/0/26598/coverbig.jpg?v=caed827a53099444b672af62376cea9c)
After one steamy night, Engr. Anastasia Veda Sullivan was fenced by the billionaire, Xeonne Sage Monteverde.
| ANASTASIA |
"Sa 'kin ang proyektong 'yon, Dad. Ako ang nagpanalo ng bidding. Handa na rin ang lahat. In fact, magsisimula na ang clearing ng site sa Lunes," paliwanag ko pagkapasok na pagkapasok ko sa opisina ni Daddy.
"Nagtatrabaho ka sa ilalim ng Sullivan Incorporated. Technically, the project is owned by SI and not by you, Anastasia. Ako ang namamahala sa kompanya kaya ako ang magdedesisyon kung kanino mapupunta ang proyekto," depensa niya nang hindi man lang ako tinatapunan ng tingin.
"Pero naasikaso ko na lahat. Pinaghirapan ko 'yon, Dad," giit ko.
Pinagpuyatan ko 'yon, pinag-isipan, nilaanan ng oras.
"Hindi naman mapupunta sa wala ang sinimulan mo dahil kapatid mo naman ang magpapatuloy nito. Besides I have a new project for you." May kinuha siyang folder sa loob ng drawer ng desk niya at inilahad ito sa 'kin.
Kinuha ko ito at tiningnan. Napaismid ako sa nakita. "Seriously, Dad? Housing project? Sa 'kin? Hindi ba dapat kay ate mo ibigay 'to?"
"You don't have the right to tell me what to do, Anastasia Veda Sullivan," bawat salita ay binanggit niya nang may diin.
Judging by his tone and the way he called me, I could tell he's pissed off.
"Pero, Dad! Kakapasa lang ni Ate sa board exam last month! Ni wala pa siyang experience. Giving her a twenty-storey hotel as her first project is a bad idea." Pilit kong pinapaliwanag sa kanya ang sitwasyon.
"Kaya ka nga nandito para gabayan siya. Ituro mo sa kanya lahat ng nalalaman mo-"
Hindi ko siya pinatapos at malakas na ibinagsak ang folder sa mesa niya.
"What am I? Her stuntman? Nagpakahirap ako ng ilang taon habang siya nagpakasaya sa ibang bansa bitbit ang Hermes bags niya tapos siya ang paparangalan? Parang pinag-aral niyo lang ako para turuan siya ahh. Edi sana education na lang ang kinuha ko at hindi engineering." Huminga ako nang malalim para kontrolin ang galit at inis ko. "Dad, naman... nagtrabaho ako ng tatlong taon sa kompanyang 'to at nagsimula sa pinakamababa. Why don't you let her do the same?"
"Hindi siya nagpakasaya lang sa ibang bansa, Anastasia. Your sister was depressed. Alam mo naman ang pinagdaanan niya. She graduated magna cum laude yet she failed the board exam. She didn't handle the humiliation," pagtatanggol niya kay ate.
She graduated magna cum laude in the university we both attended. She also graduated valedictorian in both elementary and highschool. She bagged all the recognitions that was supposed to be mine. Sino ba naman kasi ako? Isa lang naman akong anino ng pinakamamahal nilang Ella.
Kinagat ko ang ibabang labi. Umiinit ang mga mata ko dahil sa bumabadyang pag-agos ng mga luha ko.
"Bakit parang kasalanan ko, Dad? Was it my fault that she chose to hangout with random guys instead of reviewing-"
Napahawak ako sa pisnge pagkatapos bumagsak ang palad ni Daddy dito. Pakiramdam ko ay mabibingi ako sa lakas ng pagkakasampal niya.
"How could you talk ill about her? She's your twin sister!" Dumagundong ang boses ni Dad sa buong silid.
"And I am also your daughter!" Sandali akong tumingala para pigilan ang pagbagsak ng mga luha ko. "Am I?" dagdag ko.
Kinalkal ko ang bag at pinatong sa table niya ang resignation letter ko. Tumalikod ako paalis at saka lamang nagsiunahan sa pagbagsak ang mga luha ko.
