hoff-ei

ou- en de Liakhoff-eilanden. Deze laatsten liggen het dichtst bij de Siberische kust, tusschen de 73 en 75 graden noorderbreedte en de 135 en 140 graden ooste

ssen van lagere orde. De grond ligt vol walvisch- en mammouth-beenderen, die sedert de vorming dezer eilanden daar opgehoopt zijn, evenals er

in het begin de

et aan land zetten, nadat zij veertig dagen drijvende geweest waren en eenen afstand van zes of zevenhonderd mijlen afgelegd hadden. Zuidoostelijk van het eiland, op de Siberische ku

op dezen lengtegraad. Daar voorbij, tot aan den rand van het nimmer smeltende poolijs, heeft ge

e grens der aarde, al ligt ook Spitsbergen en het noor

zij een heel eind weegs afgelegd, dat zij anders hadden moeten doortrekken in een land dat gedurende den winter nauwelijks toegankelijk is. Misschien mochten zij dus nog van geluk spreken, indien zij het nu maar niet al te slecht troffen nu zij in handen gevallen waren van inboorlingen der Liakhoff-eilanden. Want het stond te bezien of deze lieden hen vrij zoude

end uiterlijk en staan nog verre in beschaving ten achter bij de andere strandbewoners dezer streken, de Tchouktchis, de Joukaghirs en de Samojeden. Zij zijn afgodendienaars in de meest strikte beteekenis van het woord, ondanks de moeite w

bezig met de walvischvangst, welke in dit gedeelte van de noordelijke IJszee veel oplevert, e

ldoende warmte onderhouden wordt. Voor brandstof wordt het voorwereldlijke hout gebruikt, dat veel van steenkool heeft en in groote hoeveelheden op deze eilanden aangetroffen wordt, zonder nog de walvischbeenderen te rekenen, die mede voor hetzelfde doel dienstig zijn. Eene opening in het "dak" dezer holwonin

zamen. Ook worden er elanden buit gemaakt en tegen het aanbreken van den winter groote voorraden visch gedroogd en ge

stam en de Eskimo's van het uiterste Noorden in Amerika, onder wie eene republikeinsche gelijkheid regel is. Nog grooter is echter het verschil in uiterlijke welvaart, in zeden en in gastvrijheid. Over het gemis

de Behringstraat overkomen was, konden zij het niet anders dan aan eene buitengewone ongunst van het noodlot toeschrijven, dat

omringd zag door een honderdtal-wanstaltige wilden, die met woeste gebaren en geluid

, nadat hij degenen, die het dichtst bij h

el goeds, vader,

iziger te ontvangen! zouden zij bij

ons waarschijnlijk op hun e

n houden

gedaan met twee matrozen, die

ascabel en de anderen reeds aangegrepen. Zij zagen zich dus genoodzaakt goed- of kwaadschik

weg naar de Schoone Zwerfster, wier aanwezigheid door e

Tourkef gebracht en daar in eene vrij groote r

erkte Cascabel op, nadat zij zich rondom het brandende vuur g

niets om te eten bij zich en waren zonder eenige schuilplaats, maar zij bevonden zich tenminste bij elkaar. Zij stonden dicht tegen elkander aan en deden hun best om den honger en de koude niet te voelen. Het werd duister, zij konden elkaar niet meer zien, alleen nog maar hooren. Onder aanhoudende angsten, telkens met het vooruitzicht van in de diepte te zullen worden gesto

ing het eene uur na het and

dat er zich reeds andere schipbreuk

ntwoor

die reed

landers, die russisch spreken, onder elkander hooren prat

akhoff-eilanden verstaanbaar maken kon. Maar wat zou dit baten tegenover deze roofzuchtige wilden, die oorspronkelijk afkomstig zijn uit den omtrek der groo

dat zijne Schoone Zwerfster door het dievengespuis ontdekt, leeggeroofd en misschien vernield zou worden. Het was waarlijk nog al de moeite waard, door z

ed! Het baat immers niets of gij u driftig maakt. Bedenk

wel kunnen geb

n wij niet allen behouden en levend hier? Hoeveel gevaren zijn wij niet te boven gekomen, Cesar; het is bijna niet om er aan t

wel mijn hart luchten tegen den duivel, die ons stellig aan dit diefachtige vee h

geen van de passagiers der Schoone Zwerfster ontbrak op het appèl. Zooals zij Po

omde Cascabel. Een eenigszins gelikte beer zou

idnagel geworden zou zi

gelaten om op de Schoone Zwerfster te passen, misschien met gevaar van zijn leven

