Gavin

Walong buwan na akong buntis, at akala ko nasa amin na ni Derek, ang asawa ko, ang lahat. Isang perpektong tahanan sa isang subdivision sa Alabang, isang mapagmahal na pagsasama, at ang aming pinakahihintay na anak na lalaki. Pero habang nililigpit ko ang kanyang opisina, nakita ko ang kanyang vasectomy certificate. Isang taon na ang nakalipas, bago pa man kami magsimulang sumubok na magka-anak. Litong-lito at natataranta, nagmamadali akong pumunta sa opisina niya, pero tawanang malakas ang narinig ko mula sa likod ng pinto. Si Derek at ang best friend niyang si Edison. "Hindi ako makapaniwala na hanggang ngayon, hindi pa rin niya nahahalata," tawa ni Edison. "Kung makalakad siya na ang laki-laki ng tiyan, parang santa sa kabanalan." Ang boses ng asawa ko, ang boses na bumubulong ng pagmamahal sa akin gabi-gabi, ay puno ngayon ng matinding pang-aalipusta. "Pasensya, kaibigan. Habang lumalaki ang tiyan niya, mas masakit ang pagbagsak niya. At mas malaki ang makukuha kong pera." Sinabi niyang ang buong pagsasama namin ay isang malupit na laro para wasakin ako, lahat para sa kanyang pinakamamahal na kapatid na ampon, si Else. May pustahan pa sila kung sino ang tunay na ama. "So, tuloy pa rin ang pustahan?" tanong ni Edison. "Ang pera ko, sa akin pa rin nakapusta." Ang anak ko ay tropeo lang sa kanilang nakakadiring paligsahan. Gumuho ang mundo ko. Ang pag-ibig na naramdaman ko, ang pamilyang binuo ko—lahat ay isang malaking kasinungalingan. Sa sandaling iyon, isang malamig at malinaw na desisyon ang nabuo sa mga guho ng puso ko. Kinuha ko ang cellphone ko, at sa nakakagulat na katatagan ng boses, tumawag ako sa isang pribadong klinika. "Hello," sabi ko. "Kailangan kong mag-schedule ng appointment. Para sa termination."

Apat na taon matapos malunod ang anak kong si Leo, para pa rin akong naliligaw sa isang makapal na ulap ng pighati. Ang asawa ko, si Elias Montenegro, ang tanyag na tech mogul, ay isang santo sa mata ng publiko, isang mapagmahal na amang nagtayo ng isang foundation sa pangalan ni Leo. Pero nang pumunta ako para ayusin ang death certificate ni Leo, isang simpleng komento ng klerk ang dumurog sa mundo ko: "May isa pa pong dependent na anak si Mr. Montenegro." Parang suntok sa dibdib ang pangalang narinig ko: Cody Santos, anak ni Katrina Santos, ang babaeng matagal nang may obsesyon kay Elias. Natagpuan ko sila, isang perpektong pamilya, si Elias na tumatawa, isang kaligayahang hindi ko nakita sa kanya sa loob ng maraming taon. At doon, narinig ko si Katrina na umamin kay Elias na ang relasyon nila ang dahilan kung bakit hindi niya nabantayan si Leo noong araw na namatay ito. Gumuho ang mundo ko. Sa loob ng apat na taon, dinala ko ang bigat ng kasalanan, sa paniniwalang isang malagim na aksidente ang pagkamatay ni Leo, habang kinokomportable ko si Elias na sinisisi ang sarili dahil sa isang "tawag mula sa trabaho." Lahat pala ay kasinungalingan. Ang kanyang kataksilan ang pumatay sa aming anak. Ang lalaking minahal ko, ang lalaking nagkulong sa akin sa bilangguan ng kalungkutan, ay masayang namumuhay kasama ang ibang pamilya. Pinanood niya akong magdusa, hinayaan akong sisihin ang sarili ko, habang nabubulok ang kanyang lihim. Paano niya nagawa? Paano niya nagawang tumayo roon at magsinungaling, alam na ang mga ginawa niya ang naging sanhi ng pagkamatay ng aming anak? Ang inhustisya ay parang apoy na sumunog sa akin, isang malamig at matalim na galit ang pumalit sa aking pighati. Tinawagan ko ang aking abogado, pagkatapos ay ang dati kong mentor, si Carlo David, na ang experimental na memory erasure research ang tanging pag-asa ko. "Gusto kong makalimot," bulong ko, "Kailangan kong kalimutan ang lahat. Burahin mo siya para sa akin."

Ang unang palatandaan na kasinungalingan ang buhay ko ay isang ungol mula sa guest room. Wala sa kama namin ang asawa ko sa loob ng pitong taon. Kasama niya ang intern ko. Nalaman kong apat na taon nang may relasyon ang asawa kong si Ben, sa talentadong babaeng tinuturuan ko at personal na pinag-aaral—si Kira. Kinabukasan, nakaupo siya sa mesa namin habang suot ang damit ni Ben, at ipinagluluto naman niya kami ng pancake. Nagsinungaling siya sa harap ko, nangakong hinding-hindi siya magmamahal ng iba, bago ko pa man malaman na buntis si Kira sa anak nila—ang anak na palagi niyang tinatanggihan na buuin namin. Ang dalawang taong pinagkatiwalaan ko nang husto sa buong mundo ay nagsabwatan para wasakin ako. Hindi ko kayang mabuhay sa sakit; ito ay pagdurog sa buong mundo ko. Kaya tumawag ako sa isang neuroscientist tungkol sa kanyang experimental at irreversible na procedure. Hindi ako naghahanap ng ganti. Gusto kong burahin ang bawat alaala ng asawa ko at maging unang test subject niya.

Sa loob ng limang taon, ako ang fiancée ni Jameson Blair. Sa loob ng limang taon, sa wakas ay tinrato ako ng mga kuya ko na parang kapatid na mahal nila. Pagkatapos, bumalik ang kakambal ko, si Haleigh—ang babaeng iniwan siya sa altar—na may pekeng kuwento tungkol sa cancer. Sa loob ng limang minuto, pinakasalan niya ito. Naniwala sila sa bawat kasinungalingan niya. Nang subukan niya akong lasunin gamit ang isang makamandag na gagamba, tinawag nila akong madrama. Nang i-frame up niya ako sa pagsira sa party niya, hinagupit ako ng mga kuya ko hanggang sa magdugo ako. Tinawag nila akong isang walang kwentang pamalit, isang placeholder na may mukha niya. Ang huling dagok ay nang itali nila ako sa isang lubid at iwanang nakabitin sa isang bangin para mamatay. Pero hindi ako namatay. Umakyat ako pabalik, pineke ang aking kamatayan, at naglaho. Gusto nila ng multo. Kaya nagpasya akong bigyan sila ng isa.

Ang ika-siyamnapu't siyam na beses na pagwasak ni Joaquin "Jax" Alvarez sa puso ko ang naging huli. Kami ang "golden couple" ng Alabang Hills High, at ang kinabukasan namin ay perpektong nakaplano na para sa UP Diliman. Pero sa huling taon namin sa high school, nahulog siya sa isang bagong babae, si Catalina, at ang love story namin ay naging isang nakakasuka at nakakapagod na sayaw ng kanyang mga pagtataksil at ng mga walang lamang banta ko na iiwan ko na siya. Sa isang graduation party, "aksidenteng" hinila ako ni Catalina sa pool kasama niya. Tumalon si Jax nang walang pag-aalinlangan. Nilampasan niya lang ako habang nagkakawag ako, niyakap niya si Catalina, at dinala ito sa ligtas na lugar. Habang tinutulungan niya itong makaahon sa gitna ng hiyawan ng mga kaibigan niya, lumingon siya sa akin, nanginginig ang katawan ko at ang mascara ko'y umaagos na parang itim na ilog sa aking mukha. "Hindi ko na problema ang buhay mo," sabi niya, ang boses niya'y kasinglamig ng tubig na unti-unti kong kinakalunuran. Nang gabing iyon, may kung anong nabasag sa loob ko. Umuwi ako, binuksan ang laptop ko, at pinindot ang button na kumukumpirma sa admission ko. Hindi sa UP Diliman kasama siya, kundi sa Ateneo de Manila, sa kabilang dulo ng Katipunan.