Mabilis kong pinahid ang mga luhang patuloy sa pag-agos pababa ng pisnge ko. Dumiretso ako sa Construction and Design Department para iligpit ang mga gamit ko. Laking gulat ko nang matagpuang magulo at walang ingat na pinasok sa kahon ang mga ito.
"Sino ang gumalaw ng mga gamit ko?" Umalingawngaw ang boses ko sa buong kuwarto ngunit walang ni isa sa kanila ang nangahas na sumagot. "Sino?!" pag-uulit ko.
"Ako!" sagot ng babaeng kakapasok lang bitbit ang kanyang pinakamamahal na Hermes bag.
She was wearing an LV heather effect choker dress and a platinum two-band stilettos that has diamond encrusted circles at top of foot and a platinum band crossing over the toes. It's Stuart Weitzman Diamond Dream stilettos which costs half a million dollars.
"Bakit mo pinakialaman ang gamit ko?" malamig kong saad.
"Sissy!" matinis niyang sigaw sabay yakap sa 'kin. "I missed you so much!" wika n'ya na nanggigigil at hinigpitan ang yakap. Inilapit niya ang labi sa tenga ko. "I got the project you've been working hard for. Next will be your fiance," bulong niya. Pakiramdam ko ay nakangisi s'ya ngayon.
Kumalas ako sa pagkakayakap at bahagya s'yang tinulak palayo. Napangiwi ako nang lumagapak siya sa sahig. Hindi naman ako kasing lakas ni Hercules sa pagkakaalala ko.
"Didn't you miss me?" mangiyak-ngiyak niyang usal habang nakaupo sa sahig. "Are you mad because dad gave me the project? Don't worry I'll talk to him." Tumayo s'ya at pinagpagan ang damit.
Why would I even help her? Hindi ko na kasalanan kung may pagkalampa s'ya.
"Ayaw kong magkakalamat ang relasyon natin dahil lang sa proyektong masmahal pa ang sapatos ko," aniya at naglungkot-lungkutan saka lakad-takbo na umalis.
Napaismid ako sa inasta n'ya. Hindi niya ako maloloko. Simula pagkabata namin ay santa santita, bida-bida at pa-victim na s'ya.
Binaling ko ang atensyon sa mga gamit ko. Habang inaayos ang mga ito ay nakarinig ako ng bulungan mula sa mga kasama ko sa team.
"Akala ko talaga mabait s'ya."
"Siguradong pinaplastik n'ya lang tayo. Mismong kambal nga n'ya binastos n'ya. Tayo pa kaya?"
"Halos apat na taon din silang hindi nagkita tapos ginano'n n'ya lang?"
"Pakitangtao talaga."
"Sabi ko sa inyo una pa lang eh..."
Ramdam ko ang pagsulyap nila sa direksyon ko. Bumusangot ang mukha ko. Kaya naman pala. Ang bruhang 'yon ginawa akong masama sa paningin ng mga katrabaho ko!
Napabuntong hininga ako. Katrabaho ko sila ng tatlong taon. Nakisama ako nang maayis sa kanila, hindi ko sila pinagmalupitan at naging maluwag ang pamumuno ko tapos ako pa ang pakitangtao? Ang galing!
Napahawak ako sa dibdib nang may kung anong bumagsak sa tabi ko. Binagsak ni Reneigh ang kahon ng gamit niya sa desk ko.
"Tara na," aya n'ya sa 'kin nang nakangiti. "Kung saan ka, doon din ako," dagdag n'ya.
"Reneigh..." naluluhang sambit ko at niyakap s'ya. "I appreciate it, Reneigh, pero 'di mo 'to kailangang gawin." Kinuha ko ang box n'ya at ibinalik sa desk n'ya. "You're the breadwinner of your family. Pinapaaral mo pa ang mga kapatid mo." Isa-isa kong binalik ang mga gamit n'ya.
"Will you be alright, Tasia?" Puno ng pag-aalala ang mga mata n''ya.
"I will." I gave her a small smile.
Muli n'ya akong niyakap bago ako umalis dala ang mga gamit ko. Taas-noo akong lumabas ng gusali.
I topped the Civil Engineering Licensure Exam, I am a Sullivan, and I have a three years experience. Siguradong madali lang para sa 'kin ang makahanap ng trabaho.
