Ang Lalaking Nagpabaya sa Kanyang Pag-ibig

Sa loob ng sampung taon, inakala kong si Marco Imperial ang aking tagapagligtas. Siya ang humila sa akin mula sa maliit at konserbatibong probinsya namin patungo sa kumikinang na siyudad ng Maynila, kung saan ako naging kanyang tapat na fiancée at isang matagumpay na hand model.

Pagkatapos, isang sorpresang manicure na binook ni Marco sa salon ng ex-girlfriend niyang si Katrina ang sumira sa mga kamay ko, winasak ang career ko ilang araw lang bago ang isang malaking kontrata.

Nang magbanta ang ahente ko na kakasuhan si Katrina, sumabog ang galit ni Marco, inakusahan akong sinisira ko raw ang negosyo ng babae. Makalipas ang ilang araw, dinala niya ako sa isang liblib na bundok, kinaladkad palabas ng kotse, inihagis ang bag ko sa lupa, at pinaharurot ang sasakyan palayo, iniwan akong mag-isa, buntis, at walang signal.

Matapos ang dalawang araw ng purong takot at pagkauhaw, bumalik ako sa condo namin para lang madatnang kaswal na nakikipagtawanan si Marco sa mga kaibigan niya tungkol sa pag-iwan sa akin. Tinawag niya akong "panakip-butas" at kinutya ang career ko, na naglantad ng kanyang tunay at malupit na pagkatao.

Hindi ko maintindihan kung paano ang lalaking minahal ko, ang ama ng dinadala ko, ay kayang ituring akong parang isang basurang itatapon na lang, lalo na't itinakwil na ako ng sarili kong pamilya, na nag-iwan sa aking tunay na mag-isa at walang matatakbuhan.

Dahil wala nang mawawala sa akin, gumawa ako ng desisyon: Puputulin ko ang lahat ng koneksyon ko kay Marco, simula sa sanggol na ito, at babawiin ko ang buhay ko, anuman ang kapalit.

Kabanata 1

Sa loob ng sampung taon, inakala kong si Marco Imperial ang aking tagapagligtas. Siya ang humila sa akin mula sa maliit at konserbatibong probinsya namin at dinala ako sa kumikinang na siyudad ng Bonifacio Global City. Sa loob ng sampung taon, ako ang kanyang mapagmahal at tapat na si Clara. Ang perpektong partner para sa isang sumisikat na tech star.

Lagi siyang maalalahanin. Tanda niya ang paborito kong bulaklak, ang timpla ng kape ko, ang eksaktong kulay ng nail polish na nagpapaganda sa mga kamay ko para sa isang photo shoot. Ang mga kamay ko ang buhay ko, ang career ko. Bilang isang hand model, ito ang nagbabayad para sa maganda naming condo, kahit na ang startup niya ang laging bukambibig ng lahat.

Isang hapon, ginulat niya ako. "Nag-book ako ng manicure para sa'yo sa isang bagong lugar, babe. Sabi nila, the best daw sa buong BGC. Exclusive."

Ngumiti ako, laging nagpapasalamat. "Hindi mo na kailangang gawin 'yan."

"Only the best for you," sabi niya, sabay halik sa noo ko.

Ang salon ay chic, puro puting marmol at minimalist ang disenyo. Isang babaeng may matalas at perpektong bob cut at isang ngiting parang galing sa operasyon ang sumalubong sa amin. "Marco! Ang tagal na nating hindi nagkita."

"Katrina," sabi niya, medyo pilit ang boses. "Ito ang fiancée ko, si Clara."

Katrina Santos. Ang high-school sweetheart niya. Ang "the one that got away." Nabanggit na niya ito dati, pero laging bilang isang saradong kabanata. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa, may malamig na kislap sa kanyang mga mata bago bumalik ang matamis na ngiti.

"Of course. Clara. Your hands are legendary," sabi niya, habang ginagabayan ako sa isang upuan. "Hayaan mong ako na mismo ang mag-asikaso sa'yo."

Maingat siyang gumawa, ang sarili niyang mga kuko ay parang perpektong mga patalim na kulay pula. Pero ang kemikal na ginamit niya sa mga cuticle ko ay may kakaibang pakiramdam. Mahapdi. Isang matalas at nakakapasong sakit.

"Dapat ba talagang ganito kahapdi?" tanong ko, sinusubukang hilahin ang kamay ko.

"Bagong vitamin treatment lang 'yan, honey. It's working its magic," sabi niya, habang mahigpit ang hawak sa akin.

Pag-alis ko, ang mga kamay ko ay pula at nagnanaknak. Kinabukasan, isang malaking sakuna na. Nagbabalat ang balat, namumula, at tuluyan nang nasira. Isang 15-million-peso contract para sa isang diamond campaign ang nakatakdang i-shoot sa loob ng tatlong araw. Nawala na 'yon. Ang buong career ko ay nagliliyab.