Sa aming ikalimang anibersaryo, natagpuan ko ang sikretong USB drive ng asawa ko. Ang password ay hindi ang petsa ng aming kasal o ang kaarawan ko. Ito ay ang kaarawan ng kanyang unang pag-ibig. Nasa loob nito ang isang digital na dambana para sa ibang babae, isang metikulosong archive ng buhay na kanyang pinagdaanan bago ako. Hinanap ko ang pangalan ko. Zero results. Sa limang taon ng aming pagsasama, isa lang pala akong panakip-butas. Pagkatapos, ibinalik niya ang babaeng iyon. Kinuha niya ito para magtrabaho sa aming kumpanya at ibinigay sa kanya ang passion project ko, ang proyektong pinagbuhusan ko ng kaluluwa sa loob ng dalawang taon. Sa company gala, pormal niyang inanunsyo na si babae na ang bagong lead. Nang magkunwari itong naaksidente at agad siyang dinaluhan ng asawa ko, sinigawan pa ako, doon ko na nakita ang katotohanan. Hindi niya lang ako pinabayaan; inaasahan niyang tahimik kong tatanggapin ang kanyang hayagang debosyon sa ibang babae. Akala niya masisira ako. Nagkamali siya. Kinuha ko ang hindi ko pa nagagalaw na baso ng champagne, lumakad diretso sa kanya sa harap ng lahat ng kanyang mga kasamahan, at ibinuhos ito sa kanyang ulo.

May kasunduan kami ng fiancé ko, si Connor, na isang taon. Magtatrabaho ako nang undercover bilang junior developer sa kumpanyang pareho naming itinatag, habang siya, bilang CEO, ang magpapalago ng aming imperyo. Nagtapos ang kasunduan sa araw na inutusan niya akong humingi ng tawad sa babaeng unti-unting sumisira sa buhay ko. Nangyari ito sa gitna ng pinakamahalaga niyang investor pitch. Naka-video call siya nang hilingin niyang ipahiya ko ang sarili ko sa publiko para sa kanyang "special guest" na si Jaden. Ito ay matapos niyang tapunan ng mainit na kape ang kamay ko at walang anumang parusang natanggap. Pinili niya si Jaden. Sa harap ng lahat, pinili niya ang isang mapanlinlang na bully kaysa sa integridad ng aming kumpanya, sa dignidad ng aming mga empleyado, at sa akin, ang kanyang fiancée. Ang mga mata niya sa screen ay nag-uutos na sumunod ako. "Humingi ka ng tawad kay Jaden. Ngayon din." Humakbang ako paharap, itinaas ang napaso kong kamay para makita sa camera, at gumawa ng sarili kong tawag. "Dad," sabi ko, ang boses ko'y delikadong mahina. "Oras na para buwagin ang partnership."

Isang kahina-hinalang iMessage sa family iPad ang unang lamat sa perpekto kong buhay. Akala ko, ang teenager kong anak ang may problema, pero itinuro ng mga anonymous na Reddit users ang nakakakilabot na katotohanan. Hindi para sa kanya ang mensahe. Para ito sa asawa ko sa loob ng dalawampung taon, si Antonio. Ang pagtataksil ay naging isang sabwatan nang marinig ko silang nag-uusap. Nagtatawanan sila tungkol sa relasyon niya sa "cool" na school counselor ng anak namin. "Ang boring niya kasi... Dad," sabi ng anak ko. "Bakit hindi mo na lang iwan si Mom at makipagsama ka na sa kanya?" Hindi lang alam ng anak ko; sinusuportahan pa niya ang ipapalit sa akin. Isang kasinungalingan ang perpekto kong pamilya, at ako ang katawa-tawa sa lahat. Pagkatapos, isang mensahe mula sa isang abogado sa Reddit ang nagpaalab sa abo ng puso ko. "Mag-ipon ka ng ebidensya. Pagkatapos, sunugin mo ang buong mundo niya hanggang sa maging abo." Hindi nanginginig ang mga daliri ko habang nagta-type ng sagot. "Sabihin mo sa akin kung paano."

Napakabigat ng katahimikan sa aming bahay, na binasag lamang ng tunog ng pagbaba ng kabaong ng kapatid ng aking asawa sa lupa. Isang buwan ang lumipas, ang katahimikan ay napalitan ng isang bagay na mas malala. Ang biyuda ng aking bayaw, si Fiona, ay buntis, at ang aking asawa, si Carlos, ay nagpasya na titira ito sa amin. "Para sa bata, Katrina," sabi niya, walang emosyon ang boses. Hindi siya tumingin sa akin. Nakatingin siya kay Fiona, na nakatayo sa tabi ng pinto kasama ang kanyang nag-iisang maleta, namumutla at mukhang kaawa-awa. "Kailangan niya ng suporta. Anak siya ng kapatid ko." Pinanood ko kung paano dahan-dahan, sa paraang hindi halata, sinimulang sakupin ni Fiona ang buhay ko. Maghihintay siya sa labas ng banyo na may dalang bagong tuwalya para kay Carlos, sinasabing nakasanayan na niya. Kakatok siya sa pinto ng aming kwarto sa kalaliman ng gabi, magpapanggap na binabangungot, para lang hilahin si Carlos palayo para sa ilang oras ng "pag-alo." Ang sukdulan ay nang marinig kong minamasahe ni Carlos ang kanyang mga namamagang paa, tulad ng dating ginagawa ng yumaong asawa nito. Nabitiwan ko ang kutsilyong hawak ko. Lumagabog ito sa counter. Gusto kong marinig na tumanggi si Carlos. Gusto kong sabihin niya kay Fiona na hindi iyon tama, na ako ang asawa niya. Sa halip, narinig ko ang kanyang malumanay at nakapapawing pagod na boses. "Sige, Fiona. Ipatong mo lang dito." Isinuko ko ang lahat para sa kanya, naging isang babaeng sunud-sunuran, palaging naghahanap ng kanyang pag-apruba. Ngayon, habang pinapanood ko siyang sinusunod ang bawat kapritso ni Fiona, napagtanto kong hindi ko na makilala ang babaeng nakatingin sa akin sa salamin. Nang gabing iyon, tinawagan ko ang aking ama. "Dad," sabi ko, nanginginig ang boses. "Gusto kong makipaghiwalay."

Nasa shower ang asawa ko, ang lagaslas ng tubig ay pamilyar na ritmo sa aming mga umaga. Kalalagay ko lang ng isang tasa ng kape sa kanyang mesa, isang maliit na ritwal sa aming limang taon ng pagsasama na akala ko'y perpekto. Biglang, isang email notification ang sumulpot sa screen ng kanyang laptop: "You're invited to the Christening of Leo Santiago." Ang apelyido namin. Ang nagpadala: Hayden Chua, isang sikat na social media influencer. Isang matinding kaba ang biglang bumalot sa akin. Imbitasyon ito para sa kanyang anak, isang anak na hindi ko alam na nabubuhay pala. Pumunta ako sa simbahan, nagtago sa dilim, at nakita ko siyang karga-karga ang isang sanggol, isang batang lalaki na may maitim na buhok at mga mata tulad niya. Si Hayden Chua, ang ina, ay nakasandal sa kanyang balikat, larawan ng isang masayang pamilya. Mukha silang isang pamilya. Isang perpekto at masayang pamilya. Gumuho ang mundo ko. Naalala ko ang pagtanggi niyang magka-anak kami, dahil daw sa pressure sa trabaho. Lahat ng business trips niya, ang mga gabing ginagabi siya sa pag-uwi—kasama niya ba sila? Napakadali para sa kanya ang magsinungaling. Paano ako naging ganito kabulag? Tinawagan ko ang Zurich Architectural Fellowship, isang prestihiyosong programa na tinanggihan ko para sa kanya. "Gusto kong tanggapin ang fellowship," sabi ko, ang boses ko'y nakapangingilabot sa kalma. "Maaari akong umalis agad."

Ang sikretong buhay ng asawa ko ay pumasok sa opisina ko sa unang araw ko bilang Chief Resident: isang apat na taong gulang na batang lalaki na may mga mata ng kanyang ama at isang pambihirang hereditary allergy na alam na alam ko. Si Marco, ang lalaking pinakasalan ko, ang napakatalinong karibal ko na nanumpa na hindi siya mabubuhay kung wala ako, ay mayroon palang ibang pamilya. Sa anniversary gala ng kumpanya niya, tinawag ako ng anak niya sa harap ng lahat na masamang babae na sinusubukang agawin ang daddy niya. Nang humakbang ako palapit sa bata, tinulak ako ni Marco sa sahig para protektahan ito. Tumama ang ulo ko, at habang unti-unting nawawala ang buhay ng hindi pa namin naisisilang na anak, tinalikuran niya ako nang walang kahit isang sulyap. Hindi niya ako kailanman binisita sa ospital. Hinayaan niya akong harapin mag-isa ang pagkawala ng aming sanggol. Doon ko nalaman na ang lalaking minahal ko ay tuluyan nang nawala, at ang limang taon naming pagsasama ay isang malaking kasinungalingan. Sinubukan pa akong tapusin ng kabit niya, itinulak ako mula sa isang bangin patungo sa dagat. Pero nakaligtas ako. At habang nagluluksa ang mundo sa pagkamatay ni Dra. Alena Santos, sumakay ako ng eroplano papuntang Zurich, handa nang simulan ang bago kong buhay.