Pinatong ko sa balakang ko ang kahon at hinawakan ito ng isang kamay habang kinakalkal ko ang sling bag ko para hanapin ang cellphone. Napatampal ako sa noo nang maalala kung saan ko ito nilagay. Kinuha ko ang cellphone sa likurang bulsa ng pantalon ko at tinawagan si Zander. Nagsalubong ang kilay ko dahil hindi siya sumasagot.
Napatanga ako nang may bastos na lalaking bumangga sa kamay ko kaya nabitawan ko ang kahon. Nagkalat ang mga gamit ko sa lapag. Tumigil ang lalaki at sandali akong sinulyapan saka nagpatuloy sa paglalakad.
Hindi ko s'ya namumukhaan dahil sa suot nitong salamin at itim na facemask. Sumunod naman ang dalawang malaking lalaking nakaitim na suit sa kanya.
"Hoy!" Binulsa ko ang cellphone at mabilis s'yang sinundan. "Bastos!" Pinikot ko ang tenga n'ya.
"F*ck!" mura n'ya dahil sa ginawa ko. "Let me go, lady, or else- f*ck!" Hinigpitan ko ang pagpikot sa tenga n'ya.
"Aba! Pinagbabantaan mo pa ako ah..." Hinila ko ang taenga n'ya kaya wala s'yang nagawa kundi ang sumunod sa 'kin.
Umaktong susugod ang dalawang lalaki sa 'kin ngunit tiningnan ko sila pareho nang masama.
"Sige... subukan n'yo at mapipigtas 'tong taenga ng alaga n'yo," banta ko nang hindi inaalis ang matalim na tingin sa kanila.
"Don't you dare move," he warned his men.
Nagtinginan ang dalawa at nanatili sa kanilang puwesto. Hinila ko s'ya pabalik sa mga gamit ko. Pinagtitinginan na kami at pinag-uusapan ng mga tao pero wala akong pakialam.
"Ibalik mo nang maayos ang mga gamit ko sa loob ng kahon," utos ko nang hindi binibitawan ang tenga n'ya.
Yumuko siya para damputin ang mga gamit ko at maingat na nilagay sa kahon ang mga ito.
"Engr. Anastasia Veda Sullivan," bigkas n'ya sa buo kong pangalan. Nagsitayuan ang balahibo ko sa katawan dahil sa paraan niya ng pagbigkas. It was unusual with a hint of amusement.
Lumaki ako mga mata ko sa narinig. "Kilala mo ako?"
Madali n'yang iwinaksi ang kamay ko kahit na may kahigpitan ang pagkakahawak ko sa tenga n'ya. Napakagat ako sa ilalim na labi nang mapansin ang pamumula ng tenga n'ya.
Tumuwid s'ya ng pagkakatayo at pinakita sa 'kin ang employee ID ko. Hinablot ko ito pero mabilis n'yang naiwas.
"Engr. Anastasia Veda Monteverde sounds better," aniya sabay tanggal ng suot na salamin at facemask. Mabilis na lumapit ang isa sa mga lalaking nakaitim at kinuha sa kanya ang salamin at facemask.
"S'ya ang nag-iisang taga pagmana ng Monteverde 'di ba?"
"Ang guwapo!"
"Naku lagot ka ngayon babae..."
He's quite popular especially among the ladies pero 'di ko s'ya kilala. Though familiar ang Monteverde.
Pinulot n'ya ang kahon at binigay sa 'kin bago umalis sa harapan ko.
"I won't say sorry. I already gave your things back appropriately." Hindi n'ya inaalis ang tingin sa 'kin.
Umiwas ako ng tingin dahil naiilang ako. Kung makatitig s'ya sa 'kin ay daig pa n'ya ang fiance ko. Uminit bigla ang magkabilang pisnge ko sa naisip. Napatingin ako sa kanya nang mahina siyang tumawa.
"Xeonne, Huebert Sullivan is waiting for you," paalala ng isa sa mga guwardya niya.
Tumango s'ya saka tinungo ang entrada ng gusali.
"Hoy! Ang ID ko!" sigaw ko sabay padyak ng paa.
