/0/64624/coverbig.jpg?v=67b00165ee9059a2891897bf40f7dffb)
Minsan nga lang tumibok ang puso. Doon pa sa taong hindi inaasahan. Si Cahaya Villarin, isang dalagang napilitan na lumayo. Matakasan lamang ang mga magulang na gusto siyang gawing pambayad utang. Napadpad sa isang liblib na lugar kung saan doon namuhay ng payapa. Malayo sa mga magulang at magulong syudad na kinagisnan. Pero ang payapang pamumuhay ay bigla na lamang nagbago at gumulo dahil sa lalaki na tinulungan. Ano ang dalang pagbabago ng lalaki sa buhay ni Cahaya? Ito ba ang magiging dahilan upang tuluyang makalimutan ang buhay na tikasan o ito ang magiging dahilan upang lisanin ang lugar na pinagtaguan.
"Magpapakasal ka, sa ayaw mo't sa gusto!" hasik ni papa.
Parang bomba na sumabog sa tainga ko ang salitang 'yon. Wala na akong marinig matapos ang nakabibinging katagang iyon.
Nadatnan ko kasi itong magagaling ko'ng mga magulang na kausap ang tauhan ng taong pinagkakautangan nila. Rinig na rinig ko ang pag-uusap nila. Ako bilang kabayaran sa pagkakautang nila.
Umalma ako pag-alis ng mga lalaking 'yon. At ito nga, sandamakmak na singhal ang inabot ko.
Lahat na yata ng kamalasan sa buhay ay nasalo ko. May mga magulang nga akong tinatawag, pero hindi ko naman maramdaman ang pagmamahal nila. Magulang lamang sila kong tawagin pero ang gampanan ang tungkulin nila bilang mga magulang ko ay hindi nila magawa.
"Mayaman ang mapapangasawa mo, Cahaya! Kaya tigilan mo na iyang kaartehan mo!" singhal ni Mama.
"Ano ngayon kung mayaman? Hindi naman iyon ang issue dito. Ginawa n'yo po akong pambayad utang."
Ang sakit, hindi na nga nila ako magawang mahalin. Ngayon naman ay basta na lamang nila akong ipapakasal sa lalaki na hindi ko naman kilala. Para saan? Para sa pansarili nilang interest.
"Bakit niyo ba ginagawa sa akin 'to? Lahat naman po ay ginagawa ko. Hindi ako nagrereklamo kahit hirap na hirap na ako. Iyong mga tungkulin nga na dapat kayo ang gumagawa. Inaako ko na pero ang gawing pambayad utang ako, kalabisan na po 'yon. Kaya kong tiisin lahat, ngunit ang magpakasal sa hindi ko kilala. Hindi ko po kaya, Ma, Pa."
Napahagulgol ako. Natiim ko ang mga mata. Maski kaunting awa o simpatya sa nararamdam ko, hindi ko makita sa hitsura nila.
"Ma, Pa, marami po ako'ng pangarap na gustong matupad. 'Wag n'yo naman po iyong sirain."
Masinsinan ko'ng kausap sa mga magulang ko. Baka sakaling matauhan sila at magbago ang isip nila. Maisip man lang nila ang sakripisyong ginagawa ko, matustusan lang ang pag-aaral ko. Ako lahat ang gumagawa ng mga bagay na sila dapat ang gumagawa para sa akin.
"Tigilan mo na iyang drama mo, Cahaya. Our decision is final. Bukas na bukas ay sasama ka na sa magiging asawa mo. Titigil ka sa kahibangan mong maging nurse. Pagsisilbihan mo ang magiging asawa mo!"
"Pa, ayaw ko!" hagulgol ko.
"Ma, please, ayoko po. maawa naman po kayo."
Sinubukan ko pa rin na magmakaawa kay Mama, pero ismid lang ang tugon niya.
"Anak n'yo po ba talaga ako?" yuko-ulo kong tanong.
Wala akong narinig na tugon. Nakakabinging katahimikan ang namayani sa buong paligid. Mapakla akong tumawa.
"Ang tanga ko rin. Nagtanong pa talaga ako. Ramdam ko naman na hindi ko nga kayo totoong mga magulang."
Patakbo akong pumasok sa kwarto. Iniwan ang mga magulang ko na hindi na makapagsalita. Ang sakit-sakit, hindi man lang nila magawang sagutin kung totoong anak nga ba nila ako.
