Wrath of the Original Wife

MASAYA SIYANG lumabas ng kanyang kwarto nang malaman niya na nakauwi na ang kanyang Mommy at Daddy. Habang ang yaya naman niya ay tinablan ng matinding takot na baka mahulog siya sa hagdan dahil sa pagmamadali.

A young Zareen excitedly went straight to the main door, waiting the door to opened. No one knows how she missed her parents when they are away for business trip in five months. She giggled herself when she saw the door knob moved. Pumasok naman ang Mommy at Daddy niya.

"Mommy! Daddy!"

She welcomed them a tight hug. But, they never hugged her back. Her mother forced her to let go and ignored her afterwards, it's as if she's not even existed.

"Mommy! Daddy!" Napatingin siya sa nakababatang kapatid nang sumigaw ito habang tumatakbo papalit sa mga magulang nila.

She smiled bitterly. Diretso kaagad ang tingin niya sa sahig. Kagat-kagat ang kaniyang ibabang labi upang pigilan ang sarili na maiyak. Tila ba'y parang pinunit-punit ang puso niya nang ngumiti ang mga magulang niya sa kapatid niya.

How lucky you are, Zena. Mom never smiled like that in front of me, she thought. She balled her fist absentmindedly. Nakatayo lamang siya sa kinaroroonan niya, nanginginig. Hindi dahil sa lungkot, kun'di ay dahil sa galit.

Her parents never treated them equal. She was left out. It's as if she was disowned by her own parents. She never experienced the love of her parents that her sister have. She's an extra of the family.

Nabalik lamang siya sa reyalidad nang maramdaman niyang may humawak sa balikat niya. Nilingon niya ang taong 'yon. Sumalubong kaagad sa kaniya ang nag-aalalang mukha ng kaniyang yaya. She smiled at her as a response. Pinunasan niya ang mga luhang walang tigil sa pagragasa.

Bumuntong-hininga siya't naglakad papalapit sa pamilya niya. Nang yumakap ang kapatid niyang si Zena ay kinuha niya ang pagkakataon upang mayakap niya ang mga magulang. Sina Mr. at Mrs. Fernsby ay nagulat sa ginawa ng kanilang anak na si Zareen.

Kaya wala na silang nagawa pa kun'di ay yakapin pabalik ang dalawang anak. A wide smile plastered upon her lips. Seconds after, kumawala silang apat sa yakap na kanilang pinagsaluhan. Mr. and Mrs. Fernsby excused themselves.

AFTER THAT DAY, that's when her life became miserable. Aware na siya sa katotohanang hindi siya mahal ng kaniyang mga magulang. She received countless earful scold from her parents that doesn't even make sense.

Up until the present, she couldn't find the right reason why she received such hate from parents. Kahit na ang sarili niyang kapatid ay unti-unting nagbabago. Isang simpleng pagkakamali lang niya, natatanggap kaagad niya ang kakaibang parusa mula sa mga magulang niya.

Kakaiba. A punishment through violence. Kung hindi bugbog-sarado ang makukuha niya, papatayin naman siya sa gutom ng mga ito. Sometimes, her parents torture her until she bled. Hindi katulad ng kaniyang kapatid. When her sister committed mistake, her parents would comfort her sweetly and give her countless hugs and kisses.

Hindi niya mawari kung ano ang nagawa niyang mali upang kamuhian siya ng mga ito. Hindi niya mawari kung ano'ng meron sa kapatid niya na wala sa kaniya. Napahagulgol na lamang siya dahil sa naiisip.

Maraming oras, at araw na ang lumipas, hindi niya pa rin mahanapan ng rason kung bakit siya hindi mahal ng mga magulang niya. Mas lalong lumakas ang pag-iyak niya. Alam niyo 'yong masakit? Kahit na ilang ulit na niyang tinanong sa mga magulang niya kung ano ang rason kung bakit ganoon ang trato ng mga ito sa kaniya, wala pa rin siyang makukuhang sagot.

Napahawak na lamang siya sa kaniyang ulo nang bigla itong sumakit. Kasing dilim ng silid na kinaroroonan niya ang nararamdaman niya sa mga oras na 'yon.

Ilang araw na siya sa basement na 'yon kaya hindi na niya alintana ang masangsang na amoy. It seems like the room were used to torture people or perhaps confined them to death. Pinunasan niya ang luhang rumagasa sa kaniyang pisngi.

A loud sound of the chain can be heard inside the dark basement when she raised her hand to wiped her tears. But, fear instantaneously took over her body when the basement's door suddenly opened. Mas lalo siyang tinamaan ng takot nang makita niya kung sino ang pumasok.

"Stand up." Isang maatoridad na boses ang sumalubong sa kaniyang tenga, dahilan para sinunod kaagad niya ang utos nito.

Napadaing siya ng marahan nang biglang hablutin ang mahaba at magulo niyang buhok. Sunod nitong ginawa ay hinawakan ang kaniyang magkabilang pisngi nang marahas.

"I'll let you get the hell out of here, Zareen. Isang pagkakamali ulit, alam mo na kung saan ka pupulutin," pagbabanta nito sa kaniya.

She wants to complain and ask everything she wants to ask. Pero pinili na lamang niyang manahimik. If she attempt to ask questions, magagalit ulit ito sa kaniya't pagbuhatan siya ng kamay. Tanggap na niya ang katotohanan na hindi siya mahal ng mga magulang niya.

Alam na niya kung sino ang paborito ng mga ito. It's her younger sister, no doubt. Binigyan niya ng mahinang tango ang kaniyang ina. When she finally nodded, kinuha nito ang susi na nasa bulsa nito.

The sound of the chains echoed when it fell upon the ground. Napahimas siya sa wrist niya. The bruised are visible. She quickly bit her lower lip to restrain herself from bursting into tears.

