mga gamit sa aming bahay. Pinipili ko ang mga gamit na mapapakinabangan

uran niya si Tito Ivan. Bihis na bihis ang mag-asawa. "Aalis kayo?" Pagtataka ko. Umu

g ko. Nagsirkuhan ang mga kilay niya dahil sa pagkainis. "Sabi na nga ba at hindi na naman sinabi ng batang 'yon

art, you're cute when you're pregnant," nangingiting lambing ni Tito sa kan'ya. Bigla akong napasimangot

mga napiling gamit. "Tita hindi ko po siya kaibi

gan kitang mag-impake. Isasama ka namin ng Tito mo sa ibang bansa at simula ngayon d

hang naging biglaan ang pag-alis nila patungong ibang bansa. "Tita, ayaw ko pong maging pabigat sa inyo. Balak ko po sanang

o. "Dahil ba ito sa mga nasabi ko?" malungkot na sabi

para sa sarili ko. Nangako rin po ako sa kanila," marahan kong paliwanag s

what you want. But when you need something, don't be shy to ask for help," she sa

avy

ith you, but I can't afford to rui

*

ayo ako upang hawiin ang kurtina sa bintana upang malayang makapasok ang liwanag sa loob ng kwarto ko, isang napakalaking himala para sa mga

uso at puno ng katanungan ang is

sa bandang tabi. Sa sobrang pag-iisip ko, kung paano ko ito mabubuksan, b

ng puso ko at kasabay nito ang iba't-ibang blured vision na lumabas sa aking mga ala

kasuotan. Nagsasayaw sila ng babaeng mukhang prinsesa sa gitna ng eleganteng bulwagan. Ngunit kapag pinagmamasdan ko itong mabut

os na pagkain. Malamang dahil sa pagpapabaya ko sa sariling

may sila sa kamalasan kong dala. Napansin ko kase na medyo maselan ang pagbubuntis niya, kaya naman ng mag-suggest si Tito Ivan na mag-migrate kami sa ibang bansa mas naging panatag a

la. Sa madaling salita, hindi ako sanay na walang kasama sa buhay. Kaya naman, tuwing gigising ako sa umaga, parang pinapatay ako sa kalungkut

ksi ang pamamahay na ito ng kalungkutan

g ganang makipag-usap sa iba. Ilang buwan na rin ang lumipas simula ng mamata

na ito, dahil naka

dahil alam kong may dahilan kung bakit buhay pa rin ako hanggang ngayon. Oo at hindi ko maitatanggi na malaki ang naging impak ng pagkawala

. Mas makakabuting ganito dahil wala rin naman akong magagawa sa kapalaran nila.

panaginip, pero mas pinipili kong huwag makialam. Hanggang sa mas

al na paggalaw ng mga ulap. "Miss ko na po kayong dalawa, Nay, Tay," bulong ko sa kawalan at panandaliang ipinikit ang mga mata. Ngunit napamulat ako dahil sa matinis na sigaw

a tao dahil natatakot akong magtiwala sa kanila. Hindi ko alam kung ano nga bang dahilan? Mula pagkabata kasi, sabik ako sa

o, isang umaga, nagising na lamang akong umiiyak, puno

habang lumilipas ang araw nagiging mainitin na rin ang ulo ko at palaging iritado sa lahat ng bagay. Kapag nangyayari ito, hinahayaan ko na lama

Gusto kong makapag-relaxed at panandalian

lim nito. Habang pinagmamasdan ang sarili, kasabay nito ang pagbagsak ng kasuotan ko sa sahig. Mula sa salamin, makikita ang mga markang itim sa aking balat. Hindi ko alam

es. All I can say is, my eyes are not normal for a mortal pers

ba't ibang kulay talaga. Hindi ko masasabing heterochromia dahil tulad ng markang itim na nakikita ko sa mga balat ko, hindi rin ito nananatili dahil sa emosyon ko. Kaya kahit hindi com

ame as I feel, lifeless and dark. The previously happy eyes

umantong sa ga

ng bumagsak sa sahig ang napakahaba nitong hibla. Oh no. I only forgot to cut it for a month, but the

uyan ng nanulay sa aking isipan ang mga alaal