Iniwan ako ng asawa ko sa pinakamahalagang gabi ng buhay ko—ang una kong solo art exhibition. Nakita ko siya sa balita, pinoprotektahan ang ibang babae mula sa mga kumukuhang litrato habang pinapanood ng buong gallery ang pagguho ng mundo ko. Ang text niya ay isang huling, malamig na sampal sa mukha ko: "Kailangan ako ni Kacie. Magiging okay ka lang." Sa loob ng maraming taon, tinawag niyang "hobby" lang ang sining ko, kinalimutan na ito ang pundasyon ng kanyang bilyon-bilyong kumpanya. Ginawa niya akong invisible. Kaya tinawagan ko ang abogado ko na may plano na gamitin ang kayabangan niya laban sa kanya. "Gawin mong parang isang boring na IP release form ang divorce papers," sabi ko sa kanya. "Pipirmahan niya ang kahit ano para lang mapaalis ako sa opisina niya."

Sa loob ng labinlimang taon, kami ng asawa kong si Dustin ang bida sa isang fairytale. Ang high school sweethearts na nagkatuluyan, ang tech CEO at ang kanyang tapat na asawa. Perpekto ang buhay namin. Hanggang sa may dumating na text mula sa isang unknown number. Isang litrato ng kamay ng assistant niya na nakapatong sa hita niya, suot ang pantalon na ako pa mismo ang bumili. Sunod-sunod na ang mga text mula sa kabit niya, isang walang tigil na pagbuhos ng lason. Nagpadala siya ng mga litrato nila sa kama namin at isang video kung saan nangangako siyang iiwanan ako. Ipinagyabang pa niyang buntis siya at si Dustin ang ama. Umuuwi siya at hahalikan ako, tatawagin akong "sandalan" niya, habang amoy na amoy ko ang pabango ng babae niya. Binibilhan niya ito ng condo at pinaplano ang kinabukasan nila habang ako'y nagkukunwaring nasusuka dahil sa panis na scallops. Ang huling dagok ay dumating sa mismong birthday ko. Nagpadala siya ng litrato ni Dustin na nakaluhod, binibigyan siya ng isang diamond promise ring. Kaya hindi ako umiyak. Lihim kong pinalitan ang pangalan ko sa Hope, ginawang untraceable bearer bonds ang lahat ng yaman namin, at sinabihan ang isang charity na kunin ang lahat ng gamit sa bahay namin. Kinabukasan, habang papunta siya sa airport para sa isang "business trip" sa Paris kasama ang babae niya, lumipad ako papuntang Portugal. Pag-uwi niya, isang walang lamang mansyon, divorce papers, at ang mga wedding ring naming tinunaw at ginawang isang walang hugis na piraso ng ginto ang kanyang dinatnan.

Nagising ako matapos ang limang taong pagka-coma. Isang himala, sabi ng mga doktor. Ang huling naaalala ko ay ang pagtulak ko sa asawa kong si Marco para mailigtas siya sa paparating na trak. Iniligtas ko siya. Pero isang linggo ang lumipas, sa Civil Registry Office, natuklasan ko ang isang death certificate na inihain dalawang taon na ang nakalipas. Nakasulat doon ang pangalan ng mga magulang ko. At ang pirma ni Marco. Ang asawa ko, ang lalaking iniligtas ko, ang nagdeklara sa aking patay. Ang gulat ay naging isang malamig na pamamanhid. Bumalik ako sa bahay namin, para lang matagpuan si Angela Hardin, ang babaeng sanhi ng aksidente, na doon na nakatira. Hinalikan niya si Marco, kaswal, parang sanay na sanay na. Tinawag siya ng anak kong si Enzo na "Mommy." Ipinagtanggol pa siya ng mga magulang kong sina Alva at Glyn, sinasabing "parte na siya ng pamilya ngayon." Gusto nilang magpatawad ako, kalimutan ang lahat, at umintindi. Gusto nilang ibahagi ko ang asawa ko, ang anak ko, ang buhay ko, sa babaeng nagnakaw ng lahat ng ito. Ang sarili kong anak, ang batang dinala ko sa sinapupunan at minahal, ay sumigaw, "Gusto kong umalis siya! Umalis ka! Siya ang mommy ko!" sabay turo kay Angela. Isa akong estranghero, isang multo na gumagambala sa kanilang masayang bagong buhay. Ang paggising ko ay hindi isang himala; isa itong abala. Nawala sa akin ang lahat: ang asawa ko, ang anak ko, ang mga magulang ko, ang mismong pagkatao ko. Pero may tumawag mula sa Zurich. Isang bagong pagkatao. Isang bagong buhay. Patay na si Cassandra Anderson. At mabubuhay na lang ako para sa sarili ko.

Pinalaki ng aking ama ang pitong napakatalinong ulila para maging mga potensyal kong asawa. Sa loob ng maraming taon, iisa lang ang tinitibok ng puso ko, ang malamig at mailap na si Damien Paulo, sa paniniwalang ang distansya niya ay isang pader na kailangan ko lang tibagin. Gumuho ang paniniwalang iyon kagabi nang matagpuan ko siya sa hardin, kahalikan ang kinakapatid niyang si Eva—ang kahabag-habag na babaeng kinupkop ng pamilya ko dahil sa hiling niya, ang babaeng itinuring kong parang sarili kong kapatid. Pero ang tunay na katatakutan ay dumating nang marinig ko ang anim na iba pang Iskolar na nag-uusap sa aklatan. Hindi sila naglalaban para sa akin. Nagtutulungan sila, nag-oorkestra ng mga "aksidente" at kinukutya ang "tanga at bulag" kong debosyon para ilayo ako kay Damien. Ang kanilang katapatan ay hindi sa akin, ang tagapagmanang may hawak ng kanilang kinabukasan. Ito ay para kay Eva. Hindi ako isang babaeng dapat pag-agawan. Isa akong hangal na pabigat na kailangang pamahalaan. Ang pitong lalaking kasama kong lumaki, ang mga lalaking may utang na loob sa pamilya ko, ay isang kulto, at siya ang kanilang reyna. Ngayong umaga, pumasok ako sa opisina ng aking ama para gumawa ng desisyon na susunog sa mundo nila hanggang sa maging abo. Ngumiti siya, nagtatanong kung sa wakas ay napa-ibig ko na si Damien. "Hindi po, Papa," sabi ko, matatag ang boses. "Pakakasalan ko si Hunter del Mar."

Kinaladkad ako ng asawa kong si Ethan sa isang party para sa ex-girlfriend niya, si Katrina Velasco. Ang limang taon naming pagsasama ay isang malaking kasinungalingan, isang kontratang pinirmahan niya para inisin si Katrina matapos siyang iwan nito. Ako lang ang kanyang pansamantalang asawa. Sa isang laro ng "Seven Minutes in Heaven," pinili niya si Katrina. Paglabas nila mula sa banyo, basag na ang lipstick ni Katrina, at may bagong hickey sa leeg niya. Kinagabihan, biglang pumasok sina Ethan at Katrina sa bahay namin. Inakusahan niya akong nagnakaw ng multi-milyong pisong kwintas na diyamante ni Katrina. Hindi siya naniwala sa akin, kahit isumpa ko pang inosente ako. Tumawag siya ng pulis, na himalang natagpuan ang kwintas sa loob ng handbag ko. Tiningnan niya ako nang may sukdulang pandidiri. "Hindi sana kita pinakasalan," idinura niya ang mga salita. "Isa ka lang basura mula sa iskwater." Inaresto ako base sa salita ng babaeng naglagay sa akin sa alanganin. Walang kwenta ang limang taon kong tahimik na pagmamahal at dedikasyon. Ang lalaking palihim kong minahal ay tiningnan ako bilang isang hamak na magnanakaw. Ginugol ko ang gabi sa isang malamig na selda. Kinabukasan, matapos makapagpiyansa, kinuha ko ang SIM card mula sa telepono ko, binali ito sa dalawa, at itinapon sa basurahan. Tapos na. Pababagsakin ko sila. Susunugin ko ang buong mundo nila hanggang sa maging abo.