Ayaw niyang umiyak sa harapan ng kaniyang ina. Or else makakatanggap na naman siya ng malakas na sampal mula rito. Nang magsimula itong maglakad ay kaagad na sinundan niya ito. Subalit, pagkarating nilang dalawa ng kaniyang ina ay tinamaan kaagad siya ng takot at hiya nang mapansin niyang may nangyayari palang selebrasyon sa bahay nila.

Out of the corner of her eyes, her sister Zena was happy interacting with the visitors. When their eyes met, she saw her rolled her eyes in disgust. Napayuko na naman siya at napatingin sa malansa at marumi niyang puting bestida.

"What the hell is that smell?" Nanliit kaagad siya sa kaniyang sarili nang marinig niya ang sinabi ng isang lalaki na nadadaanan niya.

A group of guys burst into laughing when they realized it was coming from her. She gritted her teeth. Dahil sa nangyayari sa mga oras na 'yon, tila ba'y parang mas gustuhin na lamang niyang nagpaiwan sa madilim na pinagkukulungan niyang basement.

Sumilay ang mapait at malungkot niyang ngiti sa labi. Dinala siya ng kaniyang ina roon para ipahiya sa maraming tao. Hindi para ituring siyang anak. Nang makarating sila sa second floor ng mansyon, humarap ito sa kaniya. Her mother quickly give her a disgust glare.

"Clean yourself and get dress. Yaya prepared what you'll wearing tonight," her mother instructed her. Seconds later, nakatayo pa rin siya sa harap nito. "What are you still standing in front of me? Now move!" Sigaw nito dahilan para manginig siya sa takot.

Panay hila siya pababa sa maikling saya na pinasuot sa kaniya. It was a maid uniform. Her nanny even looked at her with sad on her eyes couldn't even helped her. Ramdam na ramdam niya ang mga mata ng mga lalaking bisita sa party na 'yon nang makababa siya ng hagdan kanina.

At sa mga oras na 'yon, tahimik lamang siya sa kitchen. Habang abala sa paghuhugas ng plato, kutsara, tinidor, at baso. Her eyes grew wider when someone behind her back groped her butt. A tear quickly fell upon her eyes when fear took over her...once again.

"Way to go, Sebastian." Rinig niyang natatawang saad ng kaniyang nakababatang kapatid. She even heard the molester laugh proudly.

Napakapit siya nang mahigpit sa plato na hinuhugasan niya. When the molester slowly moved her hands towards her flower, she cried. Dahil sa takot niya ay mabilisan niyang tinampal ang kamay ng lalaki.

Her sister grabbed her hair and pulled it downwards. Ilang segundo ang nakalipas, binitawan nito ang buhok niya't sinampal siya nang malakas. Napatingin siya sa kaniyang kapatid na luhaan, habang hawak-hawak ang kanang pisngi niya.

Binilatan lang siya nito dahilan para magtawanan ang dalawa. Bumagsak siya sa sahig at napahagulgol nang iyak. Pagod na siya na ganoon na lang palagi ang nangyayari. Kailangan niyang tumakas. At magpakalayo-layo sa impyerno na kinabibilangan niya.

Bumuntong-hininga siya nang malalim at pinunasan ang luha niya gamit ang kaniyang mga palad. Bumalik siya sa paghuhugas ng plato. Nang matapos ay nagtaka siya nang biglang tumahimik ang paligid.

Wala na ang hiyawan at tawanan ng mga bisita. Ang tunog ng mga kubyertos at ang disco music na pinatugtog kanina. She balled her fists when she found at least twenty percent of her confidence. Sumilip siya sa pintuan ng kusina.

And there she saw no one in the living room. The main door is wide open. She shook her head thrice. Wala na siyang oras para alamin kung nasaan ang mga ito. Sa halip ay kunin ang pagkakataon na 'yon upang tumakas.

Dahan-dahan siyang naglakad tungo sa back door ng kitchen. Ang pintuang 'yon ay diretso kaagad sa labas. Pumatak kaagad ang napakalaking pawis sa noo niya. Her knees were trembling in fear, and her palm impetuously sweating. Maging ang mga labi niya ay nanginginig.

Lumingon-lingon muna siya sa paligid para suriin ang paligid kung meron bang mga security guards na nagpa-patrol. Nang masiguro niya, tumakbo siya nang mabilis patungo sa gate ng mansyon nila.

She found herself running as fast as she could, as if her life depends on it. Her heart won't stop beating rapidly. Her tears won't stop falling upon her eyes. If her parents abused her, she must find freedom for herself. She can't live like she was a toy to torture that easily.

Laking tuwa niya nang makalabas siya nang tuluyan sa teritoryo ng mga magulang niya. Pero, takbo lang siya nang takbo kung hanggang saan siya dadalhin ng kaniyang mga paa. She looked back. A bitter and victorious smile plastered upon her lips when she got away from the main entrance of their mansion.

Subalit mabilisang napabagsak siya sa sahig nang biglang may tao siyang nabangga. They even both fell upon the ground in unison. Her eyes widened when she realized it was a man who she bumped into. Tinamaan na naman siya ng matinding takot.

Kaagad siyang tumingin sa lalaki. The guy were muscular and has a tanned skin. He has a black-raven hair, and a piercing black eyes.

"Pwede ba, tumingin ka naman sa dinadaanan m―" Hindi natapos ang sasabihin nito nang makita siyang ganoon ang ayos. "Oh my god, are you okay?"

Sinusuri pa ang mga pasa at sugat sa kaniyang katawan. Habang siya naman ay biglang napayakap sa lalaki't humahagulgol sa mga bisig nito. She just found her hero.

She just found her light that light her darkest life.