lalamunan ko. Alanganin ko siyang nilingon. "Dylan, ang akala ko ba ay napag-usapan na-"

"I know. But I will wait, Shane. I can wait." Sa isang iglap ay biglang sumeryoso ang kanyang mukha.

Malalim akong napabuntong hininga, bago napalingon na lang sa labas ng bintana.

I'm so sorry, Dylan. But you're just wasting your time waiting for nothing.