Galit na galit ang agency ko. Binalaan na nila ako tungkol sa salon ni Katrina. May mga tsismis na kumakalat ng ilang buwan tungkol sa mga palpak na serbisyo at pagtitipid sa materyales. Binalewala ko sila dahil pinilit ako ni Marco. Nang tawagan ng ahente ko ang salon at magbanta ng demanda, at i-blacklist sila sa industriya, ang reaksyon ni Marco ay hindi simpatya. Kundi matinding galit.

"Sinisira mo ang negosyo niya!" sigaw niya, ang mukha niya ay naging isang pangit na maskara na hindi ko pa nakikita dati. "Dahil lang hindi mo kinaya ang konting hapdi?"

Kinabukasan, sinabi niyang magda-drive kami para magpalamig ng ulo. Nagmaneho siya nang ilang oras, papunta sa kabundukan, hanggang sa makarating kami sa isang liblib na lugar sa Sierra Madre. Itinigil niya ang kotse sa isang abandonadong view deck.

"Bumaba ka," sabi niya.

"Ano?"

"Bumaba ka ng kotse, Clara." Ang boses niya ay walang emosyon, walang anumang init. Kinaladkad niya ako palabas, inihagis ang bag ko sa lupa, bumalik sa kotse, at umalis.

Naiwan ako doon. Buntis, sirang-sira ang mga kamay, walang signal sa cellphone at walang katao-tao sa paligid.

Inabot ako ng dalawang araw para makalakad palabas ng lugar na iyon. Dalawang araw ng purong takot, gutom, at pagkauhaw. Isang park ranger ang nakakita sa akin na nakahandusay sa gilid ng daan. Nang sa wakas ay makabalik ako sa condo namin, pagod at wasak, may narinig akong mga boses mula sa sala. Si Marco at ang mga kaibigan niya.

Huminto ako sa pasilyo, nakatago sa dilim, at nakinig.

"Iniwan mo talaga siya doon? Sa gubat?" tanong ng isa sa mga kaibigan niya, si Miguel, na tumatawa.

"Kailangan niyang matuto ng leksyon," kaswal at magaan ang boses ni Marco. "Sila ng agency niya, sisirain daw si Katrina. Hindi pwedeng mangyari 'yon."

"Pero buntis siya, pare. Paano kung may nangyari?"

Humalakhak si Marco. Isang mababa at malupit na tunog. "Anong mangyayari? Matibay 'yon. Good probinsyana girl, 'di ba? Saka, 'yung pagbubuntis niya lang ang tanging pakinabang sa kanya ngayon."

Nanlamig ang buong katawan ko.

Sumingit ang isa pang kaibigan, si Leo. "Pakinabang paano? Sira na ang mga kamay niya."

"Panakip-butas siya, gago," sabi ni Marco. "Buntis siya, at galit sa kanya ang pamilya niya. Saan siya pupunta? Wala siyang wala kung wala ako. Tali siya. Matututo rin siyang maging grateful ulit."

Nagtawanan silang lahat.

"Masyado nang lumalaki ang ulo, kesyo may 'career' daw siya," pangungutya ni Marco. "Isang hand model. Please lang."

"Nakita mo ba siya pagbalik niya?" tanong ni Miguel. "Mukhang basang sisiw. Puro putik at gusot-gusot ang buhok."

"Buti nga sa kanya," sabi ni Marco. "Isang maliit na parusa sa pagkalaban kay Katrina."

Nakatayo lang ako doon, nanginginig sa sobrang tindi na nagkikiskisan ang mga ngipin ko. Ang lalaking minahal ko, ang lalaking pinaglaanan ko ng sampung taon ng buhay ko, ang ama ng dinadala ko, ay tingin sa akin ay isang bagay. Isang bagay na kokontrolin at itatapon.

Inakala kong galit lang siya. Na makokonsensya siya. Na hihingi siya ng tawad. Ang huling piraso ng pag-asang iyon ay namatay doon mismo sa pasilyo.

"Hindi ka ba nag-aalala na baka iwan ka niya?" tanong ni Leo.

Mayabang ang tawa ni Marco, puno ng kumpiyansa. "Iwan ako? Mahal na mahal ako ni Clara, higit pa sa pagmamahal niya sa sarili niya. Sinasamba niya ang bawat yapak ko. Iiyak 'yan, magmamakaawa para sa kapatawaran ko, at pagkatapos, babalik siya sa pagiging perpekto at masunuring fiancée. Wala siyang ibang mapupuntahan."

Bawat salita ay parang pako sa kabaong ng pag-ibig na inakala kong mayroon kami. Isang mapait na ngiti ang sumilay sa aking mga labi. Tama siya sa isang bagay. Wala akong mapupuntahan.