Lumingon s'ya at nginisihan ako. "I'll keep this one, Engr. Monteverde." Sinuot niya ang ID ko bago tuluyang pumasok ng gusali.
Napabuntong hininga ako at hinayaan na lang siya. Hindi ko naman na kailangan ang ID na 'yon dahil kusa na akong umalis sa kompanyang pagmamay-ari ng pamilya namin.
Tinawagan ko ulit si Zander, fiance ko, pero hindi pa rin nito sinasagot ang mga tawag ko. Wala akong nagawa kundi ang pumara ng taxi. Habang binabaybay namin ang kahabaan ng kalye ay napadpad ako kay Google. I searched Xeonne Monteverde. I immediately look for his information and didn't bother to look at his picture. He is the only heir of the Monteverde's the wealthiest family in the city, CEO of Mont de Corp., and a billionaire.
No wonder he's popular. Nagkibit-balikat na lamang ako at tinuon ang tingin sa labas.
Labindalawang taon nang magkakilala sina Claudia at Anthony. Pagkatapos ng tatlong taong pakikipag-date, itinakda na ang petsa ng kanilang kasal. Ang balita ng kanilang balak na kasal ay yumanig sa buong lungsod. Mataas ang emosyon dahil maraming babae ang nagseselos sa kanya. Noong una, hindi mapakali si Claudia sa galit. Ngunit nang iwan siya ni Anthony sa altar pagkatapos makatanggap ng tawag, nalungkot siya. "Nagsisilbi sa kanya ng tama!" Lahat ng kanyang mga kaaway ay nasiyahan sa kanyang kasawian. Kumalat na parang apoy ang balita. Sa kakaibang pangyayari, nag-post si Claudia ng update sa social media. Ito ay isang larawan niya na may isang sertipiko ng kasal na kanyang nilagyan ng caption na, "Tawagin mo akong Mrs. Dreskin mula ngayon." Habang sinusubukan ng publiko na iproseso ang pagkagulat, si Bennett—na hindi nag-post sa social media sa loob ng maraming taon— gumawa ng post na may caption na, "Ngayon ay may asawa na." Ang publiko ay naligaw.Binansagan ng maraming tao si Claudia bilang ang pinakamaswerteng babae ng siglo dahil siya ay nakakuha ng ginto sa pamamagitan ng pagpapakasal kay Bennett. Kahit isang sanggol ay alam na si Anthony ay isang langgam kumpara sa kanyang karibal./Si Claudia ang huling tumawa noong araw na iyon. Natuwa siya sa mga gulat na komento ng kanyang mga kaaway habang nananatiling mapagpakumbaba. Inisip pa rin ng mga tao na kakaiba ang kanilang pagsasama. Naniniwala sila na ito ay kasal lamang ng kaginhawahan. Isang araw, matapang ang loob ng isang mamamahayag na humingi ng komento ni Bennett sa kanyang pagpapakasal na sinagot niya ng may pinakamalambot na ngiti, "Ang pagpapakasal kay Claudia ang pinakamagandang nangyari sa akin."
In fairy tales, when the two person get married, they'll say it's a happy ever after. But for Aiana and Caspian, that wasn't the case. Exchanging wedding vows doesn't guarantee that they will love each other forever. Marriage doesn't guarantee love. And love isn't always enough.
Tatlong taon na ang nakalilipas, tinutulan ng pamilya Moore ang pagpili ni Charles Moore na pakasalan ang kanyang pinakamamahal na babae at pinili si Scarlett Riley bilang kanyang nobya. Hindi siya mahal ni Charles. Sa katunayan, kinasusuklaman niya ito. Hindi nagtagal pagkatapos nilang ikasal, nakatanggap si Scarlett ng alok mula sa kanyang pinapangarap na unibersidad at tumalon dito. Pagkaraan ng tatlong taon, nagkasakit ng malubha ang pinakamamahal na babae ni Charles. Upang matupad ang kanyang huling kahilingan, tinawagan niya si Scarlett at binigyan siya ng isang kasunduan sa diborsyo. Labis na nasaktan si Scarlett sa biglaang desisyon ni Charles, ngunit pinili niyang pakawalan siya at pumayag na pirmahan ang mga papeles ng diborsyo. Gayunpaman, tila sinadya ni Charles na ipagpaliban ang proseso, na iniwan si Scarlett na nalilito at bigo. Ngayon, si Scarlett ay nakulong sa pagitan ng mga kahihinatnan ng pag-aalinlangan ni Charles. Makakawala kaya siya sa kanya? Maiisip kaya ni Charles ang kanyang tunay na nararamdaman?