Tinalikuran ko ang aking mana na nagkakahalaga ng dalawampung bilyong piso at pinutol ang ugnayan sa aking pamilya, lahat para sa aking nobyo sa loob ng limang taon, si Iñigo. Pero nang sasabihin ko na sa kanya na buntis ako sa aming anak, isang bomba ang pinasabog niya. Kailangan kong akuin ang kasalanan para sa kanyang kababatang minamahal, si Elara. Nakasagasa ito sa isang hit-and-run, at hindi kakayanin ng karera nito ang iskandalo. Nang tumanggi ako at sinabi sa kanya ang tungkol sa aming sanggol, nanlamig ang kanyang mukha. Sinabi niya sa akin na ipalaglag ko agad ang bata. "Si Elara ang babaeng mahal ko," sabi niya. "Ang malaman niyang buntis ka sa anak ko ay wawasak sa kanya." Pinag-iskedyul niya sa kanyang assistant ang appointment at pinapunta ako sa klinika nang mag-isa. Doon, sinabi sa akin ng nars na may mataas na panganib na maging baog ako habambuhay dahil sa procedure. Alam niya. At ipinadala pa rin niya ako. Lumabas ako ng klinika, piniling panatilihin ang aking anak. Sa eksaktong sandaling iyon, umilaw ang isang news alert sa aking telepono. Isang nagliliwanag na artikulo na nag-aanunsyo na nagdadalang-tao si Elara sa kanilang unang anak ni Iñigo, kumpleto pa sa larawan ng kamay niyang nakapatong sa tiyan nito. Gumuho ang mundo ko. Habang pinupunasan ang isang luha, hinanap ko ang numero na limang taon ko nang hindi tinatawagan. "Dad," bulong ko, basag ang boses. "Handa na akong umuwi."

Sa araw na lumaya ako mula sa kulungan, naghihintay sa akin ang fiancé ko, si Don Ford, na may pangakong sa wakas ay magsisimula na ang buhay namin. Pitong taon na ang nakalipas, pinakiusapan niya ako, kasama ang mga magulang ko, na akuin ang kasalanan ng ampon kong kapatid na si Kelsey. Lasing siyang nagmaneho, may nabangga, at tumakas. Sabi nila, masyadong marupok si Kelsey para sa kulungan. Isang maliit na sakripisyo lang daw ang pitong taon kong sentensya. Pero pagdating namin sa mansyon ng pamilya, tumunog agad ang telepono ni Don. Inaatake na naman daw si Kelsey ng kanyang "sakit," at iniwan niya akong mag-isang nakatayo sa grand foyer para puntahan ito. Sinabihan ako ng mayordomo na sa maalikabok na bodega sa ikatlong palapag ako tutuloy. Utos ng mga magulang ko. Ayaw nilang maistorbo ko si Kelsey pagbalik niya. Laging si Kelsey. Dahil sa kanya, kinuha nila ang college scholarship fund ko, at dahil sa kanya, nawalan ako ng pitong taon sa buhay ko. Ako ang tunay nilang anak, pero para sa kanila, isa lang akong kasangkapang ginagamit at itinatapon. Nang gabing iyon, mag-isa sa masikip na kwartong iyon, nag-vibrate ang mumurahing telepono na bigay sa akin ng isang guwardiya sa kulungan. Isang email. Isang job offer para sa isang classified position na inaplayan ko walong taon na ang nakalipas. May kasama itong bagong pagkakakilanlan at isang immediate relocation package. Isang daan para makatakas. Nanginginig ang mga daliri ko habang nagta-type ng sagot. "Tinatanggap ko."

Ako si Aliana Donovan, isang resident physician, na sa wakas ay muling nakasama ang mayamang pamilyang nawalay sa akin mula pagkabata. Mayroon akong mapagmahal na mga magulang at isang gwapo't matagumpay na fiancé. Ligtas ako. Minamahal ako. Isa itong perpekto, ngunit marupok na kasinungalingan. Nabasag ang kasinungalingan isang Martes nang matuklasan kong ang fiancé ko, si Ivan, ay wala sa isang board meeting kundi nasa isang malawak na mansyon kasama si Kiera Reese, ang babaeng sinabi nilang nagkaroon ng mental breakdown limang taon na ang nakalipas matapos akong subukang i-frame up. Hindi siya kahiya-hiya; nagliliwanag siya, hawak ang isang batang lalaki, si Leo, na humahagikgik sa mga braso ni Ivan. Narinig ko ang kanilang usapan: si Leo ay anak nila, at ako ay isang "placeholder" lamang, isang paraan para makuha ang gusto nila hanggang sa hindi na kailanganin ni Ivan ang koneksyon ng pamilya ko. Ang mga magulang ko, ang mga Donovan, ay kasabwat dito, pinopondohan ang marangyang buhay ni Kiera at ang kanilang lihim na pamilya. Ang buong katotohanan ko—ang mapagmahal na mga magulang, ang tapat na fiancé, ang seguridad na akala ko'y natagpuan ko na—ay isang maingat na itinayong entablado, at ako ang tangang gumaganap sa pangunahing papel. Ang kaswal na text ni Ivan, "Kalalabas lang ng meeting. Nakakapagod. Miss na kita. See you at home," habang nakatayo siya sa tabi ng kanyang tunay na pamilya, ang huling dagok. Akala nila kaawa-awa ako. Akala nila tanga ako. Malalaman nila kung gaano sila nagkakamali.

Labingwalong araw matapos sumuko kay Brent Alcaraz, pinutol ni Jade Rosario ang kanyang hanggang baywang na buhok. Tinawagan niya ang kanyang ama, ipinaalam ang desisyon niyang lumipat sa Amerika at mag-aral sa UC Berkeley. Nagulat ang kanyang ama, tinanong siya tungkol sa biglaang pagbabago. Ipinaalala nito kung paano niya laging iginigiit na manatili sa tabi ni Brent. Pilit na tumawa si Jade, at inamin ang masakit na katotohanan: ikakasal na si Brent, at siya, bilang kanyang stepsister, ay hindi na maaaring kumapit pa sa kanya. Nang gabing iyon, sinubukan niyang sabihin kay Brent ang tungkol sa pagkapasa niya sa kolehiyo, ngunit sumingit ang masayang tawag ng nobya nitong si Chloe Santos. Ang malalambing na salita ni Brent para kay Chloe ay parang lason sa puso ni Jade. Naalala niya kung paano ang lambing na iyon ay para sa kanya lamang dati, kung paano siya nito pinrotektahan, at kung paano niya isinulat ang lahat ng nararamdaman sa isang diary at love letter, para lang magalit ito, punitin ang sulat, at sumigaw ng, "Kapatid mo ako!" Nag-walk out ito, iniwan siyang pinagdudugtong-dugtong ang mga punit na piraso. Ngunit hindi namatay ang pag-ibig niya, kahit pa noong iuwi nito si Chloe at sabihing tawagin niya itong "hipag." Ngayon, naiintindihan na niya. Kailangan niyang patayin ang apoy sa puso niya. Kailangan niyang hukayin si Brent palabas ng kanyang sistema.

Ang asawa ko, si Alejandro "Alex" de Villa, ang star prosecutor ng Makati, ang lalaking sumagip sa akin mula sa isang madilim na nakaraan. O 'yun ang akala ko. Siya ang lalaking nagpakulong sa akin, isinabit ako sa isang krimen na hindi ko ginawa para protektahan ang ex-girlfriend niya, si Katrina. Ang tatlong taon ko sa Bilangguan ng Muntinlupa ay isang malabong alaala ng semento at kulay-abong uniporme. Ang babaeng pumasok doon, isang matagumpay na graphic designer na nagmamahal sa kanyang asawa, ay doon na namatay. Nang sa wakas ay nakalaya ako, inaasahan kong sasalubungin niya ako, pero isang assistant lang ang pinapunta niya para "linisin ang masamang enerhiya" ko. Pagkatapos ay nakita ko sila: si Alex at Katrina, nag-host ng isang "welcome home" party para sa akin, ang babaeng ipinakulong nila. Ipinagparada nila ako, pinilit uminom ng champagne hanggang sa duguin ang loob ng tiyan ko dahil sa butas na ulcer. Si Alex, ang laging tapat na tagapagtanggol, ay agad na tumakbo sa tabi ni Katrina, iniwan akong nagdurugo sa sahig. Pinalsipika pa niya ang medical report ko, isinisi sa alak ang aking kondisyon. Nakahiga ako sa kama ng ospital na iyon, ang mga huling piraso ng pag-asa ay nalalanta at namamatay. Hindi ako makaiyak. Masyadong malalim ang sakit para sa mga luha. Tumawa na lang ako, isang tawang baliw at wala sa sarili. Gusto ko siyang wasakin. Hindi kulungan. Gusto kong mawala sa kanya ang lahat. Ang kanyang karera. Ang kanyang reputasyon. Ang kanyang mahal na si Katrina. Gusto kong maramdaman niya ang naramdaman ko.

