? Als de zon zoo stil en helder op het rijkgetinte loover schijnt,

n. Een blauwe nevel omringt het, als een droom, met geheimzinnige pracht en de glinsteren

g de wonderlijke gestalten der paddestoelen. Sommige dik, wanstaltig en vleezig, andere slank en rijzi

ompjes, met zwarte topjes, alsof zij verbrand waren. Sommige wijze m

herfstnachten, dan zitten er de kaboute

fstdag, en Johannes ademde droomstemming in met

en van den eschdoor

n, gooien zij des morgens de rest van hun inktpotjes over die bladeren uit. Zij houd

, vlijtige kabouters, en hij liet Windekin

ltijd het berouw komt. Windekind verliet hem nooit, en bij hem was elke plek een te huis. Rustig sliep hij in het wiegelend nest van een karkiet, dat tusschen de groene riethalmen hing, al brulde de roerdomp en krasten de kraaien n

hij de kab

middag. De vogelen waren bijna allen weg, alleen de lijsters smulden aan de helroode bessen. Eén zat gevangen in een strik. Met uitgespreide vleugels hin

hadden het dru

Ik ben de grootste van allen. En dat in één nacht!' 'Ba!' zeide de roode vliegenzwam, 'gij zijt zeer lomp. Zoo bruin en grof. Ik wiege

hen wel kende van vroeger da

eugd,' zei de

bromde de dikke schamper. 'Dan

ten. Ook een troepje dunne paddestoelen met bruine kopjes, die gezamenlijk in een paar uur waren opgeschoten en elkaar v

n wolkje uiterst fijn poeder uit de opening van het ronde hoofdje. Waar dat poeder neerviel in vochtigen bodem,

bestaan!' zeide

sdoel! Welk een geluk te kunn

ding dreven zij de kleine

j gelijk,

zijn? Gelukkig dat zij niet meer ver

elhout. Johannes voelde den tocht van onhoorbare vleugelslagen en was bewust van de nabijheid van onzichtbare wezens. Nu hoorde hij toch duidelijk stemmetjes fluisteren en voetjes trippelen. Zie, daar in de duistere diepte der struiken gloeide even ee

et donkere loover, dansten met kleine sprongen langs den grond, en g

uur?' vroeg Johannes.

,' zeide Windekind. Zij gingen

orstellen. Dat is de oudst

impeld gezichtje met den grijzen baard onderscheiden; hij las hardop met saamgetrokken wenkbrauwen. Op het hoo

zijn boekje op en trok de wenkbrauwen in de hoogte. De kruisspin kroop we

lde graag met u kennis m

bestemd,' zeide Wistik; 'dat

ens zien, lieve Wis

e heilige boeken van torren en vlinders en egels en mollen en al wat hier leeft. Zij kunnen niet allen lezen en als

aar malen zeer ernstig en

waart gij

levende beestjes tot spinnenvoedsel gemaakt waren. Toen vond Kribbelgauw ook de kunstige netten uit, door moeilijke berekeningen, want hij was een groot wiskunstenaar. En de kruisspinnen maken nog altijd haar netten precies, draadje aan draadje zooals hij het geleerd heeft, maar veel kleiner. Want het spinnengeslacht is erg ontaard. Kribbelgauw v

s waar?' vro

dit boekje,'

ft gij

og dicht en legde den w

Kribbelgauw gesproken wordt, heet hij een verfoeilij

n kabouterboe

nnes eenigszins

, Johannes? Gij hebt zoo iets ... zoo

zijn elfen. Maar Johannes heeft vroeger veel menschen gezien

lang en ijverig gestudeerd vóórdat ik wist wat ik weet. Nu moet ik voorzicht

e denkt gij dan, da

boekje ooit gelezen heb. Het is niet het elfenboekje

henboekje

rooten vrede brengen, daarin moet nauwkeurig staan, waarom alles is zooals het is, zoodat

!' lachte

k een boekje?' vro

et het uit oude, oude verhalen. En-stil!-ik

stik!

het dan nog niet?

ls een eeuwige herfstdag, blauwe lucht omhoog en blauwe nevel rondom, doch geen vallend blad zal ritselen, geen takje zal kraken en geen druppel zal tikken, de schaduwen zullen niet veranderen, en het goud op de b

kbrauwen zeer hoog op en le

kon uitspreken, voelde hij een hevige windvlaag en zag een groote, z

. Wip! was het kaboutertje voorover in zijn hol gesprongen, met boek en al. Het kaarsje

s, zich in het duister angst

uil,' zeid

ijdlang. Toen vroeg Joh

gezegd

zelf denkt. Zulk een boekje vin

bestaa

eindelijk merkt ge dat ge u-zelven zoekt. Wees niet dwaas en vergeet dien kabouterpraat! Ik zal u honderd mooiere geschiedenissen vertellen. Ga

terwijl hij den schitterenden herfstmorgen zag rijzen, mijmerde hij over het boekje, waar