, kwam ook die aan de andere l

ako? zucht

ll? klaagde

den? dacht J

ver Kruidnagel bezorgd waren, maar toch onmiddellijk na

woorden, vermengd met hondengeblaf. Het duurde niet lang of de deur werd opengeruk

el,.... tenminste als ik het werkelijk be

met ons allemaal, antwoordde Casca

Zwerfster? vroeg

ben deze heeren onder de sneeuw weten te vinden, zij hebben er zic

vroeg Corn

ko

ull? zeide

l even al

het nog het beste dat hun huis er zich ook bevond,

htzame Kruidnagel het een en ander in zijne zakken gestoken. Hij had eenige blikken ingemaakt vleesch medegenomen en dat was voldoende om althans eenigen tijd den honger te stillen.

gezelschap uit het hol te voorschijn geroepen. Ofschoon het vinnig

voor Tchou-T

ruimer en ook een weinig geriefelijker dan de armzalige verblijven zijner onderdanen. Zij was uitgegraven

het gelaat had iets beestachtigs door een paar scherpe hoektanden, die onder zijne lippen te voorschijn kwamen. Hij zat op eenen hoop pelterijen,

nie, of ik heb het m

ftigtal inlanders, nagenoeg eveneens gekleed als hun opperhoofd en wier geslacht men ni

ius, wiens landaard hij waarschijnlijk vermoedde.

zij

woordde Sergius, denkende dat dit eenige

-Tchouk, terwijl hij op Cascabel

ranschen, z

aalde het inland

k, of van eenen volkstam met

Tchou-Tchouk gebrac

franschen!... Uit Frankrijk

, met al de vrijmoedigheid van iemand di

naar Kayette wijzende, want het ontging hem niet dat

diaansche, verz

chen Tchou-Tchouk en Sergius, waarvan deze laatste de

eschouwen en genoodzaakt waren op het eiland Kotelnyi te blijven, zoo lang zij niet in s

vroeg Cascabel. Die roovers hebben stellig alles wat er

e dat zij zich niet zouden verwijderen en het bleek hun reeds den eersten dag dat zij zorgvuldig in het oog gehouden werden. Het zou hun tr

ingen in stomme verbazing over John Bull, die zijne leelijkste gezichten tegen hen trok. De wilden hadden noo

ok wel menschen! m

s geen eer voor on

nblik voegd

n apen zijn. Die staan in alle opzichten boven hen en ik vra

Maar toen een inboorling de hand naar hem uitstak, b

der. Bijt ze maar! Bijt er

betalen indien de aandacht der inboorlingen niet afgeleid was geworden door de verschijning

er inboorlingen had in zijn leven zulk eenen vogel onder de oogen gehad, met zulke kleurige ved

liet hij achtereenvolgens hooren, tot niet geringe verbazing der inboorlingen. Bijgeloovig als zij waren, dachten zij niet anders of er was eene bovenaardsche macht in het spel. Zij geloofden da

er je niet, Jako, zeg aan die u

al zoo hard en barsch dat de inlanders het niet langer uit konden houden, maar onder teekenen van de grootste ontsteltenis op de vlu

leinigheid zijnen moed weer terugkreeg, de drommel

ij weder van de Schoone Zwerfster bezit namen, besloten zij daarin een onderkomen te zoeken. Zonder eenigen twi

laten. Intusschen was het eene groote verbetering dat zij de geriefelijke slaapplaatsen en vertrekken in den wagen weder mochten betrekken in plaats van een stinkend onderaardsch hol. Alles werd op zijne plaats gevonden. Beddegoed, keukengereedschap, ingemaakte levensm

n die ongetwijfeld, even als zij zelven, door weer en wind op dezen onherbergzamen archipel beland waren. Het was zaak te beproeven of deze vreemdelin

r viel heel wat schoon te maken en Cornelia, die eene ordelijke huishoudster was, begon met alles uit te hale