Gumuho ang mundo ko sa isang tawag sa telepono. Isang nakakataranta, nanginginig na boses. Inatake raw ng aso si Nanay. Nagmamadali akong pumunta sa emergency room, para lang makita siyang duguan at malubha ang lagay. At ang fiancé ko, si Caleb, walang pakialam at buwisit na buwisit pa. Dumating siya suot ang mamahalin niyang suit, halos hindi man lang sinulyapan ang nanay kong nagdurugo bago magreklamo tungkol sa naistorbo niyang meeting. "Ano ba'ng gulo 'to? Nasa kalagitnaan ako ng meeting." Tapos, nakakagulat na ipinagtanggol pa niya ang aso, si Brutus, na pag-aari ng kababata niyang si Hannah. "Naglalambing lang 'yon," sabi niya, at baka raw "tinakot lang" ni Nanay. "Malalalim na sugat" at impeksyon ang sinabi ng doktor, pero para kay Caleb, abala lang ang lahat. Dumating si Hannah, ang may-ari ng aso, nagkukunwaring nag-aalala habang palihim na ngumingisi sa akin. Inakbayan siya ni Caleb, at sinabing, "Hindi mo kasalanan, Hannah. Aksidente lang 'yon." Pagkatapos ay inanunsyo niyang tuloy pa rin siya sa "multi-bilyong pisong business trip" niya sa Singapore, at sinabihan akong ipadala na lang ang bill ng ospital sa assistant niya. Makalipas ang dalawang araw, namatay si Nanay dahil sa impeksyon. Habang inaayos ko ang burol niya, pumipili ng damit na pamburol, at nagsusulat ng eulogy na hindi ko kayang basahin, hindi ko makontak si Caleb. Patay ang telepono niya. Tapos, may lumabas na notification sa Instagram: isang litrato ni Caleb at Hannah sa isang yate sa Amanpulo, may hawak na champagne, at may caption na: "Living the good life in Amanpulo! Spontaneous trips are the best! #blessed #singaporewho?" Hindi siya nasa business trip. Nasa isang marangyang bakasyon siya kasama ang babaeng pumatay sa nanay ko. Parang may bumagsak na mabigat sa dibdib ko. Pisikal ang sakit ng pagtataksil niya. Lahat ng pangako niya, ng pagmamahal niya, ng pag-aalala niya—lahat kasinungalingan. Habang nakaluhod sa puntod ni Nanay, doon ko lang naintindihan. Ang mga sakripisyo ko, ang pagsisikap ko, ang pagmamahal ko—lahat nauwi sa wala. Iniwan niya ako sa pinakamadilim na sandali ng buhay ko para sa ibang babae. Tapos na kami.

Si Adriana Delgado ay namuhay sa isang perpektong kaayusan, isang walang kamali-mali na extension ng tatak ng kanyang asawang si Gino Revilla. Ang kanyang mga damit ay laging sukat na sukat, ang kanyang tindig ay laging tuwid, ang kanyang ngiti ay laging kontrolado. Siya ang ehemplo ng isang asawang Revilla. Ngunit sa kanyang kaarawan, natagpuan niya ito sa isang food truck, maluwag ang silk tie, nagbabalat ng hotdog para sa isang dalagang humahagikgik sa tapat niya. Ito si Jessa Santos, ang anak ng kanilang dating kasambahay, na ilang taon nang pinopondohan ni Gino ng edukasyon sa ilalim ng pagkukunwaring kawanggawa. Gumuho ang maingat na binuong kahinahunan ni Adriana. Hinarap niya sila, ngunit sinalubong lamang siya ng mga palusot ni Gino at ng pagkukunwaring inosente ni Jessa. Nag-post siya ng isang mapanuyang selfie, ngunit si Gino, na bulag sa katotohanan, ay inakusahan siyang masyadong emosyonal at inanunsyo na si Jessa ay titira sa kanila. Nang gabing iyon, umuwi siya at natagpuan ang kanyang sorpresang birthday party na puspusan na, na pinangungunahan ni Jessa, na suot ang vintage Chanel dress ni Adriana. Si Jessa, mayabang at nagwawagi, ay bumulong ng mga salitang may lason, sinasabing si Gino ay tingin sa kanya ay "malamig sa kama. Parang isda." Ang insulto, isang malupit na dagok, ay nagtulak kay Adriana sa kanyang hangganan. Lumipad ang kanyang kamay, tumama sa pisngi ni Jessa, ang tunog ng sampal ay umalingawngaw sa tahimik na silid. Si Gino, galit na galit, ay kinandong si Jessa, tinitigan si Adriana na para bang siya ay isang halimaw. Sumigaw siya, "Nababaliw ka na ba?" Inakusahan niya itong pinapahiya siya, na wala sa kontrol, at ipinatapon siya sa probinsya. Ngunit si Adriana ay tapos na sa pagsunod sa kanyang mga patakaran. Tinawagan niya si Alex Zamora, ang kanyang kaibigan mula pagkabata, na dumating sakay ng helicopter para ilayo siya. "Hindi na," sabi niya kay Gino, malinaw at malakas ang kanyang boses. "Hindi na tayo pamilya." Inihagis niya ang mga papeles ng diborsyo sa mukha nito, iniwan sila ni Jessa sa kanilang gulo.

Tatlong taon na ang pekeng kasal. Sa bisperas ng pagbabalik ng kakambal niyang si Aurora, nakatanggap ng tawag si Clara Santos mula sa kanyang ina. "Babalik na si Aurora bukas. Si Miguel Reyes ang fiancé ng kapatid mo. Tatlong taon mong inokupa ang posisyon bilang Mrs. Reyes. Panahon na para isauli mo 'yan." Si Clara, isang mahusay pero hindi kilalang indie musician, ay itinabi ang kanyang gitara, itinago ang sariling pagkatao, at naging si "Aurora" para iligtas ang record label ng kanilang pamilya. Ikinasal siya sa pamilyang Reyes, naging isang pamalit sa isang pamalit. Hindi naging madali ang buhay sa mansyon ng mga Reyes. Malamig at walang pakialam si Miguel, na nahuhumaling sa kanyang unang pag-ibig, si Isabelle Yulo. Masigasig na ginampanan ni Clara ang kanyang papel, tiniis ang kawalang-interes ni Miguel at ang walang tigil na panloloko ni Isabelle. Itinapon siya sa isang nagyeyelong pool, iniwang mamatay sa gitna ng dagat, at pinaratangang sa mga krimen na hindi niya ginawa. Isa siyang multo sa sarili niyang pamilya, isang kasangkapang gagamitin at itatapon lang. Inabandona na siya ng kanyang mga magulang mula pagkabata, palaging ang pabigat na ayaw ng lahat. "Hindi kita minahal, Miguel. Kahit isang segundo." Tinalikuran niya ito, iniwan siyang harapin ang mga kahihinatnan ng kanyang kalupitan. Natagpuan niya ang kanyang kalayaan, ang kanyang kaligayahan, ang kanyang tahanan, sa isang lalaking tunay na nagmamahal at gumagalang sa kanya.

Sinira ng matalik kong kaibigan na si Jasmine Imperial, at ng boss ko, si Dante Imperial, ang lahat ng naipon ng pamilya ko. Pagkatapos, ibinintang nila sa akin ang pagbagsak ng merkado, winasak ang aking karera. Nang gabi ring iyon, si Dante, ang lalaking nangako sa akin ng buong mundo, ay pinilit akong pumirma sa isang pekeng pag-amin, gamit ang medical coverage ng nag-aagaw-buhay kong ina bilang panakot. Pumirma ako, isinakripisyo ang lahat para mailigtas siya. Pero hindi doon natapos ang kataksilan. Nagmalaki pa si Jasmine, isiniwalat ang tunay na kulay ni Dante: isa lang akong "kapaki-pakinabang na kasangkapan," hindi kailanman pamilya. Ipinagdiwang pala niya ang kahihiyan ko, hindi inalo ang sarili niyang anak. Gumuho ang mundo ko. Ang paggabay, ang mga pangako, ang tiwala—lahat kasinungalingan. Naiwan sa akin ang mga durog na pangarap at nag-aalab na galit. Bakit niya ginawa ito? Bakit ang lalaking dating nanumpa na proprotektahan ako ay siya pang nagtulak sa akin sa apoy? Naiwan ako sa isang pagpipilian: magpatalo sa kawalan ng pag-asa o lumaban. Pinili kong lumaban. Muli kong bubuuin ang buhay ko, at pagkatapos, pagbabayarin ko sila.