Ni minsan hindi ko naramdaman ang pagmamahal nila dahil sa mga lolo at lola ako lumaki. Sila ang nagmistulang mga magulang ko hanggang sa magkaisip ako. Sabi nila, bunga lamang ako ng kapusukan ng kabataan ng mga magulang ko. Sa murang edad, natali ang mga ito sa isa't-isa dahil na buo nga ako.
Naisip ko nga, sana hindi na lamang ako nabuhay. Hindi ko sana naranasan ang lahat ng kamalasan na dinanas ko ngayon.
Gusto kong tumakas pero nasa labas ang ibang tauhan ng mapapangasawa ko. Sinong babae ang gugustuhin na mapangasawa ang lalaki na hindi niya kilala. Ni anino nga nito hindi ko nakita.
Namaluktot akong nakahiga sa kama. Yakap ang unan na sumalo sa lahat ng sama ng loob ko. Tagapahid ng mga luha ko at taga-tanggap ng suntok ko.
Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Hindi ko alam kung paano matakasan ang mga magulang ko. Pinahid ko ang mga luha. Umupo sa kama at naghanap sa phonebook ko ng maaring hingian ng tulong.
Pero lahat ng kaibigan ko ay kilala ng mga magulang ko. Pati nga manager ko at katrabaho ko ay kilala nila.
Sino ba ang hindi makakilala sa kanila. Panay dalaw nila akin sa trabaho para manghingi ng pera pansugal. Ako naman itong mabait na anak. Bigay lang ng bigay kahit wala nang matira sa akin.
Ang sakit lang, hindi pala nila nakikita ang mga sakrispesyo ko. Imbes na sila ang bumuhay sa akin, magpaaral, hindi nila magawa. Wala silang ambag sa buhay ko. Binuhay lamang nila ako para pahirapan at gawing gatasan sa bisyo nila.
Kahit nanghihina, muli akong tumayo at sumilip sa bintana. Kailangan kong gumawa ng paraan para makatakas. Pero paano? Naka-alerto ang mga bantay na parang galing sa lamay dahil sa suot nila na puro itim lahat.
Yumugyog ang balikat ko na sumandal sa gilid ng bintana. Talagang walang pag-asa na makatakas ako. Talagang makakasal ako sa lalaking mapagsamantala sa kahinaan ng mga taong nagkakautang sa kaniya.
Hanggang sa matuon ang paningin ko sa maliit na bintana ng banyo. Napangiti ako. Kinalma ko ang sarili. Pinahid ang mga luha. Nagbihis ako ng kumportableng damit at naghanda ng mga gamit para sa gagawing pagtakas.
Matapos maihanda ang lahat. Maingat kong tinanggal ang jalousie blades. Mabagal ang naging galaw at ingat na ingat na hindi makagawa ng ingay.
Mapait na ngiti ang bumakas sa labi ko nang matanggal ko na lahat ang salamin. Pero hindi ako dumaan doon. Naiisip kong mas madali akong mahuli kung agad akong tatakas. Naka-alerto nga silang lahat.
Nagtago ako sa loob ng closet. Nagtiis sa madilim at maliit na espasyo, kasama ang gamit na dadaldin ko. Takip ang palad sa bibig at halos hindi na huminga. Huwag lamang ako'ng marinig ng mga magulang ko.
Ilang sandali pa ay narinig ko na ang pagbukas ng pinto.
"Carl! Si Cayaha tumakas!" tarantang sigaw ni Mama. Kasunod no'n ang mga yabag papunta sa silid ko.
"Buwesit talaga ang Anak mo'ng 'yon, Lara!" singhal ni Papa. Todo takip ng bibig ang ginawa ko. Muntik na kasing kumawala ang paghikbi ko.
"Anong ginagawa n'yo rito? Hanapin ninyo ang Anak ko sa labas. Sigurado ako'ng hindi pa iyon nakakalayo!" utos ni Papa sa mga bantay. Kasabay ng paghagulgol ni Mama ang nagmamadaling mga yabag paalis ng kwarto ko.
"Tumahimik ka nga Lara! Walang maitutulong iyang iyak mo!"
"Huwag mo ako'ng sigawan, Carl! Kung hindi dahil sa'yo, hindi mangyayari ang lahat ng ito!"
"Ano, nakita n'yo?!
"Wala rito!"
Kasabay ng pagtatalo ng mga magulang ko ay ang umalingawngaw na sigawan ng mga kalalakihang naghahanap sa akin.
"Wala talaga!" rinig kong sigaw mula sa likod-bahay.
"Saan ka pupunta, Carl?!" tanong ni Mama.
"Hahanapin ang suwail mong anak! Wala iyong ibang pupuntahan kun'di mga kaibigan niya!"