er vleide met de hoop van zijne majesteit Tchou-Tchouk op de eene of andere manier een kool te kunnen

eid als hun zelve gelaten werd. Het bleek dat zij niet achter slot gehouden werden, maar in een hol aan het andere einde van het

n op hun gelaat te lezen; hunne ongekamde en wild dooreengegroeide haren en hun verwarde baard maakten het bijna onmogelijk hunne trekken te onderscheiden. Het waren echter een paar stevige volwassen mannen wier hulp, als het er op aankwam, niet te versmaden was. Maar het was alsof zij op de kennismaking met de a

te Ortik en de jongste Kirschef heette. Zij toonden eerst eenige aarzeling, do

j het naderen van den winter niet bijtijds de Behringstraat kunnen bereiken en is het tusschen het ijs vastgeklemd geraakt. Niet ver van de Liakhoff-eilanden, een weinig noordelijk daarvan, is het eindelijk gebarsten en gezonken, waarbi

dat geleden?

aanden

en zij u

. Tchou-Tchouk houdt ons gevangen en wil ons n

van daan halen? viel K

uwen toon liet

hebt voor uzelven zoowel als voor ons.....

dat wij medegenomen hebben is door de inboorlingen bu

e erger, h

en niet uit het oog verloren. Hunne kleederen waren geheel versleten, zij hadden niets anders te eten dan den gewonen mondkost der inboorlingen en deze was nauwelijks voldoende om hunnen honger te stillen. Tegen

ereiken, maar de wilden zullen ons dan zeker niet zooveel vrijheid lat

nden vóór het open water wordt, zeide Sergius.

om weg te komen? vroe

k op onzen weg dat wij elkander trachten te helpen. Gij moet veel uitgestaa

och niet bijzonder toeschietelijk. Wanneer men hun nu en dan een wei

missen konden. Met hen samenwonen wilden zij echter niet. Zij bleven lieve

h dit mocht geene reden zijn om hun geene hulp aan te bieden. De eene schipbreukeling is immers den ander bijstand schuldig. Er werd dus besloten dat hun lot zooveel als mogelijk was verzacht

ht voor het inlandsche opperhoofd te verschijnen en opnieuw te luisteren naar zijne aanmaningen om te zorgen dat het losgeld er kwam. Hij maakte z

et het geld terug te geven dat ge reed

oogenblik van dreigen tot doen zou overgaan. In plaats van Tchou-Tchouk had Cascabel hem in de wandeling den bijnaam Sjoe-Sjoe gegeven,

en dat hij heelemaal "op" was, en daarmede bedoelde hij dat zijne hersenkast leeg begon te worden. Een man als hij, die op het stoute maar betreurenswaardige de

smoedig, dat Cornelia

e zult wel iets weten te vinden; op het oogenblik dat ge e

ge dat

er op t

wen in de schranderheid van haar man bleef stellen, on

doen afzien, bleef vruchteloos. Er was evenwel nog geene reden om het geduld te verliezen. Al had het inlandsche opperhoofd er in toegestemd hen in vrede te laten trekken, dan

taan dat het middagmaal wat overvloediger zou wezen dan gewoonlijk. Ingelegd vleesch en groenten waren de hoofdschotels; maar gelukkig was er in de provisiekast ook nog geen

vraagd en namen de uitnoodiging aan. Dit was de eerste kee

, alsof zij die stem meer gehoord had. Maar waar of wanneer zij den vreemde ontmo

Kruidnagel zich tot de twee mannen aangetrokken, die bovendien in

rkomen was in de provincie Alaska. Hij beschreef hoe hij bijna stervende door hen gevonden was nadat hij bijna

lik zij met elkander wisselden terwijl hun dit verhaal gedaan werd. Niemand had daar echter erg in. Na een goed stuk van den koe

nigen afstand wa

de grens van Alaska overvallen hebben en dien wij hadden wil

buitenkansje

nu in het bezit zijn van Tchou-Tchou

in de duisternis hunnen weg niet terug kunnen vinden, maar waren na veel omzwervens te Port-Clarence terecht gekomen. Daar hadden zij eene schuit gestolen en hadden beproefd de Behringstraat over te steken;