Ang pagpapakasal ni Rosalynn kay Brian ay hindi ang inaasahan niya. Halos hindi umuwi ang asawa niyang si Brian. Iniwasan niya ito na parang salot. Ang masama pa, palagi siyang nasa balita para sa pakikipag-date sa maraming celebrity. Nagtiyaga si Rosalynn hanggang sa hindi na niya kinaya. Tumayo siya at umalis pagkatapos mag-file ng diborsyo. Nagbago ang lahat makalipas ang mga araw. Nagkaroon ng interes si Brian sa isang taga-disenyo na nagtrabaho nang hindi nagpapakilala sa kanyang kumpanya. Mula sa kanyang profile, masasabi niya na siya ay napakatalino at nakasisilaw. Huminto siya para malaman ang totoong pagkatao nito. Hindi niya alam na matatanggap niya ang pinakamalaking pagkabigla sa kanyang buhay. Kinagat-kagat ni Brian ang daliri sa panghihinayang nang maalala ang mga naging aksyon niya at ang babaeng walang kwenta niyang pinakawalan.
Isang malaking araw iyon para kay Camila. Inaasahan niyang pakasalan ang kanyang gwapong nobyo. Sa kasamaang palad, iniwan niya siya sa altar. Hindi na siya nagpakita sa buong kasal. Ginawa siyang katatawanan sa harap ng lahat ng bisita. Sa sobrang galit, pumunta siya at natulog sa isang kakaibang lalaki sa gabi ng kanyang kasal. One-night stand daw ito. Sa kanyang pagkadismaya, hindi siya pinayagan ng lalaki. Inirapan niya siya na parang sinaktan niya ang puso niya noong gabing iyon. Hindi alam ni Camila ang gagawin. Dapat ba niyang bigyan siya ng pagkakataon? O lumayo na lang sa mga lalaki?
"Si Rena ay nasangkot sa isang malaking pagbaril nang siya ay lasing isang gabi. Kailangan niya ang tulong ni Waylen habang naaakit siya sa kagandahan nito sa kabataan. Dahil dito, ang dapat ay isang one-night stand ay umusad sa isang seryosong bagay. Maayos ang lahat hanggang sa natuklasan ni Rena na ang puso ni Waylen ay pag-aari ng ibang babae. Nang bumalik ang kanyang unang pag-ibig, tumigil siya sa pag-uwi, iniwan si Rena na mag-isa sa maraming gabi. Tiniis niya ito hanggang sa makatanggap siya ng tseke at farewell note isang araw. Taliwas sa inaasahan ni Waylen na magiging reaksyon niya, may ngiti sa labi si Rena habang nagpaalam sa kanya."Masaya habang tumatagal, Waylen. Nawa'y hindi magtagpo ang ating mga landas. Magkaroon ng magandang buhay." Ngunit gaya ng mangyayari sa tadhana, muling nagkrus ang kanilang landas. This time, may ibang lalaki na si Rena sa tabi niya. Nag-alab sa selos ang mga mata ni Waylen. Dumura siya, "Ano bang problema mo? Akala ko ako lang ang mahal mo!" "Keyword, mahal!" Napabalikwas si Rena ng buhok at sumagot, "Maraming isda sa dagat, Waylen. Tsaka ikaw yung humiling ng breakup. Ngayon, kung gusto mo akong ligawan, kailangan mong maghintay sa pila." Kinabukasan, nakatanggap si Rena ng credit alert na bilyun-bilyon at isang singsing na diyamante. Muling lumitaw si Waylen, lumuhod ang isang tuhod, at nagwika, "Puwede ba akong pumila, Rena? gusto pa rin kita."