Limang taon akong ikinulong ng asawa kong si Ricardo "Rico" del Marco sa isang rehabilitation center, habang sinasabi sa buong mundo na isa akong mamatay-tao na pumatay sa sarili kong kinakapatid. Sa araw ng paglaya ko, nag-aabang siya. Ang una niyang ginawa ay biglang ikabig ang kotse niya diretso sa akin, sinusubukang sagasaan ako bago pa man ako makaalis sa bangketa. Ang parusa sa akin, sa huli, ay nagsisimula pa lang pala. Pagbalik sa mansyon na dati kong tinawag na tahanan, ikinulong niya ako sa kulungan ng aso. Pinilit niya akong yumuko sa litrato ng "patay" kong kapatid hanggang sa dumugo ang ulo ko sa marmol na sahig. Pinainom niya ako ng isang gayuma para siguraduhing ang "marumi kong lahi" ay magtatapos sa akin. Sinubukan pa niya akong ibigay sa isang malibog na business partner para sa isang gabi, isang "leksyon" daw sa pagsuway ko. Pero ang pinakamasakit na katotohanan ay malapit nang dumating. Ang kinakapatid kong si Katrina, ay buhay. Ang limang taon kong impiyerno ay bahagi lang pala ng kanyang karumal-dumal na laro. At nang masaksihan ng nakababata kong kapatid na si Angelo, ang kaisa-isang dahilan ng aking pagkabuhay, ang aking kahihiyan, ipinahulog niya ito sa isang hagdanang bato. Pinanood lang ng asawa ko siyang mamatay at wala siyang ginawa. Habang namamatay dahil sa aking mga sugat at wasak na puso, tumalon ako mula sa bintana ng ospital, ang huling nasa isip ko ay isang sumpa ng paghihiganti. Muli kong iminulat ang aking mga mata. Bumalik ako sa araw ng aking paglaya. Walang emosyon ang boses ng warden. "Inayos na ng asawa mo. Naghihintay siya." Sa pagkakataong ito, ako naman ang mag-aabang. Para kaladkarin siya, at lahat ng nagkasala sa akin, diretso sa impyerno.

Sa loob ng limang taon, ako ang anino ni Gideon Montemayor. Hindi lang ako basta assistant niya; ako ang kanyang alibi, ang kanyang panangga, ang tagalinis ng lahat ng gulo niya. Akala ng lahat, patay na patay ako sa kanya. Nagkakamali sila. Ginawa ko ang lahat ng iyon para sa kapatid niya, si Justin—ang lalaking tunay kong minahal, na pinangako ko sa kanyang huling hininga na babantayan ko si Gideon. Tapos na ang limang taon. Natupad na ang pangako ko. Nagpasa ako ng resignation, handa nang sa wakas ay magluksa nang payapa. Pero kinagabihan ding iyon, hinamon ng malupit na girlfriend ni Gideon, si Clarisse, ang lalaki sa isang nakamamatay na street race na alam kong hindi niya kayang ipanalo. Para iligtas ang buhay niya, ako ang humawak sa manibela. Nanalo ako sa karera pero ibinangga ko ang sasakyan, at nagising na lang ako sa isang kama sa ospital. Inakusahan ako ni Gideon na ginawa ko iyon para lang mapansin niya, tapos iniwan niya ako para aluhan si Clarisse na may sprained ankle lang. Naniwala siya sa mga kasinungalingan ni Clarisse na tinulak ko raw ito, at itinulak niya ako sa pader nang sobrang lakas kaya bumuka ulit ang sugat sa ulo ko. Pinanood niya lang ako habang pinipilit ako ni Clarisse na uminom ng sunod-sunod na baso ng brandy na alam niyang ikamamatay niya, tinawag niya itong pagsubok sa katapatan. Ang huling pagpapahiya ay nangyari sa isang charity auction. Para patunayan ang pagmamahal niya kay Clarisse, isinampa niya ako sa entablado at ibinenta sa ibang lalaki para sa isang gabi. Tiniis ko ang limang taon ng impiyerno para tuparin ang huling hiling ng isang yumaong lalaki, at ito ang naging gantimpala sa akin. Matapos makatakas sa lalaking bumili sa akin, pumunta ako sa tulay kung saan namatay si Justin. Nag-text ako kay Gideon ng huling mensahe: "Pupuntahan ko na ang lalaking mahal ko." Pagkatapos, dahil wala nang dahilan para mabuhay, tumalon ako.

Sa loob ng anim na taon, inialay ko ang buhay ko sa asawa ko, ang tech CEO na si Isabelle Roxas. Matapos ko siyang iligtas sa isang sunog, ako na ang naging tagapag-alaga sa kanyang ina na na-comatose, isinantabi ko ang sarili kong buhay para maitayo niya ang kanyang imperyo. Pagkatapos, lumabas siya sa national television at sinabi sa buong mundo na ang aming pagsasama ay isang kabayaran lamang sa utang na loob. Hindi niya ako kailanman minahal. Nang gabi ring iyon, namatay ang kanyang ina. Sinubukan ko siyang tawagan, ngunit ang kanyang ex-fiancé—ang lalaking nag-iwan sa kanya sa sunog na iyon—ang sumagot sa telepono. Kasama niya ito, buntis sa anak nito, habang ang kanyang ina ay namamatay nang mag-isa sa ospital. Sa libing, bigla siyang bumagsak at nalaglag ang sanggol. Sumigaw ang kanyang kalaguyo na kasalanan ko raw iyon, at nanatili siyang nakatayo sa tabi nito, hinahayaan siyang sisihin ako. Dineborsiyo ko siya. Akala ko tapos na. Ngunit paglabas namin sa opisina ng abogado, sinubukan akong sagasaan ng kanyang kalaguyo. Itinulak ako ni Isabelle, siya ang sumalo sa pagbangga. Sa kanyang huling hininga, inamin niya ang katotohanan. "Ang baby... anak mo siya, Migz. Palagi siyang sa'yo."

Sa araw ng aking kaarawan, sinabi sa akin ni Mama na oras na para pumili ng mapapangasawa mula sa mga pinakakilalang binata ng Maynila. Pinipilit niya akong piliin si Alejandro del Marco, ang lalaking minahal ko nang buong kabaliwan sa dati kong buhay. Pero naaalala ko kung paano nagtapos ang kuwento ng pag-ibig na iyon. Bago ang araw ng aming kasal, pineke ni Alejandro ang kanyang pagkamatay sa isang pagbagsak ng private jet. Ilang taon akong nagluksa bilang kanyang nobya, para lang matagpuan siyang buhay na buhay sa isang beach, nagtatawanan kasama ang isang mahirap na estudyanteng personal kong tinulungan. May anak pa sila. Nang harapin ko siya, ang mga kaibigan namin—ang mga lalaking nagpanggap na umalo sa akin—ang pumigil sa akin. Tinulungan nila si Alejandro na itapon ako sa karagatan at pinanood lang ako mula sa pantalan habang nalulunod ako. Habang nilalamon ako ng tubig, isa lang ang nagpakita ng totoong emosyon. Ang karibal ko mula pagkabata, si Dante Imperial, ay isinigaw ang pangalan ko habang pinipigilan siya, ang mukha niya'y puno ng pighati. Siya lang ang umiyak sa libing ko. Nang imulat kong muli ang aking mga mata, bumalik ako sa aming penthouse, isang linggo bago ang malaking desisyon. Sa pagkakataong ito, nang hilingin ni Mama na piliin ko si Alejandro, ibang pangalan ang ibinigay ko. Pinili ko ang lalaking nagluksa para sa akin. Pinili ko si Dante Imperial.

Si Marco, ang asawa ko, dapat sana ang pag-ibig ng buhay ko, ang lalaking nangakong poprotektahan ako habambuhay. Pero sa halip, siya ang pinakamatinding nanakit sa akin. Pinilit niya akong pirmahan ang divorce papers, pinaratangan akong nagnanakaw ng sikreto ng kumpanya at nananabotahe ng mga proyekto, habang ang una niyang pag-ibig, si Hannah, na akala ng lahat ay patay na, ay biglang nagpakita, buntis at nagdadalang-tao ng anak niya. Wala na ang pamilya ko, itinakwil ako ng nanay ko, at namatay ang tatay ko habang nag-o-overtime ako sa trabaho, isang desisyong pagsisisihan ko habambuhay. Nag-aagaw-buhay ako, may malubhang kanser, at hindi man lang niya alam, o wala siyang pakialam. Masyado siyang abala kay Hannah, na allergic sa mga bulaklak na inaalagaan ko para sa kanya, mga bulaklak na paborito niya dahil paborito rin ni Hannah. Inakusahan niya akong may relasyon sa kinakapatid kong si Miguel, na siya ring doktor ko, ang nag-iisang taong tunay na nagmamalasakit sa akin. Tinawag niya akong nakakadiri, isang kalansay, at sinabing walang nagmamahal sa akin. Natatakot ako na kung lalaban ako, mawawala sa akin kahit ang karapatang marinig ang boses niya sa telepono. Sobrang hina ko, sobrang kaawa-awa. Pero hindi ko hahayaang manalo siya. Pinirmahan ko ang divorce papers, ibinigay sa kanya ang Salcedo Group, ang kumpanyang palagi niyang gustong wasakin. Nagpanggap akong patay, sa pag-asang sa wakas ay magiging masaya na siya. Pero nagkamali ako. Tatlong taon makalipas, bumalik ako bilang si Aurora Montenegro, isang makapangyarihang babae na may bagong pagkatao, handang pagbayarin siya sa lahat ng ginawa niya.