Dahan-dahan akong pumasok sa kwarto at kinuha ang cellphone ko. Tinawagan ko ang numero ng nanay ko. Nanginginig ang mga kamay ko habang pinakikinggan itong nagri-ring.

"Hello?" Matigas at walang pasensya ang boses niya.

"Nay, si Clara po ito. Ako... kailangan ko po ng tulong."

"Clara? Ano na naman? Hihingi ka na naman ba ng pera? Tapos na kami ng tatay mo. Ginawa mo ang desisyon mo noong tumakas ka papuntang Maynila kasama ang lalaking 'yan."

"Nay, parang awa niyo na, may problema po ako."

"Itinapon na namin 'yung maliit na kahon ng mga gamit mo mula sa kwarto mo noong nakaraang linggo," sabi niya, ang boses niya ay parang yelo. "Walang babalikan dito. Huwag ka nang tatawag ulit."

Namatay ang linya.

Tunay na akong mag-isa. Nakilala ako ni Marco noong disi-otso ako, isang dalagang desperadong makatakas sa pamilyang tingin sa akin ay isang kabiguan dahil ayaw kong magpakasal sa isang lokal na magsasaka. Para siyang isang prinsipe, ang tagapagligtas ko. Ngayon, nakikita ko na ang katotohanan. Hindi niya ako iniligtas. Nakahanap lang siya ng isang babaeng walang support system, isang taong madaling hubugin, isang taong kamukhang-kamukha ni Katrina para maging pansamantalang pamalit.

Nagsimulang bumuhos ang ulan sa bintana. Walang pag-iisip, hinubad ko ang sapatos ko, lumabas ng apartment, at sumuong sa ulan. Naglakad ako nang nakayapak sa mga kalsada ng siyudad, ang lamig ng semento ay isang gulat sa sistema ko. Hindi ako huminto hanggang sa makarating ako sa harap ng isang clinic.

Sa loob, sobrang liwanag. Lumapit ako sa counter. "Kailangan kong magpa-schedule ng abortion."

Tiningnan ako ng nurse, ang ekspresyon niya ay mabait pero propesyonal. Dinala niya ako sa isang maliit na silid. Pumasok ang isang doktor at tiningnan ang chart na sinimulan ng nurse.

"Ms. Reyes," malumanay na sabi ng doktor. "Kulang ka sa nutrisyon at sobrang dehydrated. Dumaan ang katawan mo sa matinding stress. Ang abortion ngayon ay may mga panganib."

"Anong klaseng panganib?" Paos ang boses ko.

"Maaari nitong maapektuhan ang kakayahan mong magkaanak sa hinaharap. Maaaring maging permanente."

Parang bato ang mukha ko. Tumango ako. "Naiintindihan ko."

"Sigurado ka ba rito?"

"Hindi ko kayang magdala ng isang bata sa mundong ito," bulong ko. "Hindi ko kayang maging responsable sa isang buhay kung hindi ko man lang kayang protektahan ang sarili ko."

Iniskedyul niya ang procedure pagkalipas ng ilang linggo, para bigyan ako ng oras na manumbalik ang lakas ko.

Kinaladkad ko ang sarili ko pabalik sa apartment. Nandoon pa rin si Marco at ang mga kaibigan niya, nag-iinuman. Nakita niya akong nakatayo sa pintuan, basang-basa at maputla.

"Tingnan n'yo kung anong tinangay ng bagyo," sabi niya na may ngisi.

Nagtawanan ang mga kaibigan niya.

Sa unang pagkakataon, nakita ko siya nang malinaw. Ang kaakit-akit at mapagmahal na partner ay isang pag-arte lang. Itong malupit at narcissistic na lalaki ang tunay na Marco Imperial.

Wala akong sinabi. Nilampasan ko siya, pumasok sa aming kwarto, at isinara ang pinto.

Ang apartment ay pinalamutian pa rin para sa aming engagement party. Ang mga streamer at lobo ay nakalaylay mula sa kisame, kinukutya ako. Ang kasal ay sa susunod na buwan. Isang grandeng selebrasyon na pinlano niya, isang pampublikong palabas para ipagyabang ang kanyang perpektong buhay kasama ang kanyang perpekto at buntis na fiancée. Isang fiancée na kaka-iwan lang niya para mamatay sa gubat.

Binuksan ko ang cellphone ko. Dose-dosenang mensahe. Isa mula sa ahente ko, sinasabing nagawa nilang makipag-negosasyon para sa mas maliit na penalty para sa nasirang kontrata, pero uubusin pa rin nito ang lahat ng pera ko. Wasak na ako.

Nang gabing iyon, pumasok siya sa kama sa tabi ko. Ipinulupot niya ang kanyang mga braso sa baywang ko, ang kanyang pagdampi ay nagpangilabot sa balat ko.

"Okay ka lang, baby?" bulong niya sa buhok ko. "Kamusta ang baby natin?"