Kumawala ang mahina kong pag-iyak nang marinig ang papalayong mga yabag. Maya maya ay rinig ko na ang pag-andar at pagharorot ng dalawang sasakyan.
Maingat akong lumabas ng closet, sumilip sa bintana. Sinisiguro kong walang bantay. Bitbit ang backpack, patakbo ako'ng lumabas ng bahay.
Takbo na walang pupuntahan. Saan man ako dalhin ng mga paa ko, wala na akong pakialam. Makatakas lamang sa mga magulang ko na ginawa akong pambayad utang.
Si Vianna May Meranda, pinili na kalimutan ang masakit na alaala ng nakaraan. Kasama ang ina, namuhay ng masaya na wala ang bakas ng masakit na alaala. Nakatagpo ng pag-ibig, si Romeo Cordova dahil sa kan'ya naranasan niya ang mga bagay na akala niya ay hindi nangyayari sa totoong buhay. Ngunit ang pag-ibig na akala niya ay panghambuhay na ay unti-unting nagbago dahil sa pagbabalik ng taong naging parte ng nilimot na alaala. Si Diego Fabriano, kaklse, mabait na kaibigan, at higit sa lahat ang lalaking lihim na hinangaan noon. Umalis na walang paalam, ngunit nagbalik dala ang nilimot na alaala. Kwento ng paglimot at pag-ibig. Pag-ibig na hanggad ng bawat isa. Ano ang dalang pagbabago ni Diego, sa buhay nina Vianna May at Romeo? Ano at hanggang saan ang kayang nilang gawin, makuha lamang ang nais na pag-ibig.
"Bulag ang pag-ibig!" Tinalikuran ni Lucinda ang kanyang maganda at komportableng buhay dahil sa isang lalaki. Nagpakasal siya sa kanya at nagpaalipin sa kanya sa loob ng tatlong mahabang taon. Isang araw, sa wakas ay nahulog ang mga kaliskis sa kanyang mga mata. Napagtanto niya na ang lahat ng kanyang pagsisikap ay walang kabuluhan. Tinatrato pa rin siya ng asawa niyang si Nathaniel na parang tae. Ang tanging inaalala niya ay ang kanyang manliligaw. "Tama na! Hindi ko sasayangin ang oras ko sa lalaking walang puso!" Ang puso ni Lucinda ay nadurog sa maraming piraso, ngunit naglakas loob siyang humingi ng diborsiyo. Nagdulot ng kaguluhan sa online ang balita! Isang maruming mayamang dalaga kamakailan ang nakipaghiwalay? Siya ay isang mahusay na catch! Hindi mabilang na mga CEO at guwapong binata ang agad na dumagsa sa kanya na parang mga bubuyog sa pulot! Hindi na kinaya ni Nathaniel. Nagsagawa siya ng press conference at lumuluhang nakiusap, "Mahal kita, Lucinda. Hindi ko kayang mabuhay ng wala ka. Pakiusap bumalik ka sa akin." Bibigyan ba siya ni Lucinda ng pangalawang pagkakataon? Basahin para malaman!
Nadama ni Thea na hindi na siya magiging masaya muli pagkatapos niyang pilitin na pakasalan ang kasumpa-sumpa at misteryosong pilay, na tinawag sa pangalang, Mr. Reynolds. Nabalitaan na ang kanyang bagong asawa ay pangit at napakasama. Dahil dito, inihanda ni Thea ang kanyang sarili na tiisin ang kanyang malungkot na pagsasama. Ngunit nakatanggap siya ng isang malaking pagkabigla pagkatapos. Inulan siya ng buong pagmamahal ng kanyang asawa. Pinaramdam niya sa kanya na espesyal siya.
"Let's have an agreement, remember sa papel lang tayo magiging kasal! And these are the rules," sabay abot ni Maritoni ng papel sa dating asawa. Kunot-noo naman itong kinuha ng lalaki. "No string attached, no pressure, no demands, no touch, at higit sa lahat bawal ang mainlab- ulit! " giit pa ni Maritoni. Napahalakhak naman si Kyle dahil doon. "Are you sure of this?" nangingiting tanong ng lalaki na tila nang-aasar. "What?!" inis naman na tanong ni Maritoni. "No touch? Are you sure? As i remember noong nagsasama pa tayo, ikaw lagi ang-" "Shut up! Pwede ba Kyle magseryoso ka!" inis na sabi nito na namumula pa. Ngunit hindi parin tumitigil si Kyle sa kakatawa. Love is sweeter the second time around 'ika nga nila. Maibabalik nga ba ang dating pagmamahal kung ito ay naglaho dahil sa kasalanang tila wala ng kapatawaran? Sina Kyle at Maritoni, isa lamang sa mga kabataang nagpatangay sa labis na kapusukan. Hindi alintana ang magiging hinaharap masunod lamang hilaw na pagmamahalan. Ngunit ang pagmamahalang iyon ay tila natuyo at wala ng sarap kaya napagpasyahang tapusin na. Ngunit isang desisyon ang kailangan nilang sabay na gawin. Ang maikasal muli! Sa pangalawang pagkakataon, maibalik nga kaya nila ang dati nilang pagmamahalan?