Matapos ang dalawang taon ng brutal na IVF treatments, sa wakas ay hawak ko na ang isang positibong pregnancy test. Ako ang utak sa likod ng aming multi-bilyong tech company, at ang sanggol na ito sana ang pinakamalaking joint venture namin ng asawa kong si Marco. Hanggang sa dumating ang isang anonymous text. Isang video ni Marco na hinahalikan ang isang Instagram model, ang kamay niya ay nasa hita nito. Sinundan ito ng pangalawang text: isang bank statement na nagpapakitang nagnakaw siya ng milyun-milyon mula sa aming kumpanya para ibigay sa babae. Nagpasya akong pumunta sa company gala at gamitin ang pagbubuntis ko para iligtas kami. Pero naunang dumating ang kabit niya, si Celine, na buntis din daw. Sa harap ng lahat, niyakap siya ng biyenan ko, tinawag siyang tunay na ina ng susunod na tagapagmana. Ibinigay niya kay Celine ang kuwintas ng pamilya na ipinagdamot niyang isuot ko noong araw ng kasal namin. Kalaunan, tinulak ako ni Celine. Natumba ako, at isang matinding kirot ang naramdaman ko sa aking tiyan. Nagdurugo ako sa sahig, nawawala ang aming himalang sanggol. Nagmakaawa ako kay Marco na tulungan ako. Tiningnan niya ako, iritang-irita. "Huwag ka ngang OA," sabi niya, bago ako talikuran para alalayan ang kanyang kabit. Pero habang nagdidilim ang paningin ko, may ibang lalaking tumakbo sa tabi ko. Ang pinakamalaki kong karibal, si Andres de Villa. Siya ang bumuhat sa akin at isinugod ako sa ospital. Nang magising ako, wala na ang sanggol at abo na ang mundo ko, nandoon pa rin siya. Tiningnan niya ako at nag-alok. Isang alyansa. Isang pagkakataon na bawiin ang lahat mula sa mga lalaking umapi sa amin at sunugin ang kanilang mga imperyo hanggang sa maging abo.

Pagkatapos ng pitong taong pagsasama at isang masakit na pagkalaglag, ang dalawang pink na linya sa pregnancy test ay parang isang himala. Hindi na ako makapaghintay na sabihin sa asawa kong si Marco, ang lalaking sumalo sa akin sa bawat masakit na infertility treatment. Habang papunta ako para hanapin siya, nakita ko siya sa isang parke kasama ang isang babae at isang batang lalaki. Ang bata, na kamukhang-kamukha niya, ay tumakbo at sumigaw, "Daddy." Ang babae ay si Katrina, ang baliw na stalker na "aksidenteng" nagtulak sa akin sa hagdanan limang taon na ang nakalilipas, na naging sanhi ng una kong pagkalaglag. Apat na taong gulang ang bata. Ang buong pagsasama namin, lahat ng gabing yakap-yakap niya ako habang umiiyak ako para sa nawala naming anak—lahat pala ay kasinungalingan. Mayroon siyang sikretong pamilya kasama mismo ang babaeng nagdulot ng aming sakit. Hindi ko maintindihan. Bakit niya ako pinahirapan sa loob ng pitong taon para sa isang sanggol na mayroon na pala siya? Tinawag niya akong "tanga sa pag-ibig," isang hangal na madali niyang maloloko habang nabubuhay siya sa kanyang dalawang buhay. Pero mas malala pa ang katotohanan. Nang magkunwari ang kanyang kabit na kinidnap ito at ako ang sinisi, ipinadukot niya ako at ipinabugbog, sa pag-aakalang estranghero ako. Habang nakagapos ako sa sahig ng isang bodega, sinipa niya ako sa tiyan, pinatay ang aming hindi pa naisisilang na anak. Wala siyang ideya na ako iyon.

Ang huling alaala ko ay ang nakakasilaw na sakit sa likod ng aking mga mata, pagkatapos ay kadiliman. Nang imulat ko ulit ang mga ito, nasa kama na ako, dalawampu't limang taon na mas bata, bago pa naging isang hungkag na kasal ang buhay ko kay Augusto Montenegro, isang Senador ng Pilipinas na tinitingnan lang ako bilang isang pampulitikang palamuti. Isang masakit na alaala ang lumitaw: ang pagkamatay ko dahil sa aneurysm, dulot ng maraming taon ng tahimik na pagdadalamhati. Nakita ko ang isang litrato ni Augusto, ang kanyang college sweetheart na si Hannah, at ang aming anak na si Kian sa isang family retreat, na para bang sila ang perpektong pamilya. Ako ang kumuha ng litratong iyon. Napabalikwas ako sa kama, alam kong ito ang araw ng retreat na iyon. Tumakbo ako papunta sa pribadong airfield, desperadong pigilan sila. Nakita ko sila doon, naliligo sa liwanag ng umaga: si Augusto, si Kian, at si Hannah, na mukhang isang perpekto at masayang pamilya. "Augusto!" sigaw ko, garalgal ang boses. Nawala ang kanyang ngiti. "Carmela, anong ginagawa mo dito? Gumagawa ka ng eksena." Hindi ko siya pinansin, at hinarap si Hannah. "Sino ka? At bakit ka sasama sa trip ng pamilya ko?" Bigla akong binangga ni Kian, sumisigaw, "Umalis ka na! Sinisira mo ang trip namin ni Tita Hannah!" Ngumisi siya. "Kasi hindi ka masaya kasama. Si Tita Hannah, matalino at masaya. Hindi tulad mo." Suminghal si Augusto, "Tingnan mo ang ginawa mo. Nainis mo si Hannah. Ipinapahiya mo ako." Ang mga salita niya ay mas tumama sa akin kaysa sa anumang pisikal na sakit. Isinakripisyo ko ang aking mga pangarap para maging perpektong asawa at ina, para lang ituring na isang katulong, isang hadlang. "Mag-divorce na tayo," sabi ko, ang boses ko ay isang tahimik na kulog. Natigilan sina Augusto at Kian, pagkatapos ay napangisi. "Sinusubukan mo bang kunin ang atensyon ko, Carmela? Napakababaw mo na." Naglakad ako papunta sa mesa, kinuha ang mga papeles ng diborsyo, at pinirmahan ang pangalan ko nang may matatag na kamay. Sa pagkakataong ito, pinipili ko ang sarili ko.

Sa gabi ng kasal ko, lasing na lasing ang bago kong asawa na si Marco. Ang best friend ko sa loob ng dalawampung taon, si Carla, ay nag-text sa akin ng praktikal na payo: bigyan siya ng honey water at hayaan siyang matulog. Pero nang tumahimik na siya, bigla niya akong hinila palapit, ang hininga niya'y mainit sa aking leeg. "Mahal na mahal kita, Carla," bulong niya. At doon ko nakita. Isang tattoo na hindi ko pa nakikita dati, isang letrang 'C' na naka-ukit mismo sa tapat ng kanyang puso. Kinabukasan, sa aking kaarawan, dumating si Carla na may dalang cake, ang ngiti niya'y kasing tamis ng lason. Pagkatapos ng isang kagat, nagsimulang magsara ang lalamunan ko. Mani. Alam niyang nakamamatay ang allergy ko dito. Habang naghahabol ako ng hininga, ang unang reaksyon ni Marco ay hindi ang tulungan ako, kundi ang ipagtanggol siya. Tumayo siya sa pagitan namin, ang mukha niya'y isang maskara ng galit. "Ano ba ang problema mo sa kanya?" sigaw niya, bulag sa katotohanang ang asawa niya ay sinasakal na sa kanyang harapan. Napatumba ako, sinusubukang abutin ang aking EpiPen, ngunit hinawakan niya ang braso ko, hinila ako pabalik. "Hihingi ka ng tawad kay Carla ngayon din!" Gamit ang huling lakas ko, sinampal ko siya sa mukha. "Buntis ako," garalgal kong sabi. "At hindi ako makahinga."

Ang kumpanya kong InnovaTech ang naging buong buhay ko. Itinayo ko ito mula sa wala, kasama ang boyfriend kong si Carlo, sa loob ng sampung taon. College sweethearts kami, ang "golden couple" na kinaiinggitan ng lahat. At ngayon, malapit nang maisara ang pinakamalaking deal namin, isang ₱2.5 bilyong kontrata sa Apex Capital. Pero bigla na lang akong nakaramdam ng matinding pagkahilo at pagsusuka. Hinimatay ako. Nagising na lang ako sa isang ospital. Pagbalik ko sa opisina, hindi na gumana ang keycard ko. Tinanggal na ang access ko. Ang litrato ko, na may malaking "X" na marka, ay nasa basurahan. Si Katrina Sandoval, isang batang intern na kinuha ni Carlo, ang nakaupo sa desk ko, umaarteng siya na ang bagong Chief of Operations. Malakas niyang ipinahayag na ang mga "non-essential personnel" ay dapat lumayo, habang diretsong nakatingin sa akin. Si Carlo, ang lalaking nangako sa akin ng mundo, ay nakatayo lang sa tabi, malamig at walang pakialam ang mukha. Binalewala niya ang pagbubuntis ko, tinawag itong abala, at pinilit akong mag-mandatory leave. Nakita ko ang isang tubo ng matingkad na pulang lipstick ni Katrina sa mesa ni Carlo. Ito rin ang kulay na nakita ko sa kuwelyo niya. Doon na nag-ugnay ang lahat: ang mga gabing ginagabi siya sa pag-uwi, ang mga "business dinner," ang bigla niyang pagka-abala sa kanyang telepono—lahat pala ay kasinungalingan. Ilang buwan na nilang pinaplano ito. Ang lalaking minahal ko ay wala na, napalitan ng isang estranghero. Pero hindi ko hahayaang kunin nila ang lahat. Sinabi ko kay Carlo na aalis ako, pero hindi ako aalis nang hindi ko nakukuha ang buong parte ko sa kumpanya, na nakabase sa halaga nito pagkatapos ng pondo mula sa Apex. Ipinaalala ko rin sa kanya na ang core algorithm, ang mismong dahilan kung bakit mamumuhunan ang Apex, ay nakapatent sa pangalan ko lamang. Lumabas ako ng opisina, kinuha ang telepono ko para tawagan ang nag-iisang taong hindi ko inaakalang tatawagan ko kailanman: si Ethan Jenson, ang pinakamatindi kong karibal.

Ang tawag sa telepono ay dumating sa pinakamainit na araw ng taon. Ang anak kong si Leo ay ikinulong sa isang nagbabagang kotse ng stepsister ng asawa ko, si Casey, habang ang asawa kong si Coleman ay nakatayo lang sa tabi, mas nag-aalala pa sa kanyang antigong Mustang kaysa sa aming halos walang malay na anak. Nang basagin ko ang bintana para iligtas si Leo, pinilit ako ni Coleman na humingi ng tawad kay Casey, at ni-record pa ang aking kahihiyan para ipakita sa publiko. Hindi nagtagal, natuklasan ko ang kanyang nakakakilabot na sikreto: pinakasalan niya lang ako para pagselosin si Casey, at tiningnan ako bilang isang kasangkapan lamang sa kanyang baluktot na laro. Durog ang puso, nag-file ako ng divorce, ngunit lalo lang lumala ang kanilang pagpapahirap. Ninakaw nila ang kumpanya ko, kinidnap si Leo, at nag-orkestra pa ng isang makamandag na kagat ng ahas, iniwan akong nag-aagaw-buhay. Bakit ganito na lang ang galit nila sa akin? Anong klaseng lalaki ang gagamitin ang sarili niyang anak bilang pain, at ang kanyang asawa bilang sandata, sa isang napakalupit na palabas? Ngunit ang kanilang kalupitan ay nagpaalab ng isang malamig na poot sa loob ko. Hindi ako masisira. Lalaban ako, at pagbabayarin ko sila.

Sa loob ng sampung taon, inakala kong si Marco Imperial ang aking tagapagligtas. Siya ang humila sa akin mula sa maliit at konserbatibong probinsya namin patungo sa kumikinang na siyudad ng Maynila, kung saan ako naging kanyang tapat na fiancée at isang matagumpay na hand model. Pagkatapos, isang sorpresang manicure na binook ni Marco sa salon ng ex-girlfriend niyang si Katrina ang sumira sa mga kamay ko, winasak ang career ko ilang araw lang bago ang isang malaking kontrata. Nang magbanta ang ahente ko na kakasuhan si Katrina, sumabog ang galit ni Marco, inakusahan akong sinisira ko raw ang negosyo ng babae. Makalipas ang ilang araw, dinala niya ako sa isang liblib na bundok, kinaladkad palabas ng kotse, inihagis ang bag ko sa lupa, at pinaharurot ang sasakyan palayo, iniwan akong mag-isa, buntis, at walang signal. Matapos ang dalawang araw ng purong takot at pagkauhaw, bumalik ako sa condo namin para lang madatnang kaswal na nakikipagtawanan si Marco sa mga kaibigan niya tungkol sa pag-iwan sa akin. Tinawag niya akong "panakip-butas" at kinutya ang career ko, na naglantad ng kanyang tunay at malupit na pagkatao. Hindi ko maintindihan kung paano ang lalaking minahal ko, ang ama ng dinadala ko, ay kayang ituring akong parang isang basurang itatapon na lang, lalo na't itinakwil na ako ng sarili kong pamilya, na nag-iwan sa aking tunay na mag-isa at walang matatakbuhan. Dahil wala nang mawawala sa akin, gumawa ako ng desisyon: Puputulin ko ang lahat ng koneksyon ko kay Marco, simula sa sanggol na ito, at babawiin ko ang buhay ko, anuman ang kapalit.

Nakaupo ako sa pinakamahal na restaurant sa buong siyudad, hinihintay si Marco, ang fiancé ko, para icelebrate ang malaking tagumpay ng kumpanya niya. Limang taon naming pinagsikapang itayo iyon. Pero hindi siya dumating. Sa halip, nakita ko ang isang Instagram story mula sa best friend ko, si Katrina, na nagpapakita kay Marco na himbing na himbing sa sofa niya, walang damit pang-itaas, habang mapaglaro niyang tinatakpan ang kanyang bibig. Ang caption: "He works so hard! Had to make sure my favorite CEO got home safe." Ang lalaking pakakasalan ko sana ay kasama na naman ng best friend ko. Nang sa wakas ay umuwi siyang lasing, binigyan niya ako ng isang murang smart home hub – yung basic model na katatapon lang ni Katrina. Kinabukasan, nasa kotse niya si Katrina, ipinagmamayabang ang mamahaling version. Nang sabihin kong lumabas siya, ngumisi lang siya, "Pilitin mo ako." Sumiklab ang galit ko. Hinablot ko ang braso niya, at tumili siya, saka nagpagulong-gulong palabas ng kotse. Mabilis na lumapit si Marco, tinulak ako sa isang tabi, at kinandong si Katrina, masama ang tingin sa akin. "May problema ka sa utak, sinasaktan mo ang sarili mong kaibigan." Pinaharurot niya ang sasakyan, at nasagasaan ng gulong sa likod ang binti ko, nabali ang fibula ko. Sa apartment, nakahiga si Katrina, kumakain ng Japanese strawberries na binalatan ni Marco para sa kanya – mga prutas na palagi niyang sinasabing masyado siyang abala para bilhin para sa akin. Tapos nakita ko ang locket ng lola ko, ang huling regalo niya, sa kwelyo ng aso ni Katrina, puno ng mga kagat ng aso. Nakatayo lang doon si Marco, puno ng pagkadismaya sa akin. "Ganyan din ba ang tingin mo?" tanong ko. Hindi siya sumagot. Mahigpit kong hinawakan ang sirang locket, itinulak ang wheelchair ko palabas, at umalis nang hindi lumilingon.

Kami ni Benicio, ang asawa ko, ang "golden couple" ng Maynila. Pero kasinungalingan lang ang perpektong pagsasama namin. Wala kaming anak dahil sa isang pambihirang genetic condition na, ayon sa kanya, ikamamatay ng sinumang babaeng magdadala ng anak niya. Nang humingi ng tagapagmana ang nag-aagaw-buhay niyang ama, may solusyon si Benicio: isang surrogate. Ang babaeng pinili niya, si Anya, ay isang mas bata at mas masiglang bersyon ko. Bigla na lang, palaging abala si Benicio, sinusuportahan daw si Anya sa "mahirap na IVF cycles." Nakalimutan niya ang birthday ko. Pati ang anniversary namin. Sinubukan kong maniwala sa kanya, hanggang sa narinig ko siya sa isang party. Inamin niya sa mga kaibigan niya na ang pagmamahal niya sa akin ay isang "malalim na koneksyon," pero ang sa kanila ni Anya, ito ay "apoy" at "nakakabaliw." Nagpaplano siya ng isang sikretong kasal para sa kanila sa Amanpulo, sa mismong villa na ipinangako niya sa akin para sa aming anniversary. Binibigyan niya si Anya ng kasal, ng pamilya, ng buhay—lahat ng bagay na ipinagkait niya sa akin, gamit ang kasinungalingan tungkol sa nakamamatay na genetic condition. Ang pagtataksil ay sobrang tindi, parang isang malakas na sampal na yumanig sa buong pagkatao ko. Nang umuwi siya nang gabing iyon, nagsisinungaling tungkol sa isang business trip, ngumiti ako at gumanap bilang isang mapagmahal na asawa. Hindi niya alam na narinig ko ang lahat. Hindi niya alam na habang pinaplano niya ang kanyang bagong buhay, pinaplano ko na ang pagtakas ko. At tiyak na hindi niya alam na katatawag ko lang sa isang serbisyo na may isang espesyalidad: ang pagpapawala ng mga tao.