Tatlong taon na ang nakalilipas, tinutulan ng pamilya Moore ang pagpili ni Charles Moore na pakasalan ang kanyang pinakamamahal na babae at pinili si Scarlett Riley bilang kanyang nobya. Hindi siya mahal ni Charles. Sa katunayan, kinasusuklaman niya ito. Hindi nagtagal pagkatapos nilang ikasal, nakatanggap si Scarlett ng alok mula sa kanyang pinapangarap na unibersidad at tumalon dito. Pagkaraan ng tatlong taon, nagkasakit ng malubha ang pinakamamahal na babae ni Charles. Upang matupad ang kanyang huling kahilingan, tinawagan niya si Scarlett at binigyan siya ng isang kasunduan sa diborsyo. Labis na nasaktan si Scarlett sa biglaang desisyon ni Charles, ngunit pinili niyang pakawalan siya at pumayag na pirmahan ang mga papeles ng diborsyo. Gayunpaman, tila sinadya ni Charles na ipagpaliban ang proseso, na iniwan si Scarlett na nalilito at bigo. Ngayon, si Scarlett ay nakulong sa pagitan ng mga kahihinatnan ng pag-aalinlangan ni Charles. Makakawala kaya siya sa kanya? Maiisip kaya ni Charles ang kanyang tunay na nararamdaman?
Si Loraine ay isang masunuring asawa kay Marco mula nang ikasal sila tatlong taon na ang nakararaan. Gayunpaman, tinatrato niya ito na parang basura. Wala siyang ginawang nagpapalambot sa puso niya. Isang araw, nagsawa si Loraine sa lahat ng ito. Humingi siya ng hiwalayan at iniwan siyang mag-enjoy kasama ang kanyang maybahay. Nagtinginan sa kanya ang mga elite na parang baliw. "Are you out of your mind? Why are you so willing to divorce him?" "Kailangan ko kasi umuwi para makakuha ng billion-dollar fortune. Tsaka hindi ko na siya mahal," sagot ni Loraine. a smile. Nagtawanan silang lahat sa kanya. Ang ilan ay naniniwala na ang diborsiyo ay nakaapekto sa kanyang pag-iisip. Ito ay hindi hanggang sa susunod na araw na sila ay natanto na hindi siya nakikipag-away. Isang babae ang biglang idineklara na pinakabatang babaeng bilyonaryo sa buong mundo. Si Loraine pala yun! Nagulat si Marco to the bone. Nang muli niyang nakilala ang kanyang dating asawa, nagbagong tao ito. Pinalibutan siya ng grupo ng mga guwapong binata. Nakangiti siya sa kanilang lahat. Ang tanawin ay nagpasakit ng husto sa puso ni Marco. Isinasantabi ang kanyang pride, sinubukan niyang bawiin ito. "Hello, love. Nakikita ko na bilyonaryo ka na ngayon. Hindi ka dapat kasama ng mga sipsip na gusto lang ng pera mo. Paano kung bumalik ka sa akin? Bilyonaryo na rin ako. Magkasama, makakabuo tayo ng isang malakas na imperyo. . What do you say?" Napapikit si Loraine sa dating asawa habang nakaawang ang labi sa disgusto.
Bilang isang simpleng katulong, ang pagmemensahe sa CEO sa kalaliman ng gabi upang humiling ng pagbabahagi ng mga pang-adultong pelikula ay isang matapang na hakbang. Ang Bethany, hindi nakakagulat, ay hindi nakatanggap ng anumang mga pelikula. Gayunpaman, tumugon ang CEO na, habang wala siyang maibabahaging pelikula, maaari siyang mag-alok ng live na demonstrasyon. Pagkatapos ng isang gabing puno ng pagsinta, natitiyak ni Bethany na mawawalan siya ng trabaho. Ngunit sa halip, nag-propose ang kanyang amo, "Marry me. Mangyaring isaalang-alang ito." "Mr. Bates, niloloko mo ba ako?"